Τα τελευταία χρόνια, το Δημοκρατικό Κόμμα στις ΗΠΑ έχει απομακρυνθεί από την παραδοσιακή του υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου και έχει στραφεί προς ένα μοντέλο λογοκρισίας που μοιάζει επικίνδυνα με την προσέγγιση της Κίνας στον έλεγχο της πληροφορίας. Το κόμμα που κάποτε υπερασπιζόταν σθεναρά το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, τώρα προωθεί πολιτικές που περιορίζουν την ελευθερία λόγου, ειδικά στον ψηφιακό χώρο.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της στροφής είναι η επίθεση στο Άρθρο 230 του Νόμου περί Ευπρέπειας στις Επικοινωνίες (Section 230), μια κρίσιμη διάταξη που εδώ και δεκαετίες προστατεύει την ελευθερία του λόγου στο διαδίκτυο. Το Άρθρο 230 προστατεύει τις πλατφόρμες του διαδικτύου από την ευθύνη για το περιεχόμενο που δημοσιεύουν οι χρήστες, επιτρέποντας σε εταιρείες όπως το Facebook και το Twitter να λειτουργούν χωρίς τον φόβο συνεχών νομικών προκλήσεων. Αυτή η διάταξη είναι απαραίτητη για τη διατήρηση ενός ανοιχτού και πολυφωνικού διαδικτύου, όπου οι ιδέες – είτε δημοφιλείς είτε αμφιλεγόμενες – μπορούν να διακινούνται ελεύθερα.
Πολλοί ηγέτες των Δημοκρατικών, συμπεριλαμβανομένων της Hillary Clinton και της Kamala Harris, έχουν στοχεύσει το Άρθρο 230, προωθώντας την αναμόρφωσή του ή ακόμα και την κατάργησή του. Η Clinton δήλωσε πρόσφατα: «Αλλά τώρα ξέρουμε ότι αυτή ήταν μια υπερβολικά απλή άποψη, ότι αν οι πλατφόρμες, είτε είναι το Facebook, είτε το Twitter/X, είτε το Instagram ή το TikTok, ό,τι κι αν είναι, δεν επιβλέπουν και δεν παρακολουθούν το περιεχόμενο, χάνουμε τον έλεγχο.» Αυτή η δήλωση ενσαρκώνει μια αυξανόμενη αντίληψη στους Δημοκρατικούς: ότι, χωρίς αυστηρό έλεγχο και επιτήρηση, χάνεται ο «έλεγχος» της δημόσιας συζήτησης. Πρόκειται για μια θεμελιώδη απόκλιση από την κλασική φιλελεύθερη άποψη που υπερασπίζεται το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, ακόμα και όταν αυτή είναι δυσάρεστη ή επιθετική.
Παρόμοια, το 2019, η Kamala Harris ανέφερε: «[Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης] απευθύνονται απευθείας σε εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς καμία επιτήρηση ή ρύθμιση, και αυτό πρέπει να σταματήσει.» Αυτή η δήλωση εκφράζει την άποψη που πλέον επικρατεί στο κόμμα: ότι η άμεση επικοινωνία χωρίς κρατικό έλεγχο αποτελεί απειλή. Η ιδέα ότι η ανεξέλεγκτη δημόσια συζήτηση μπορεί να είναι τόσο επικίνδυνη που να απαιτεί κυβερνητική παρέμβαση, καταπατά τα θεμέλια της ελευθερίας του λόγου που οι Δημοκρατικοί άλλοτε υπερασπίζονταν.
Η ώθηση για ρύθμιση του διαδικτύου έγινε ακόμα πιο εμφανής μετά την εξαγορά του Twitter από τον Elon Musk. Ο Musk, υπέρμαχος της ελευθερίας του λόγου, έχει δηλώσει ότι θα επιτρέψει μεγαλύτερη πολυφωνία στην πλατφόρμα, μια κίνηση που προκάλεσε την έντονη κριτική πολλών προοδευτικών φωνών. Από τότε, οι εκκλήσεις για περισσότερη ρύθμιση των πλατφορμών κοινωνικής δικτύωσης αυξήθηκαν, με πολλούς Δημοκρατικούς να εκφράζουν ανησυχίες για τη διάδοση «παραπληροφόρησης» και «ρητορικής μίσους». Παρά τις ανησυχίες αυτές, η συζήτηση γύρω από την καταστολή των «επικίνδυνων» απόψεων συχνά παραβλέπει τον ουσιαστικό κίνδυνο για την ελευθερία της έκφρασης.
Οι κυβερνητικές πιέσεις προς τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης έχουν ήδη φανεί στην πράξη. Πρόσφατα, ο CEO της Meta, Mark Zuckerberg, παραδέχτηκε ότι ανώτερα στελέχη της κυβέρνησης Biden άσκησαν «συνεχείς πιέσεις» στο Facebook για να λογοκρίνει περιεχόμενο σχετικά με τον κορονοϊό, συμπεριλαμβανομένων και χιουμοριστικών ή σατιρικών αναρτήσεων. Αυτού του είδους η κρατική παρέμβαση είναι ανησυχητική, καθώς όχι μόνο υπονομεύει τη δημόσια συζήτηση, αλλά θέτει ένα επικίνδυνο προηγούμενο όπου η κυβέρνηση υπαγορεύει ποιες απόψεις είναι αποδεκτές. Ο Zuckerberg, αναγνωρίζοντας την απειλή αυτή, δήλωσε ότι δεν θα επιτρέψει ξανά στην εταιρεία του να πιέζεται έτσι.
Ο πυρήνας αυτής της συζήτησης αφορά το Άρθρο 230, το οποίο είναι θεμελιώδες για τη διατήρηση της ελευθερίας της πληροφορίας στο διαδίκτυο. Χωρίς αυτό, οι πλατφόρμες θα αναγκάζονταν να επιβάλουν υπερβολική λογοκρισία για να αποφύγουν νομικές ευθύνες, καταπνίγοντας ουσιαστικά την ελεύθερη έκφραση. Οι επικριτές του Άρθρου 230 ισχυρίζονται ότι επιτρέπει τη διάδοση επιβλαβούς περιεχομένου, αλλά αυτές οι απόψεις παραβλέπουν τις ευρύτερες συνέπειες της αποδυνάμωσης του νόμου. Αν οι πλατφόρμες αναγκαστούν να λογοκρίνουν, η διαμάχη για την ελευθερία του λόγου θα καταλήξει σε μια γενική σιωπή.
Το πραγματικό ζήτημα δεν είναι αν οι εταιρείες κοινωνικής δικτύωσης θα πρέπει να ρυθμίζουν το περιεχόμενο στις πλατφόρμες τους – φυσικά, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν εάν το επιθυμούν. Το βασικό ερώτημα είναι εάν η κυβέρνηση θα πρέπει να παρεμβαίνει για να περιορίσει λόγο που προστατεύεται από το Σύνταγμα, απλώς επειδή θεωρείται «επικίνδυνος» ή αμφιλεγόμενος. Εάν επιτρέψουμε στην κυβέρνηση να ελέγχει τον διαδικτυακό διάλογο, η ελευθερία του λόγου θα υποστεί ανεπανόρθωτο πλήγμα.
Η ελευθερία του λόγου είναι η πιο θεμελιώδης από όλες τις ελευθερίες. Χωρίς αυτή, όλες οι άλλες ελευθερίες είναι ευάλωτες σε αποδόμηση. Η τρέχουσα προσπάθεια ρύθμισης της διαδικτυακής ομιλίας, είτε υποκινούμενη από ανησυχίες για παραπληροφόρηση είτε για πολιτική σκοπιμότητα, είναι μια άμεση απειλή για την ανοιχτή ανταλλαγή ιδεών που ορίζει μια ελεύθερη κοινωνία. Η αυξανόμενη αποδοχή της λογοκρισίας από το Δημοκρατικό Κόμμα όχι μόνο προδίδει τις φιλελεύθερες ρίζες του, αλλά επίσης θέτει σε κίνδυνο τις ίδιες τις δημοκρατικές αρχές που ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται.
