Κομματισμός και φανατισμός είναι τα βασικά εμπόδια στην Ελλάδα που μας εμποδίζουν να συμφωνήσουμε ακόμη και στα βασικά, όπως το κυνήγι των αυθαιρεσιών, λέει στο Liberal, η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου για τις παρανομίες στις παραλίες και την κοινωνία που κάνει εκείνη τη δουλειά των αρχών.
Μιλά για την «τραμπική αριστερά» που θα προκαλούσε αποτροπιασμό σε παλιότερους σοβαρούς αριστερούς να ντρέπονται, για την έλλειψη πολιτικής αγωγής και γενικότερης μόρφωσης του μέσου Έλληνα, καθώς και την αντίδραση που προκάλεσε σε μέλή του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ η στήριξή της στον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ για το Δήμο Αθηναίων.
Πρώτη φορά ένα κίνημα, «το κίνημα της πετσέτας», που μοιάζει να μην ξεκίνησε από κόμματα αλλά από λαϊκή αγανάκτηση βρίσκει τέτοια απήχηση. Πώς εξηγείται; Ελλείψει αντιπολίτευσης, η κοινωνία κάνει εκείνη τη δουλειά της;
Είναι μια καλή πρωτοβουλία της κοινωνίας των πολιτών. Θα μπορούσαμε σιγά - σιγά να κινητοποιηθούμε σε τοπικό επίπεδο για διάφορα ζητήματα που έχουν παραμεληθεί από τις διοικήσεις. Χρειάζεται κατ’ αρχάς να νοιαζόμαστε και κατά δεύτερο λόγο να βρίσκουμε ανταπόκριση από τις αρχές. Πριν από λίγα χρόνια, είχαμε στη γειτονιά μου ένα πρόβλημα με παράνομο Μίνι Μάρκετ και κανείς δεν ήθελε να συμμετέχει στην πρωτοβουλία για να κλείσει: φοβούνταν, είπαν, «την εκδίκηση της αλβανικής μαφίας»! Βλέπουμε υπερβολικά πολλές σειρές στο Netflix…Τέλος πάντων, έκανα μόνη μου τη μικρή αυτή δουλίτσα και ο δήμος με βοήθησε όπως όφειλε και όπως περίμενα ότι θα κάνει.
Σε μια άλλη περίπτωση με άσχημα πανό κρεμασμένα στα δέντρα του πάρκου μας, δε με βοήθησε κανείς: αναγκάστηκα να ανεβώ σε μια μεγάλη σκάλα και να τα κατεβάσω μοναχή μου. Αλλά βεβαίως, όλοι οι άνθρωποι έχουμε δουλειές, δεν μπορούμε να διορθώνουμε κάθε μέρα τα κακώς κείμενα που μας περιβάλλουν… Χρειάζεται κοινοτικό πνεύμα, πνεύμα ομάδας. Γενικά στην Ελλάδα υπάρχει τέτοια κομματικότητα και τέτοιος φανατισμός που καθιστούν σχεδόν αδύνατη τη συμφωνία σε συγκεκριμένα προβλήματα που μπορούν να αναλυθούν και να αντιμετωπιστούν με την κοινή λογική. Συχνά νιώθουμε αμηχανία: πώς να οργανωθούμε και να αντιδράσουμε μπροστά σε κάτι που συμβαίνει στη γειτονιά μας; Ο καθένας νιώθει μόνος του.
- Έχουμε για πρώτη φορά δημόσια μια αντιπαράθεση κοινωνίας - βαθέως κράτους. Πρόσκαιρο ή μόνιμο χαρακτηριστικό της νέας εποχής;
Είμαι σίγουρη ότι σε τοπικό επίπεδο έχουν υπάρξει πολλές παρόμοιες χειρονομίες που δεν παίρνουν μεγάλη δημοσιότητα. Αλλά σίγουρα μια «νέα εποχή» σημαίνει ‘’civil society’’, πολλά μικρά κινήματα γύρω από ηθικά, πολιτιστικά, επιστημονικά ή φιλανθρωπικά θέματα. Μόνο έτσι διαχέεται η εξουσία και η λήψη των αποφάσεων. Ωριμάζοντας κοινωνικά πρέπει να εξασφαλίσουμε πάνω-κάτω τα εξής: 1) συμμετοχή των πολλών 2) αμοιβαιότητα (όχι την αναπαραγωγή της ιεραρχίας) 3) ανεξαρτησία από τα κόμματα και την κυβέρνηση 4) δικαιοσύνη για όλους τους εμπλεκόμενους και 5) αναλογία αιτημάτων-έντασης/έκτασης της διαμαρτυρίας και εφαρμογή της αρχής της μη βίας. Όλα τα κινήματα μπορούν να εκφυλιστούν.
- Έχετε εικόνα από την εμπειρία άλλων χωρών, όπως η Γαλλία; Τι μέτρα λαμβάνονται απέναντι στην ασύδοτη βιομηχανία της αρπαχτής στις τουριστικές περιοχές ; Η παρανομία τιμωρείται ;
Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει η ίδια νομοθεσία η οποία συχνά παραβιάζεται. Στην Κυανή Ακτή, μπορείς θεωρητικά να κολυμπήσεις και να κάνεις χρήση της παραλίας παντού. Αλλά, στην πράξη, όταν μια παραλία βρίσκεται μπροστά σε ιδιωτική βίλα, ο καθένας από μας, λογικά, την αποφεύγει. Στις τουριστικές περιοχές, η αύξηση του πληθυσμού και ο θεσμός των πληρωμένων διακοπών -5 εβδομάδες ετησίως στη Γαλλία- έχουν προκαλέσει κορεσμό ο οποίος δεν φαίνεται να υποχωρεί με αυτόματο τρόπο. Ο μαζικός τουρισμός είναι μια πληγή του σύγχρονου κόσμου: ακόμα και πλούσιες χώρες έχουν ανάγκη από το λεγόμενο «συνάλλαγμα», από τις ορδές…Η Γαλλία έχει επενδύσει τόσο στον τουρισμό και περιμένει τόσα από αυτόν ώστε οι αρχές κάνουν τα στραβά μάτια σε πολλές παρανομίες. Ο γαλλικός τουρισμός είναι μια τεράστια εκμεταλλευτική βιομηχανία.
- Ποια η γνώμη σας για τη στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης που έσπευσαν να καπελώσουν το κίνημα για τις παραλίες, με το ΣΥΡΙΖΑ να μιλά για υποκριτική στάση της κυβέρνησης;
Δεν ασχολούμαι καθόλου με ό,τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο βίος είναι βραχύς.
- Η στήριξή σας, μαζί με άλλα πρόσωπα, στην υποψηφιότητα του Χάρη Δούκα για τον Δήμο της Αθήνας, προκάλεσε αντιδράσεις από στελέχη τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. Πού το αποδίδετε;
Έχω πολύ καλή γνώμη για τον κ. Δούκα και είμαι Αθηναία: ενδιαφέρομαι για το καλό της πόλης μας. Στις εκλογές στηρίζω όποιον θέλω, δεν έχω κομματικές ή προσωπικές δεσμεύσεις, ούτε λογοδοτώ σε κανένα. Παλιότερα, στήριξα δυο φορές τον κ. Καμίνη για τον όποιον είχα και έχω πολύ καλή γνώμη. Άλλωστε, και ο κ. Μπακογιάννης μου φαίνεται έντιμος, εργατικός και εξαιρετικά καλοπροαίρετος. Στηρίζω επίσης μερικούς δημοτικούς συμβούλους του συνδυασμού του κ. Μπακογιάννη τοὺς οποίους εκτιμώ ιδιαίτερα: ελπίζω ότι θα εκλεγούν. Όσο για τα μέλη του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ που εκνευρίζονται με τις επιλογές μου, συνιστώ ξίδι, βαθιές εισπνοές και εκπνοές.
- Θεωρείτε ότι το μετεκλογικό κλίμα βοηθάει στην καταλλαγή των παθών ή παραμένει δυνατή η ροπή ορισμένων προς την εχθροπάθεια;
Είμαι μακριά από όλα αυτά. Δε συμμετέχω σε κοινωνικά δίκτυα, άρα δεν έχω σαφή εικόνα για το αν η εχθροπάθεια οξύνεται ή αμβλύνεται. Αλλά πιστεύω ότι είμαστε ακόμα απολίτιστοι κι ότι η έλλειψη πολιτικής αγωγής και γενικότερης μόρφωσης κάνει πολλούς Έλληνες να φαίνονται ανόητοι.
- Κάποιοι πίστευαν ότι η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα εξομάλυνε τον πολιτικό βίο από την τραμπική αριστερά. Αντ’ αυτού βλέπουμε, το ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίζει αυτή την πολιτική. Συνεχίζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να ανακάμψει;
Εύχομαι να μην ανακάμψει και συγχρόνως να σοβαρευτεί. Οι παλιότεροι σοβαροί αριστεροί, που δε βρίσκονται πια στη ζωή, θα αποτροπιάζονταν μπροστά σ’ αυτό που χαρακτηρίζετε «τραμπική αριστερά». Ο τραμπισμός είναι τρόπος ζωής, τρόπος συμπεριφοράς και εκφοράς λόγου και ήθους - και μπορεί να διαποτίζει όλες τις ιδεολογίες.
