Προτιμούσα, για πολιτικούς λόγους, τον Ευάγγελο Βενιζέλο στον θώκο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Υποθέτω το ίδιο σκεπτικό θα είχαν και πολλοί φίλοι που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Προφανώς, ο πρωθυπουργός σκέφτηκε αλλιώς. Άλλα πολιτικά κριτήρια από τα δικά μας πρυτάνευσαν στην απόφασή του για τον Κωνσταντίνο Τασούλα. Κάποιοι θύμωσαν, άλλοι εξοργίστηκαν, όμως τελικά εμείς οι μουσαφίρηδες της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να γνωρίζουμε λίγα πράγματα για το τι γίνεται εκεί μέσα. Και ένας πολιτικός αρχηγός, που είναι και πρωθυπουργός, έχει πολύ πιο σφαιρική εικόνα για τον χώρο του και πιθανόν να έχει μια στρατηγική, την οποία ξεδιπλώνει σταδιακά, μέρος της οποίας είναι η προχθεσινή του επιλογή. Επιπλέον δε ως πρωθυπουργός είναι επιβεβλημένο να βάζει πάνω απ΄ όλα την πολιτική σταθερότητα, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται αυτός.
Συνεπώς, πάντα πολιτικά μιλώντας, χωρίς θυμό γιατί δεν επέλεξε τον υποψήφιο της δικής μας προτιμήσεως, ας πάμε παρακάτω και να δούμε την κατάληξη της κυβερνητικής πορείας. Γιατί τότε κρίνονται οι εκάστοτε κυβερνώντες. Στο ενδιάμεσο πάντα υπάρχουν απογοητεύσεις, αλλά η σούμα γίνεται στο τέλος. Τότε επιβεβαιώνονται ή διαψεύδονται οι προσδοκίες. Προσωπικά πρόωρα συμπεράσματα δε βγάζω, ούτε ποτέ είχα τη γκρίνια ως στοιχείο της σκέψης μου. Η διαφωνία πρέπει να βασίζεται σε ένα πολιτικό σκεπτικό, αλλά από την άλλη πλευρά να είμαστε διαθέσιμοι να διαβάσουμε και το πολιτικό σκεπτικό της άλλης πλευράς, αν υπάρχει. Και στην περίπτωση Τασούλα σαφώς υπάρχει. Στην περίπτωση όμως Κακλαμάνη προφανώς και δεν υπάρχει. Ίσως να αφορά την επιβράβευσή του για τη στήριξη που παρείχε στον πρωθυπουργό όταν διέγραψε τον Α. Σαμαρά. Τίποτα άλλο δε βλέπω.
Με τούτα και με εκείνα, αναδιαμορφώνεται το πολιτικό τοπίο; Δε νομίζω η υπόθεση του Προέδρου της Δημοκρατίας να αλλάζει το πολιτικό τοπίο. Απεναντίας θα το αναδιαμόρφωνε η υποψηφιότητα Βενιζέλου. Και εδώ υπάρχουν δύο πολιτικές προσεγγίσεις, πάντα από τη στενή νεοδημοκρατική σκοπιά. Η μια υποστηρίζει πως θα επιβεβαίωνε την ηγεμονία του Μητσοτάκη στον κεντρώο—μεταρρυθμιστικό χώρο και η άλλη ότι θα αποσταθεροποιούσε τη Νέα Δημοκρατία. Ο πρωθυπουργός φοβήθηκε τη δεύτερη εκδοχή. Θυσίασε —προσωρινά ή μόνιμα, αυτό θα φανεί— την ηγεμονία του χάρη της εσωκομματικής σταθερότητας.
Χθες έγραψα ότι περιμένω να δω και τον κυβερνητικό ανασχηματισμό. Οι ισορροπίες βρίσκονται μέσα στη λογική Μητσοτάκη το τελευταίο χρονικό διάστημα. Πιθανό να δούμε κάποιες υπουργοποιήσεις--διευρύνσεις σε αντιστάθμισμα της κομματικής επιλογής Τασούλα, αν κρίνω από κάποιες χθεσινές δηλώσεις στήριξης της συγκεκριμένης επιλογής. Πάντως, ψυχραιμία γιατί ο θυμός είναι κακός σύμβουλος.
ΥΓ. Υπάρχει το ερώτημα λόγω της μη συναινετικής υποψηφιότητας Τασούλα: καλώς αναθεωρήθηκε το άρθρο του Συντάγματος που συνέδεε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας με πρόωρες εκλογές; Η απάντηση μου είναι ότι καλώς αναθεωρήθηκε για ένα και μοναδικό λόγο: Διότι η συγκεκριμένη εκλογή δεν μπορεί να γίνει το άλλοθι των κομμάτων που πιστεύουν πως οι πρόωρες εκλογές θα τα φέρουν στην εξουσία. Το έργο αυτό το είδαμε και το 2009 και το 2014 με τραγικές συνέπειες.
