Του Stephen Pollard
Κάποιες ημερομηνίες είναι χαραγμένες στη δημόσια συνείδηση. Η 11η Σεπτεμβρίου για παράδειγμα, δεν χρειάζεται εξήγηση. Αρκεί κανείς να αναφέρει την ημερομηνία.
Για τις προηγούμενες γενιές, η αναφορά στο έτος 1938 είχε το ίδιο αποτέλεσμα. Ήταν αμέσως γνωστό πού αναφερόταν κανείς: στο Μόναχο, τον κατευνασμό και την ντροπή των Συμμάχων.
Η ιστορία του 2022 δεν έχει ακόμη συμβεί, πόσο μάλλον γραφεί. Οι αποφάσεις όμως που θα ληφθούν τώρα - αυτή την ώρα, αυτή τη μέρα - θα καθορίσουν το αν το 2022 θα μείνει γνωστό ως το 1938 του αιώνα μας, ή αν θα έχει μια πιο ευπρόσδεκτη αντήχηση ως το έτος κατά το οποίο εφαρμόσαμε το δίδαγμα του κατευνασμού σε κάποιον άλλο επιθετικό δικτάτορα.
Υπάρχουν κάποιες εντυπωσιακές ομοιότητες με το 1938. Ο Πούτιν ισχυρίζεται ότι η Ουκρανία είναι μέρος της Ρωσίας καθώς ο πληθυσμός της είναι “εθνικώς ρωσικός”. Πριν από 84 χρόνια, ο Χίτλερ ισχυρίστηκε ότι η Σουδητία ήταν στην πραγματικότητα μέρος του Γερμανικού Ράιχ και τα 3 εκατομμύρια του πληθυσμού της ήταν “εθνικώς Γερμανοί”.
Το 1938, η αντίδραση από χώρες όπως η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο στην αποφασιστικότητα της Γερμανίας να προσαρτήσει τη Σουδητία ήταν… τίποτα, εκτός από κάποιες παρακλήσεις στον Φύρερ να συμπεριφερθεί σωστά. Αντί οι Σύμμαχοι να συνειδητοποιήσουν ότι το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα θα ήταν να καταστήσουν σαφές σε έναν ιμπεριαλιστή δικτάτορα ότι δεν θα του σταθούν εμπόδιο, αφέθηκαν να πιστέψουν ότι το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα θα ήταν ο πόλεμος.
Στις διάφορες συναντήσεις του με τον Τσάμπερλεν εκείνη τη χρονιά, ο Χίτλερ διαρκώς ζητούσε και περισσότερα. Η απάντηση του Τσάμπερλεν κάθε φορά ήταν να υποκύπτει και να αποδέχεται οτιδήποτε απαιτούσε ο Χίτλερ, στάση που εντέλει οδήγησε στη συμφωνία του Μονάχου στις 29 Σεπτεμβρίου με την οποία ο Χίτλερ συμφνωούσε να επιλύει στο μέλλον διαφορές μέσω της διαβούλευσης για τη διασφάλιση της ειρήνης. Ο Τσάμπερλεν και ο Γάλλος Πρωθυπουργός Νταλαντιέ επέστρεψαν στις χώρες τους και μίλησαν για θρίαμβο. Όμως η περίφημη διακήρυξη του Τσάμπερλεν περί “ειρήνης στον καιρό μας” ήταν εντελώς αίολη. Στην πραγματικότητα, φυσικά, οι δύο πρωθυπουργοί είχαν απλώς επιβεβαιώσει στον Χίτλερ την πεποίθησή του ότι δεν θα του σταθούν εμπόδιο, γεγονός που προετοίμασε τα γεγονότα του 1939 και μετά.
Αυτή τη φορά, η Δύση τουλάχιστον χρησιμοποίησε τη ρητορική της αντιπαράθεσης στον Πούτιν. Προς το παρόν όμως, αυτό είναι όλο. Οι κυρώσεις που έχουν μέχρι τώρα ανακοινωθεί δεν αξίζουν καν να αναφερθούν. Αντί γι’ αυτό, βλέπουμε δυτικές χώρες να επικεντρώνονται στο οικονομικό πλήγμα που θα υποστούμε αν επιβάλουμε κυρώσεις στη ρωσική ενέργεια, τις ρωσικές τράπεζες ή… όποιον άλλο κλάδο θέλετε. Ζούμε όμως το δικό μας 1938. Αυτή είναι η στιγμή που θα καθορίσει τον υπόλοιπο 21ο αιώνα.
Έχουμε δύο επιλογές. Αφενός, μπορούμε να φωνάζουμε και όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, να καταρρέουμε - να λέμε πολλά και να μη κάνουμε τίποτα το ουσιαστικό. Αφετέρου, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι γι’ αυτή την κρίση ευθυνόμαστε εμείς, καθώς με την Κριμαία, τη Συρία και το Αφγανιστάν, καταστήσαμε σαφές ότι η Δύση είναι αδύναμη και δεν θα στηρίξει τα λόγια της με πράξεις. Και μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό, μια και καλή αναλαμβάνοντας σοβαρές και αποφασιστικές δράσεις.
Ο Πούτιν μπορεί υπό μία έννοια να είναι παράλογος, αλλά η απάντησή του στην έλλειψη αποφασιστικότητας της Δύσης είναι υπό μια άλλη έννοια εντελώς ορθολογική. Είδε πώς συμπεριφερόμαστε και εξήγαγε το συμπέρασμα ότι δεν έχει ιδιαίτερους λόγους ανησυχίας. Η επιλογή λοιπόν είναι δική μας. Θα επιβεβαιώσουμε την άποψή του αυτή, βάζοντας τον πλανήτη σε ένα επικίνδυνο μονοπάτι για δεκαετίες; Ή θα δράσουμε και θα αναλάβουμε το κόστος προκειμένου να προστατεύσουμε το μέλλον μας;
*Ο Stephen Pollard είναι συντάκτης της Jewish Chronicle.
8Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 24 Φεβρουαρίου 2022 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του CapX και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.
