Τα σωματίδια συγκρουόμενα με υψηλές ταχύτητες διασπώνται, σε άλλα σωματίδια και πάει λέγοντας. Μη νομίσετε ότι βρισκόμαστε στο CERN, αλλά κάπου πιο πεζά. Στην οδό Κουμουνδούρου, στην Αθήνα. Εκεί γινόμαστε μάρτυρες αλλεπάλληλων συγκρούσεων που έχουν ήδη κινήσει τις διαδικασίες δημιουργίας νέων κομμάτων. Επιταχυντές υπάρχουν και είναι ορατοί τουλάχιστον τρεις με τα εξής ονόματα: Τσίπρας, Κασσελάκης, Πολάκης.
Το τι θα συμβεί στη συνέχεια, δε χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη. Απλώς να ανατρέξουμε στην ιστορία του ένδοξου ΚΚΕ εσωτερικού. Μια προσπάθεια ανανέωσης της Αριστεράς που κατέληξε, μετά από μια βραχύβια πορεία, σε μια πολιτική τραγωδία.
Μετά τις εκλογές του 1977, όταν η ανανεωτική Αριστερά ηττήθηκε κατά κράτος από το ΚΚΕ, ξέσπασε η γνωστή εσωκομματική κριτική της ηγεσίας. Αμφισβητήθηκε όχι μόνον η συγκεκριμένη εκλογική τακτική, αλλά συνολικά η πολιτική γραμμή της Εθνικής Αντιδικτατορικής Ενότητας. Από τότε σε αυτόν τον χώρο υπήρχαν στελέχη που ήταν αλλεργικά στο επίθετο «εθνικός-η-ο». Δε συμβάδιζε με τις επαναστατικές αντιλήψεις τους. Στη συνέχεια, η μια διάσπαση διαδεχόταν την άλλη και τα διασπώμενα κομμάτια ξαναδιασπώνταν. Πλήρης κατάρρευση του χώρου. Εν τω μεταξύ, όλα αυτά τα κωμικοτραγικά απασχολούσαν έναν περιορισμένο αριθμό στελεχών που έτσι έβρισκαν διέξοδο κυρίως στα προσωπικά τους προβλήματα.
Όμως, οφείλω να παραδεχθώ ότι η αφετηρία της σύγκρουσης, κάπου στο 1978, είχε σοβαρό ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο. Ήταν η σύγκρουση μιας αριστερής τάσης που υπήρχε στη νεολαία και στο Κόμμα-- μια τάση που είχε σημαία της τις ταξικές συγκρούσεις — με τη δεξιά τάση που υποστήριξε την κεντρική εθνικοενωτική επιλογή της ηγετικής ομάδας. Ισχυρά και ενδιαφέροντα εκατέρωθεν επιχειρήματα, ευφυέστατα και ικανά άτομα και στις δύο τάσεις, έντονες συζητήσεις, διάσπαση στα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Η συνέχεια ανάξια λόγου. Ρευστοποίηση του χώρου. Μοναδική αναλαμπή οι ευρωεκλογές του 1981.
Σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, που, θεωρητικά τουλάχιστον, αποτελεί μια τρόπον τινά συνέχεια της ανανεωτικής Αριστεράς, λείπει παντελώς το ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο των διαφωνιών. Να δεχτώ πως η πρώτη διάσπαση του 2015 είχε βαθύτατα ιδεολογικά και πολιτικά αίτια. Οι αποχωρήσαντες, περίπου το 1/3 της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποδέχθηκαν την υπογραφή του αριστερού μνημονίου από τον ηγέτη τους, τον Α. Τσίπρα, καθώς θεώρησαν ότι προδόθηκε η αντιμνημονιακή φυσιογνωμία του κόμματος. Προδόθηκαν οι αγώνες τους.
Σήμερα, ποιες είναι οι πολιτικές διαφορές που χωρίζουν τους 87 από την ηγετική ομάδα του κόμματος; Προφανώς, δεν υπάρχουν, διότι, αν υπήρχαν κάπου, θα εμφανιζόταν. Βιώνουν εκεί μέσα στην Κουμουνδούρου μια αντιπαράθεση της μορφής «φύγε εσύ να έρθω εγώ». Και για αυτό η παλιά φρουρά της ανανεωτικής Αριστεράς, ό,τι έχει απομείνει από αυτήν, σιωπά. Αρνείται να συμμετάσχει σε μια εσωκομματική διαμάχη χωρίς πολιτική διακύβευση. Χωρίς αρχές.
Αυτού του είδους οι διαμάχες, δηλαδή αυτές που αφορούν αποκλειστικά την καρέκλα, είναι το έσχατο σημείο ευτελισμού μιας συλλογικότητας, ενός κόμματος. Πιο κάτω δεν υπάρχει.
Για αυτό μη νομίσετε ότι το σίριαλ ΣΥΡΙΖΑ θα έχει μόνον ένα κύκλο. Θα έχει και άλλους κύκλους πολλών επεισοδίων. Για τους λάτρεις των σειρών, ό,τι το καλύτερο!
