Ο Άδωνις Γεωργιάδης γεννά πάθη. Ένα μεγάλο μέρος των επαναστατών του πληκτρολογίου γεννήθηκε για να τον μισεί και περιμένει στη γωνία πότε θα στραβοπατήσει για να τον «βγάλουν στα μανταλάκια». Και ο Άδωνις εκτίθεται καθημερινά και όσο κάποιος εκτίθεται, τόσο δίνει «αφορμές». Αλλά εκτίθεται! Είναι από τους λίγους υπουργούς του Μητσοτάκη που δεν έχουν κρυφτεί στα δύσκολα. Και βάζει την υπογραφή του, όταν άλλοι δεν υπογράφουν ούτε για την παραλαβή της αλληλογραφίας τους…
Αφορμή για αυτό το σημείωμα στάθηκαν οι τελευταίες δηλώσεις του υπουργού εργασίας. Ο Άδωνις Γεωργιάδης μιλούσε για την κύρωση ευρωπαϊκής οδηγίας για την εξασφάλιση των εργαζομένων σε δύο ή περισσότερους εργοδότες και αμέσως οι ιλουμινάτι αποφάνθηκαν ότι ο Άδωνις μας οδηγεί σε ωράριο 16 ωρών και σε εργασιακό μεσαίωνα. Για το ότι επιχειρείται να δοθεί μια δίκαιη λύση και να προστατευτούν έτσι τα ασφαλιστικά δικαιώματα των ανθρώπων που εργάζονται και σε δεύτερη δουλειά, είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει τους εισαγγελείς του διαδικτύου. Το ίδιο συνέβη και με τους συνταξιούχους που εργαζόντουσαν και λόγω του νόμου επέλεγαν την οδό της μαύρης εργασίας. Και κάπως έτσι η λύση «βαφτίστηκε» σύνταξη στα 76. Σύντροφοι και συντρόφισσες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ: Συνεχίστε έτσι και θα είστε η χαρά του Μητσοτάκη!
Εδώ έχουμε πάντως να κάνουμε με τρία θέματα. Το ένα είναι η αδυναμία της αριστερής αντιπολίτευσης να κάνει αντιπολίτευση. Δεν κάνουν καν τον κόπο να ψάξουν και να ενημερωθούν πριν εκτεθούν δημόσια με ανόητες κριτικές. Το δεύτερο είναι η αδυναμία της αριστεράς να αντιληφθεί τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και να προτείνει λύσεις γι αυτά. Αν το έκαναν δε θα είχαν καταποντιστεί στις εκλογές. Και το τρίτο είναι το μίσος που τρέφουν για τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Αυτό το τελευταίο, το μίσος για τον Άδωνι, έχει μία εξήγηση. Ο Άδωνις δεν είναι κάποιος που θα τους φοβηθεί και θα κρυφτεί πίσω από έναν δήθεν καθωσπρεπισμό. Δεν είναι από εκείνους που υποχρεώθηκαν να «σεβαστούν τους αγώνες» της αριστεράς. Δεν τον ενδιαφέρει αν θα έχει καλές ή κακές σχέσεις με τους πολιτικούς του αντιπάλους, επειδή δεν τον ενδιαφέρει η κριτική τους. Κι αυτό τους ενοχλεί!
Κάποιοι πιστεύουν εδώ και πολλές δεκαετίες ότι έχουμε «ξεμπερδέψει» με την αριστερά του εμφυλίου. Διαψεύστηκαν το 2012 -2019. Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ανάγκασε τους «θα σε χώσω δύο μέτρα κάτω από τη γη» να πνίξουν τις παρορμήσεις τους, έστω και προσωρινά. Αλλά οι εκδηλώσεις «μνήμης» στον Γράμμο είναι εδώ για να μας θυμίζουν ότι η ανοχή απέναντι στον σταλινισμό είναι απλά και μόνο αφέλεια. Ε λοιπόν, η αριστερά μας θέλει αφελείς, να αναγνωρίζουμε τους αγώνες της! Όποιος δεν είναι αφελής, είναι ένα εμπόδιο στα σχέδιά της, ένας πραγματικός εχθρός.
Θανάσης Μαυρίδης
