Η Ελλάδα είναι για τον Ερντογάν ο βολικότερος δυτικός στόχος. Η δυσφήμησή της είναι μέρος του πλάνου που πλασάρει η Τουρκία σε ρόλο μεγάλης δύναμης απέναντι στη Δύση, με τον ίδιο ως εκπρόσωπο των απανταχού μουσουλμάνων. Αυτό ακριβώς έκανε από το βήμα του ΟΗΕ στη Ν. Υόρκη, λέει στο liberal o πρώην υφυπουργός Εξωτερικών Γ. Βαληνάκης. Η δήθεν απάνθρωπη μεταχείριση των μεταναστών κατά την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, επελέγη να αναδειχθεί από τον Ερντογάν, καθώς θα μπορούσε να συγκινήσει περισσότερο το μουσουλμανικό του ακροατήριο.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη
Τι μηνύματα στέλνει η επιλογή Ερντογάν να επιτεθεί ευθέως στην Ελλάδα και με βαριές κατηγορίες από το ίδιο το βήμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών;
Η πρωτοφανής επίθεση δυσφήμησης που εξαπέλυσε ο Τούρκος Πρόεδρος κατά της χώρας μας από το θεσμικά σημαντικότατο αυτό παγκόσμιο βήμα δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Έξεστι Ερντογάν ασχημονείν. Τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να εμφανιστεί στον ΟΗΕ ως ο ισχυρός εκπρόσωπος των κάθε λογής «αδικημένων» και «καταπιεσμένων» λαών του Τρίτου Κόσμου και ειδικά των απανταχού Μουσουλμάνων.
Κομπάζει ότι μάχεται με σύνθημα «ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από πέντε» (υπονοώντας τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας που διαθέτουν δικαίωμα βέτο) για την ανατροπή της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων που επέβαλε η «αλαζονική» Δύση μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής του στοχοποίησε ως βολικότερο δυτικό στόχο την Ελλάδα.
Πώς διαβάζετε τις κατηγορίες ότι η Ελλάδα είναι υπεύθυνη για την κλιμάκωση κατά της Τουρκίας, για «πολιτικές καταπίεσης» κατά της μουσουλμανικής μειονότητας, αλλά και το «σόου» να επιδείξει ακόμη και φωτογραφίες νεκρών βρεφών, υποστηρίζοντας ότι για αυτά ευθύνεται η ελληνική Ακτοφυλακή;
Χρησιμοποιώντας μια πλήρως διαστρεβλωτική συνθηματολογία ο Ερντογάν επέλεξε τα θέματα που θα μπορούσαν να συγκινήσουν περισσότερο το προσφιλές του τριτοκοσμικό/μουσουλμανικό ακροατήριο. Κατ’ εξοχήν ως τέτοιο θέμα χρησιμοποιεί τη δήθεν απάνθρωπη μεταχείριση των Αφρικανών και Ασιατών μεταναστών κατά την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής μέσω του Αιγαίου.
Παράλληλα «στόλισε» ανερυθρίαστα την Ελλάδα και με τη γνωστή σειρά ψευδοκατηγοριών με ιδιαίτερο μουσουλμανικό ενδιαφέρον όπως η μειονότητα της Θράκης. Δεν θα μπορούσε φυσικά να παραλείψει και την παραληρηματική προπαγάνδα περί …ελληνικής ευθύνης για την κλιμάκωση.
Του βγαίνει αυτό το πολυπολικό παιχνίδι που επιχειρεί να παίξει, εμφανιζόμενος από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών ως ο ηγέτης μιας μεγάλης δύναμης, με λόγο στα τεκταινόμενα του πλανήτη, από τη Λιβύη και το Αιγαίο μέχρι τον Καύκασο και την Ινδία και φυσικά ως μεσολαβητής για το Ουκρανικό;
Ανοίγοντας πολλά μέτωπα ταυτόχρονα, παζαρεύοντας και απειλώντας, αλλά και πολεμώντας πεισματικά επί του πεδίου για τους στόχους του, ο Ερντογάν αποκομίζει όχι ευκαταφρόνητα κέρδη. Έχει αντιληφθεί, όπως ο Πούτιν, ότι η Δύση δεν πρόκειται εύκολα να πολεμήσει υπερασπιζόμενη τα κατά τα άλλα απαραβίαστα σύνορα στην Ευρώπη και τις θεμελιώδεις αξίες της και ότι θα περιορίζεται το πολύ σε πρόσκαιρες και άσφαιρες κυρώσεις που στη συνέχεια στρέφονται συχνά σαν μπούμερανγκ εναντίον της.
Κατάφερε εξάλλου να θεωρείται διεθνώς από πολλούς ως ο μόνος προσώρας ικανός να εξασφαλίσει την επιθυμητή εκεχειρία, ίσως ακόμη και λύση, στον πόλεμο της Ουκρανίας. Εξασφάλισε έτσι, πέρα από περιορισμένα πρακτικά μέτρα (εμπάργκο για τα F-16) και την αυξανόμενη «μουρμούρα» εναντίον του το σχεδόν ακαταδίωκτο από την επίσημη Δύση που προτιμά να μην χαρίσει το ατίθασο μέλος της στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Το τουρκικό αυτό παιχνίδι πώς επηρεάζει την Ελλάδα;
Δυστυχώς, ο Ερντογάν θεωρεί την Ελλάδα από τα βασικά εμπόδια στην ανάπτυξη των μεγαλομανών σχεδίων του. Είναι γι αυτό διπλά ανησυχητικό ότι κι αυτοί ακόμη που στη χώρα μας μέχρι προχθές απέδιδαν τις τουρκικές απειλές σε προεκλογική ρητορική εσωτερικής στόχευσης άρχισαν επίσημα πλέον να «ανησυχούν».
Παρά τα πάμπολλα προμηνύματα και μετά από μακρά περίοδο εφησυχασμού τώρα αναρωτιούνται ξαφνικά «μήπως» τα σχέδια του Ερντογάν είναι …πραγματικά και «μήπως» τελικά «του βγει» το ακροβατικό και επιθετικό παιχνίδι που έχει υιοθετήσει. Έχει όμως εντωμεταξύ χαθεί πολύτιμος χρόνος με επικοινωνιακές ατάκες και ευχολόγια αντί στρατηγικής, προετοιμασίες για εξοπλισμούς το 2027 αντί του χθες, και ρομαντικές αναγνώσεις ενός διεθνούς συστήματος στη βάση του διεθνούς δικαίου και «υποχρεώσεων» συμμαχικής αλληλεγγύης στην κρίσιμη στιγμή.
Τι πρέπει να αναδείξει η Ελλάδα στους διεθνείς οργανισμούς σε μια συγκυρία όπου η Τουρκία δείχνει να επιλέγει στρατόπεδο, αυτό της Ανατολής και να στηρίζει τον Β. Πούτιν, διατηρώντας όμως όλα τα προνόμια της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ και της υποψηφιότητας για ένταξη στην ΕΕ;
Έχουμε πρώτα-πρώτα ήδη ανησυχητικά αργήσει στην ανάπτυξη μιας φιλόδοξα ρεαλιστικής στρατηγικής. Μας λείπει και μια ενεργή δημόσια διπλωματία και μάλιστα στο σήμερα στρατηγικής σημασίας πεδίο των κοινωνικών μέσων όπου οργιάζει μια επιθετικότατη και πολυπρόσωπη τουρκική προπαγάνδα εναντίον μας.
Αργήσαμε επίσης και στην ενεργητική ανάδειξη των κοινών στοιχείων Πούτιν-Ερντογάν, της κοινής τους επιδίωξης για αλλαγές συνόρων με τη βία και άρα και της σε ίδιους τόνους αναγκαία και από όλους καταδίκη τους. Προσφέραμε πχ. απλόχερα (επί της αρχής ορθή) πλήρη αντιρωσική στήριξη σε φίλους, εταίρους και συμμάχους αλλά δεν ζητήσαμε και δεν λάβαμε από μέρους τους αντίστοιχα ισχυρή αντιστήριξη κατά της παρόμοιας τουρκικής συμπεριφοράς.
Είναι τέλος αξιοπερίεργο να απειλούμαστε ανοιχτά με πόλεμο και να περιοριζόμαστε σε «ενημερώσεις» και αμήχανες δηλώσεις ευγενούς αυτοσυγκράτησης. Γιατί τελικά ενδέχεται να αντιμετωπίσουμε «αιφνιδιαστικά» λίαν επικίνδυνα διλήμματα αν ο Ερντογάν έχει προεξοφλήσει ότι ό,τι και αν πράξει εναντίον μας, θα εισπράττει μόνο την ψυχραιμία μας.
