Συναντούμε περισσότερες από μία αλήθειες. Υπάρχει η αντικειμενική αλήθεια, αυτό που πραγματικά συνέβη. Όλες οι άλλες είναι εξ ορισμού υποκειμενικές. Είτε πρόκειται για την αλήθεια, όπως την αντιλαμβάνεται ο κάθε ένας από εμάς και ανάλογα με την οπτική που είχε σε ένα γεγονός την ώρα που αυτό εξελισσότανε, είτε συζητάμε για την αλήθεια που τον «εξυπηρετεί». Η δυσκολία είναι να προσεγγίσει κανείς την αντικειμενική διάσταση των πραγμάτων. Ακόμη κι αν έχει τις καλύτερες των προθέσεων. Που δεν τις έχει πάντοτε! Κυρίως αν πρόκειται για «παίκτες» που θέλουν να κυριαρχήσουν στην πολιτική και οικονομική ζωή.
Οι παλαιότεροι θυμόμαστε τα όσα ακολούθησαν την κλοπή υλικού από την 17Ν στο Πολεμικό Μουσείο. Θυμόμαστε, δηλαδή, ότι όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες είχαν να παρουσιάσουν μια διαφορετική εκδοχή για τα γεγονότα. Και όλοι έλεγαν αλήθεια! Κι επειδή αυτό είναι αδύνατον, να υπάρχουν τόσες πολλές και διαφορετικές αλήθειες, είναι σαφές ότι η υποκειμενικότητα διεισδύει αποφασιστικά στην σφαίρα της πραγματικότητας και την παραμορφώνει.
Τι θα συνέβαινε, όμως, αν κάποιοι έλεγαν αρχής εξαρχής ψέματα; Αν ήθελαν να χειραγωγήσουν τις αρχές ή την κοινή γνώμη μέσα από μια πλασματική εικόνα που θα δημιουργούσαν για τις πραγματικές συνθήκες μέσα στις οποίες διαδραματίστηκαν τα γεγονότα;
Θα πείτε ότι και στην μία και στην άλλη περίπτωση έχουμε μια διαφοροποίηση από αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε μία και αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Σύμφωνοι! Κι αυτό είναι το μόνο κοινό μεταξύ των δύο αυτών καταστάσεων. Ωστόσο, υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά μεταξύ τους. Στην μεν πρώτη, αυτή της απλής εισδοχής της υποκειμενικότητας στα γεγονότα, το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι πάντα τόσο μακριά από την αλήθεια. Το αν κάποιος φορούσε κόκκινο ή πράσινο μπλουζάκι την ώρα της «απαλλοτρίωσης» του υλικού στο Πολεμικό Μουσείο δεν αναθεωρεί τα όσα συνέβησαν. Μπορεί να τα διαστρεβλώνει, αλλά σπάνια η διαστρέβλωση αυτή μπορεί να προκαλέσει σημαντική ζημία. Αντιθέτως, όταν κάποιος ξεκινάει για να διασπείρει ψεύτικες ειδήσεις, το κάνει ακριβώς για να προκαλέσει ζημιά.
Στην υπόθεση των Τεμπών έχουμε απ’ όλα! Έχουμε το τραγικό γεγονός που προσπαθούμε να το προσεγγίσουμε. Μία και μοναδική είναι η αλήθεια. Από την άλλη έχουμε, πάντως, την υποκειμενική αλήθεια πολλών ανθρώπων, λόγω της συμμετοχής τους στο δράμα. Και τέλος έχουμε και εκείνους που διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις για να εκμεταλλευτούν την κατάσταση για ίδιον όφελος.
Ποιοι είναι σε θέση να κάνουν μια συστηματική εργασία επιπέδου Γκέμπελς σε μια τόσο μεγάλη υπόθεση και με αντίστοιχα μεγάλο ενδιαφέρον από το κοινό; Στην προκειμένη περίπτωση απαιτούνται πολλοί πόροι, τους οποίους δεν τους βρίσκει κάποιος στον δρόμο…
Στην σύγχρονη εκδοχή κράτους που ονομάζουμε «ελληνικό κράτος» από τύχη επιβιώνουμε. Επειδή δεν υπάρχει κάτι που να δουλεύει και κυρίως στον δημόσιο τομέα. Το πρόβλημα είναι ότι την απουσία του κράτους σπεύδουν να την καλύψουν εκείνοι που μπορούν. Δηλαδή, ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που με την ισχύ τους είναι σε θέση να επιβάλουν την δική τους «αλήθεια»! Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Δημοκρατία. Ή αλλιώς, η Δημοκρατία είναι ο μεγάλος χαμένος σε αυτή την χώρα εδώ και πολλά χρόνια. Δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Το πληρώσαμε μία φορά με την χρεοκοπία. Και από τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων γίνεται σαφές ότι θα το πληρώσουμε και πάλι. Και μάλλον σύντομα…
Θανάσης Μαυρίδης
