Του Robert Pondiscio
Μια νέα μελέτη από το Ίδρυμα Δημόσιας Πολιτικής του Τέξας υπενθυμίζει ότι το πιο πειστικό επιχείρημα υπέρ της σχολικής επιλογής δεν είναι η υπόσχεση υψηλότερων βαθμών στις εξετάσεις, τα ευεργετικά αποτελέσματα του ανταγωνισμού ή ακόμη και η διαφυγή από αποτυχημένα δημόσια σχολεία - είναι η δύναμη επιλογής ώστε να είναι διαθέσιμο ένα πιο ικανοποιητικό φάσμα σχολικών πολιτισμών και προγραμμάτων σπουδών από ό,τι μπορούν να φιλοξενήσουν τα παραδοσιακά δημόσια σχολεία.
Για χρόνια, τα περίεργα επιχειρήματα υπέρ της σχολικής επιλογής περιστρέφονταν κυρίως γύρω από τη βελτίωση των αποδόσεων. Οι ερευνητές και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής έχουν χτίσει εδώ και καιρό το επιχείρημα υπέρ (ή κατά) της επιλογής βάσει των βαθμολογιών στα τεστ ή άλλων μετρήσιμων δεδομένων για να καταδείξουν ότι η σχολική επιλογή λειτουργεί.
Η ταχεία ανάπτυξη των charter schools, για παράδειγμα, παρουσιάζεται εδώ και καιρό ως μια ηθική επιταγή: ως μια σωσίβια λέμβος για τη διάσωση των μαθητών από τα σχολεία που αποτυγχάνουν και ως ένα μέσο πίεσης προς τα παραδοσιακά δημόσια σχολεία για να βελτιωθούν αν δεν θέλουν να χάσουν τους μαθητές τους από τον ανταγωνισμό.
Πιο πρόσφατα, κάποιοι προτείνουν τη σχολική επιλογή ως ένα μέσο αφοπλισμού των μαχόμενων πλευρών στους συνεχιζόμενους «πολιτιστικούς πολέμους» μας. Αυτή η σειρά σκέψης μας φέρνει λίγο πιο κοντά στο να βάλουμε τη σχολική κουλτούρα και τα προγράμματα σπουδών στο επίκεντρο του επιχειρήματος υπέρ της σχολικής επιλογής, αλλά εξακολουθεί να αντιμετωπίζει αυτά τα πράγματα ως μέσο και όχι ως αυτοσκοπό.
Αυτά τα συχνά επιχειρήματα υπέρ της σχολικής επιλογής δεν αγγίζουν εκείνους που πραγματικά καλούνται να επιλέξουν. Μια ανάλυση της ανάπτυξης των κλασικών charter schools στο Τέξας από τους Albert Cheng και Cassidy Syftestad, καταδεικνύει ότι οι γονείς επιλέγουν αυτά τα σχολεία λόγω της εγγενούς έλξης που τους ασκεί μια εκπαίδευση για τα παιδιά τους που θα βασίζεται στην αναζήτηση της αλήθειας, της καλοσύνης και της ομορφιάς.
Οι δύο ερευνητές εξέτασαν 431 γονείς με παιδιά που ήταν εγγεγραμμένοι σε κλασικά charter schools του Τέξας και συγκάλεσε ομάδες εστίασης για 25 από αυτούς για να συζητήσουν τις εκπαιδευτικές τους προτεραιότητες για τα παιδιά τους και τι τους άρεσε ή δεν τους άρεσε στο σχολείο του παιδιού τους. Διαπίστωσαν ότι «οι εκπαιδευτικές προτεραιότητες των γονέων ευθυγραμμίζονται με τις προτεραιότητες της κλασικής εκπαίδευσης», η οποία έχει δει μεγάλη αύξηση ζήτησης στο Τέξας και αλλού. Οι γονείς εξέφρασαν «έντονες επιθυμίες τα παιδιά τους να αποκτήσουν σοφία και αρετή», εξηγούν.
Για να είμαστε σαφείς, οι γονείς στη μελέτη κλήθηκαν να αξιολογήσουν τη σημασία που έδιναν σε μια σειρά εκπαιδευτικών στόχων, όπως η κατανόηση βασικών ακαδημαϊκών θεμάτων, η προαγωγή της ανεξάρτητης σκέψης, η προετοιμασία για μελλοντική απασχόληση και η διαμόρφωση ηθικών αρετών και της ιδιότητας του πολίτη. Η μελέτη δεν διερεύνησε εξαρχής τα κίνητρά τους να αναζητήσουν μια εναλλακτική λύση έναντι του παραδοσιακού δημόσιου σχολείου.
Ωστόσο, «ακόμη και εκείνοι που αναζητούσαν μια απόδραση από το δημόσιο σχολικό σύστημα και έψαχναν επιλογές επέλεξαν κλασικό charter school επειδή βρήκαν το μοντέλο ελκυστικό», λέει η Syftestad. «Υπήρχαν πολλές άλλες εναλλακτικές που θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει».
Υπάρχει ένα δίδαγμα εδώ για τους υποστηρικτές της σχολικής επιλογής και τους συμμάχους τους στη χάραξη της πολιτικής. Όταν η επιλογή πλαισιώνεται απλώς ως μια εναλλακτική λύση έναντι των παραδοσιακών δημόσιων σχολείων ή όταν δεν κοιτάμε πέρα από τα μετρήσιμα αποτελέσματα των μαθητών, όπως οι βαθμολογίες στα τεστ, για να αποφασίσουμε εάν η επιλογή «δουλεύει», κάνουμε δύο ατεκμηρίωτες υποθέσεις, αξιοσημείωτες και οι δύο χωρίς καμία από αυτές να αντανακλά την εγγενή έλξη της σχολικής επιλογής: πρώτον, υποθέτουμε ότι ο σκοπός της σχολικής εκπαίδευσης είναι απλώς η αύξηση των βαθμολογιών στις εξετάσεις και, δεύτερον, ότι τα σχολεία της περιφέρειας έχουν μια προνομιακή θέση έναντι της οποίας όλα τα άλλα μοντέλα θα πρέπει να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους.
Καθεμιά από τις υποθέσεις αυτές υποδηλώνει ένα φτωχό όραμα για την εκπαίδευση και την έλλειψη εκτίμησης για τον δυναμισμό και την ποικιλία που θα μπορούσε να φέρει η σχολική επιλογή στις οικογένειες. Η παρουσίαση της σχολικής επιλογής ως ενός μέσου διαφυγής από τα σχολεία που αποτυγχάνουν ή ακόμα και αποφυγής πολιτιστικών πολεμικών συγκρούσεων είναι λιγότερο συναρπαστική και πιο διχαστική από το «Το σχολείο του παιδιού σας είναι εντάξει, αλλά μήπως θα προτιμούσατε ένα κλασικό πρόγραμμα σπουδών; Μήπως ένα σχολείο που εστιάζει στην τεχνολογία ή στη μάθηση που βασίζεται στην πράξη; Τι θα λέγατε για ένα σχολείο που αντανακλά τα ενδιαφέροντα του παιδιού σας και επιβεβαιώνει τις αξίες της οικογένειάς σας;» Η ανάγκη να ικανοποιηθεί το ευρύτερο δυνατό εκλογικό ακροατήριο καθιστά δύσκολο για τα παραδοσιακά δημόσια σχολεία να εξειδικευτούν, κάτι που είναι εύκολο στα σχολεία της επιλογής.
Ενώ η μετακίνηση των δημόσιων πόρων από τα σχολεία με χαμηλές αποδόσεις ή η προώθηση του ανταγωνισμού ώστε να αναγκαστούν τα αδύναμα σχολεία να βελτιωθούν ή να κλείσουν είναι εύλογες σκέψεις, τέτοια απρόσωπα επιχειρήματα εξαντλούν το πλήρες δυναμικό της σχολικής επιλογής. Οι υποστηρικτές θα ήταν καλό να δώσουν έμφαση στην πλούσια γκάμα των εκπαιδευτικών μοντέλων και προσεγγίσεων που μπορεί να δημιουργήσει η σχολική επιλογή.
--
Ο Robert Pondiscio είναι διακεκριμένο στέλεχος του American Enterprise Institute, όπου εστιάζει σε θέματα υποχρεωτικής εκπαίδευσης, προγραμμάτων σπουδών, διδασκαλίας και σχολικής επιλογής.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 14 Ιουνίου 2023 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του American Enterprise Institute και τη συνεργασία του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών.
