Του James Pethokoukis
Αν η επαφή σας στο Twitter με τον Πρόεδρο Τραμπ τους τελευταίους δύο μήνες ήταν μέσω του επίσημου προεδρικού του λογαριασμού και όχι μέσω του προσωπικού του λογαριασμού, τότε η εμπειρία σας μάλλον μοιάζει με την επίσκεψη σε μια μάλλον ήρεμη εναλλακτική πραγματικότητα. Καμία αναφορά σε κλεμμένες εκλογές. Κανένα retweet θεωρητικών της συνωμοσίας του QAnon. Ούτε ένα ίχνος χάους. Αντιθέτως, το timeline σας ήταν γεμάτο από ενθαρρυντικά νέα για το πρόγραμμα εμβολιασμού Operation Warp Speed, και ένα χαρούμενο βίντεο από το άναμμα των φώτων στο εθνικό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ήταν σαν εκείνους τους λογαριασμούς που ανεβάζουν μόνο θετικές ιστορίες και χαριτωμένες φωτογραφίες με ζωάκια.
Με άλλα λόγια, είδατε αυτά που θα περίμενε κανείς να δει στον επίσημο λογαριασμού του ηγέτη του ελεύθερου κόσμου. Και βεβαίως, ήταν αυτό το είδος του πολιτικού λογαριασμού που συμφωνεί με τους όρους παροχής υπηρεσιών και ελέγχου περιεχομένου που το Twitter, και οι άλλες αμερικανικές εταιρίες κοινωνικών μέσων σχεδιάστηκαν να διαχειρίζονται. Ένας μανιακός Πρόεδρος των ΗΠΑ που προσπαθεί να ανατρέψει μια εκλογική αναμέτρηση και ίσως να προκαλέσει μια εξέγερση; Αυτό μάλλον πρόκειται για μια “ακραία περίπτωση” μπορεί να πείτε. «Πριν τον Τραμπ, ήταν απολύτως εύλογο ένα κοινωνικό δίκτυο να υποθέσει ότι δεν χρειάζεται ειδικούς κανόνες για τα τουίτ του Προέδρου, καθώς οι άρρητοι κανόνες της θέσης θα περιόριζαν επαρκώς και από μόνοι τους τον Πρόεδρο» είπε ο τεχνολογικός αναλυτής Ben Thompson στους συνδρομητές του newsletter του. «O Τραμπ, από την άλλη, αποτελεί σαφώς μια εξαίρεση».
Αυτές ακριβώς οι εξαιρέσεις -ιδίως όταν αφορούν ισχυρούς πολιτικούς και δικαιώματα ελευθερίας του λόγου- είναι που δυσκολεύουν τις εταιρίες να γράψουν και να εφαρμόσουν απλούς και σαφείς κανόνες. «Δεν χαίρομαι ούτε είμαι υπερήφανος που χρειάστηκε να αποκλείσουμε τον λογαριασμό @realDonaldTrump από το Twitter ή που φτάσαμε εδώ», έγραψε ο διευθύνων σύμβουλος του Twitter Jack Dorsey την Τετάρτη. «Αντιμετωπίσαμε εξαιρετικές και μη βιώσιμες συνθήκες, που μας υποχρέωσαν να εστιάσουμε όλες τις ενέργειές μας στη δημόσια ασφάλεια».
Σε ό,τι αφορά το Facebook, όπως αναφέρει η Wall Street Journal, τα διευθυντικά στελέχη αναζήτησαν με αργούς ρυθμούς λύσεις καθώς εκτυλισσόταν το χάρος στο Καπιτώλιο, ακόμη και ενώ οι υπάλληλοι ζητούσαν έντονα την ανάληψη άμεσης δράσης εναντίον του Τραμπ και των υποστηρικτών του. “Μπορεί να αισθάνεστε ότι αυτό δεν φτάνει, αλλά αξίζει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να θυμηθούμε ότι αυτή η κατάσταση πραγματικά δεν είχε προηγούμενο” είπε στους υπαλλήλους ο επικεφαλής του τεχνολογικού τμήματος της εταιρίας. «Δεν είμαι σίγουρος ότι γνωρίζω το ακριβές ορθό σύνολο απαντήσεων, αλλά αλλάζουμε και προσαρμοζόμαστε κάθε μέρα -όπως συνέβη και χθες».
Μόνο που ο αποκλεισμός του Τραμπ από τα κοινωνικά μέσα και η εκκαθάριση των πιο βίαιων και ακραίων υποστηρικτών του δεν θα έπρεπε να είναι καθόλου δύσκολο. Οι όροι παροχής υπηρεσιών δεν είναι συμβόλαια αυτοκτονίας. Και η ανεύθυνη συμπεριφορά του προέδρου απειλούσε να ωθήσει τη χώρα βαθύτερα σε ένα σκοτεινό και επικίνδυνο μονοπάτι. Αυτό που στην πραγματικότητα κατέστησε τις αποφάσεις του Facebook, του Twitter και άλλων κοινωνικών δικτύων τόσο δύσκολες είναι η γνώση ότι οι άνευ προηγουμένου ενέργειές τους θα προκαλούσαν ένα τσουνάμι επιθέσεων από τη δεξιά εναντίον τους, επιθέσεις που θα έβρισκαν υποστήριξη από ρεπουμπλικανούς στην Ουάσινγκτον με εκκλήσεις για αντιμονοπωλιακά μέτρα και νέες ρυθμίσεις.
Μάλιστα, μπορεί να μην υπάρχει κάποιο άλλο θέμα όπου οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι του Ρεπουμπλικανικού κόμματος να ταυτίζονται τόσο πολύ με τους ψηφοφόρους τους από την ιδέα ότι οι μεγάλες τεχνολογικές εταιρίες έχουν βαλθεί να τους καταστρέψουν.
Το να πιστεύει όμως κανείς αυτή την παρανοϊκή ιστορία δίνει ένα νέο περιεχόμενο στο τι σημαίνει να είναι κανείς συντηρητικός και Ρεπουμπλικανός. Προσωπικά, θεωρώ τον εαυτό μου υπερασπιστή των αγορών, αισιόδοξο ως προς την τεχνολογία πολιτικώς συντηρητικό. Και έχω τουιτάρει πολλές χιλιάδες φορές από το 2008 μέχρι σήμερα. Συχνά έχω επιτεθεί στις ιδέες και της δημόσιες πολιτικές των Δημοκρατικών και των προοδευτικών - όπως το ObamaCare, τις αυξήσεις φόρων, το Medicare-for-all. Έχω ευρέως υποστηρίξει τις ιδέες και τις πολιτικές των Ρεπουμπλικανών και της δεξιάς -λιγότερους φόρους, ελαφρύτερη ρύθμιση, μεταρρύθμιση της πολιτικής των επιδομάτων. Και σε όλο αυτό το διάστημα, ποτέ δεν είχα πρόβλημα με κανένα μου τουίτ.
Έτσι, αισθάνομαι ιδιαίτερα σίγουρος ότι αν κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται «συντηρητικός» το 2021 τουιτάρει για τις μειώσεις των φόρων από τον Τραμπ, τους δασμούς προς την Κίνα, και την ανάγκη να περιοριστεί η μετανάστευση από τις χώρες όπου οι λευκοί δεν αποτελούν πλειονότητα, αυτό που θα το προκαλέσει προβλήματα με το Twitter πιθανότατα δεν είναι τα πρώτα δύο θέματα. Ή ίσως είναι τα τουίτ, ή οι αναρτήσεις στο Facebook με θέμα το πώς οι ένοπλοι πατριώτες πρέπει να καθαρίσουν την Ουάσινγκτον από την σατανική συμμορία που έκλεψε τις εκλογές από τον Τραμπ και στη συνέχεια να κρεμάσουν τους ενόχους. Αυτό που δεν ανέχονται οι εταιρίες των κοινωνικών μέσων είναι ο βίαιος λόγος μίσους και όχι ο συντηρητικός -με την ορθή έννοια- λόγος.
Για παράδειγμα: Μια ανάλυση βρήκε ότι το 95% των μεγάλης δημοσιότητας απαγορεύσεων λογαριασμών στο Twitter αφορούσαν λογαριασμούς υπέρ του Τραμπ. Μπορεί πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους να ήθελαν και χαμηλότερους φόρους. Όμως φαίνεται πως έχουν και μια αδυναμία για την ανωτερότητα των λευκών. Μια έκθεση του Techdirt χαρακτήρισε αυτές τις απαγορεύσεις λογαριασμών ένα «who’s who των ανοιχτών ή κατηγορούμενων λευκών εθνικιστών, των σύγχρονων υποστηρικτών της Συνομοσπονδίας του Νότου, των αρνητών του Ολοκαυτώματος, των μεταπρατών των θεωριών συνωμοσίας, των επαγγελματικών τρολ, και άλλων προσωπικοτήτων της alt-right ή του περιθωρίου». Μπορεί κανείς επίσης να δει την καθημερινή ροή των κορυφαίων αναρτήσεων στο Facebook. Συνήθως, κυριαρχούνται από δεξιές πηγές μέσων όπως το Fox News και το Breitbart καθώς και από «προσωπικότητες» όπως ο Ben Shapiro και ο Dan Bongino. Ίσως όμως οι συντηρητικοί της εποχής του Τραμπ να μην θεωρούν αυτούς τους τύπους επαρκώς δεξιούς. Ή ίσως να βλέπουν απλώς την δημόσια αγανάκτηση ως ακόμη ένα τρόπο για την εργαλειοποίηση της δυσαρέσκειας προς πολιτικό τους όφελος - και εις βάρος της αμερικανικής δημοκρατίας.
---
* Ο James Pethokoukis είναι αρθρογράφος και μπλόγκερ στο American Enterprise Institute (ΑΕΙ).
** Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 15 Δεκεμβρίου 2020 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του American Enterprise Institute και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.
