Ζω για την ημέρα που ο Κυριάκος Βελόπουλος θα μοιράζει σε δημόσια τελετή στην Πλατεία Συντάγματος συντάξεις χιλιάδων ευρώ σε κάθε συνταξιούχο. Κι επειδή αυτό δεν πρόκειται να συμβεί στο ορατό μέλλον (να μοιραστούν χιλιάδες ευρώ σε συνταξιούχους), αρχίζω να ελπίζω ότι η χώρα αυτή έχει ακόμη ελπίδα. Όπως αποδείχτηκε και το 2015, καλή είναι η τρέλα, αλλά ακόμη καλύτερη η αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι μεταξύ των επιστολών του Ιησού και μιας χώρας που ζητάει απεγνωσμένα λύσεις, υπάρχει απόσταση…
Το «φαινόμενο Βελόπουλος» δεν είναι καινούργιο. Έχει παρουσιαστεί πολλές φορές στην παγκόσμια ιστορία και με τις ίδιες πάντοτε συνέπειες. Ο άκρατος λαϊκισμός δεν προσφέρει λύσεις, αλλά τραγωδίες. Συνέβη το 2015! Γιατί να μην συμβεί και πάλι; Άλλωστε, ο Αλέξης Τσίπρας και αριστερά ηττήθηκαν. Όχι ο λαϊκισμός. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε σήμερα Κυριάκος Βελόπουλος.
Και το 2015 οι άνθρωποι πίστεψαν στις εύκολες λύσεις που του πρόσφεραν οι Τσίπρας και Βαρουφάκης. Αποδείχτηκε ότι επρόκειτο για κοινές μπαρούφες, αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει. Ένα αχρείαστο νέο μνημόνιο και ζημίες δισεκατομμυρίων ευρώ ήταν το τίμημα της αυταπάτης του κ. Τσίπρα. Μιας αυταπάτης που αγκάλιασε αμέσως ένα κομμάτι του ελληνικού λαού και την οποία τελικά την πληρώσαμε όλοι μας.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Οι ίδιοι που πίστεψαν τότε τον Τσίπρα και τον Καμμένο, πιστεύουν σήμερα τον κ. Βελόπουλο, αποδεικνύοντας ότι δεν το πήραμε, τελικά, το μάθημά μας από τη χρεοκοπία. Η χώρα αυτή δεν κρύβει κάτω από τα σπλάχνα της χρυσό που αρκεί να τον εξορύξουμε και να περάσουμε ζωή χαρισάμενη. Η χώρα αυτή έχει δυνατότητες που χρειάζεται οι άνθρωποι να τις αξιοποιήσουν, χρησιμοποιώντας την κοινή λογική. Και για να σωθεί, χρειάζεται να το θέλουν οι άνθρωποι της. Δεν μπορείς να σώσεις κάποιον που είναι αποφασισμένος να αυτοκτονήσει…
Πόσο μυαλό χρειάζεται άραγε να διαθέτει κάποιος για να αντιληφθεί πόσο ψεύτικη είναι μια υπόσχεση για συντάξεις που θα ζήλευαν ως μισθό ακόμη και στελέχη επιχειρήσεων! Πόσο λαϊκιστής είναι κάποιος που υπόσχεται ανέφικτα πράγματα σε μία χώρα που σε λίγο καιρό η σχέση μεταξύ εργαζομένων και συνταξιούχων θα είναι ένα προς δυο. Ένας εργαζόμενος για δύο συνταξιούχους!
Να διακινδυνεύσουμε μία πρόβλεψη! Με αυτά και με εκείνα κινδυνεύουν να δικαιωθούν στο τέλος εκείνοι που υποστηρίζουν ότι δεν έχουμε ακόμη τελειώσει με το κεφάλαιο χρεοκοπία. Αν δεν έχουμε «τελειώσει» με τη νοοτροπία που μας οδήγησε στα βράχια πριν μερικά χρόνια, το πιο πιθανό είναι να μας οδηγήσει και πάλι στο ίδιο ακριβώς σημείο. Όσες φορές κι αν δοκιμάσει κανείς να σπάσει τον βράχο με τη γροθιά του, θα καταλήγει κάθε φορά στο ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα: Θα σπάσει τα δάκτυλά του…
Θανάσης Μαυρίδης
