του Γιώργου Παυλόπουλου
Σαν βόμβα έπεσε χθες στο Παρίσι η είδηση του θανάτου 13 Γάλλων στρατιωτών στο Μαλί, όταν τα δύο ελικόπτερα που τους μετέφεραν συγκρούστηκαν σε χαμηλό ύψος, καθώς μετέφεραν ενισχύσεις στους κομάντος οι οποίοι είχαν εμπλακεί σε μάχη με ομάδα ένοπλων τζιχαντιστών που δρουν στην αφρικανική χώρα. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι υπάρξαν κάποιοι που ανησύχησαν και φοβήθηκαν περισσότερο από τους Γάλλους – κι αυτοί είναι οι Γερμανοί!
Δεν θέλει πολύ προκειμένου να καταλάβει κανείς το γιατί. Διότι άλλο πράγμα είναι τα σχέδια για ευρωστρατό και πιο ενεργή εμπλοκή στα ανοιχτά μέτωπα που ενδιαφέρουν την ΕΕ, ώστε η Ευρώπη να αποδείξει (στους Αμερικανούς, τους Κινέζους, τους Ρώσους και σε άλλους) ότι δεν είναι ένας οικονομικός γίγαντας που στηρίζεται σε πήλινα πόδια και εντελώς άλλο οι συνέπειες τις οποίες θα έχει κάτι τέτοιο.
Με άλλα λόγια: Μπορεί κάποιοι αφελείς να πιστεύουν ότι η εμπλοκή σε πολεμικές συγκρούσεις μοιάζει περίπου με... ηλεκτρονικό παιχνίδι που παίζεται εκ του ασφαλούς και εξ αποστάσεως, όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική: Κάθε ανάμιξη σε μάχες θα έχει ως συνέπεια, αργά ή γρήγορα, να επιστρέψουν ασθενοφόρα και φέρετρα στις χώρες των οποίων οι δυνάμεις θα είναι παρούσες.
Άλλο Γαλλία, άλλο Γερμανία
Κι αν για τη Γαλλία μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι κάπως πιο συνηθισμένη σε τέτοιες ειδήσεις και εικόνες (από το 2013 που επενέβη στο Μαλί μετρά συνολικά 38 νεκρούς στην περιοχή που είναι γνωστή ως Σάχελ, ενώ οι δυνάμεις της λαμβάνουν μέρος σε πολλές επικίδυνες αποστολές ανά τον πλανήτη), στο Βερολίνο δεν θέλουν ούτε να φανταστούν τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο για τη χώρα, ούτε ποιες μνήμες θα ξυπνήσει και ποιες εξελίξεις θα πυροδοτήσει.
Πολύ απλά διότι η μεγάλη πλειοψηφία της γερμανικής κοινωνίας εξακολουθεί να τρομάζει από τα φαντάσματα του (σχετικά πρόσφατου) παρελθόντος. Θεωρεί δε ότι ως έθνος έχει πληρώσει και με το παραπάνω το μερίδιο που του αναλογεί σε ανθρώπινες ζωές και μίσος στην ιστορία και προτιμά να εξυπηρετεί τα συμφέροντά του χωρίς χρήση όπλων (τα οποία απλώς πουλά σε άλλους...) και μέσω συμμαχιών και γεωπολιτικών συνεργιών.
Αυτός, εξάλλου, είναι και ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι κυβερνήσεις της Γερμανίας, της σημερινής συμπεριλαμβανομένης συνήθως αρνούνται να συμμετέχουν σε αποστολές οι οποίες πιθανότατα θα οδηγήσουν σε μάχες με αληθινά πυρά. Παρά δε τις πιέσεις που δέχονται από αρκετούς συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ, τις επικρίσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και τις ειρωνείες του Τραμπ, η παραπάνω θέση δεν αλλάζει.
Μακρόν, Μέρκελ και ΝΑΤΟ
Αυτή, κατά βάση, είναι και η αιτία της διαφωνίας που έχει προκύψει ανάμεσα στον Εμανουέλ Μακρόν και την Άνγκελα Μέρκελ αναφορικά με το ΝΑΤΟ και τη τη σχέση της ΕΕ με αυτό. Διαφωνία που ήρθε με έμφαση στην επιφάνεια μετά τη δήλωση του Γάλλου προέδρου ότι η Συμμαχία είναι «κλινικά νεκρή» και την πρόσκλησή του προς τους Ευρωπαίους να επενδύσουν στη δυνατότητα να επεμβαίνουν μόνοι τους όταν και όπου κρίνουν αναγκαίο προκάλεσε την αντίδραση της Γερμανίδας καγκελαρίου και πολλών υπουργών της κυβέρνησής της.
Το Βερολίνο καταλαβαίνει ότι εάν πει το «ναι», τότε αργά ή γρήγορα (και μάλλον γρήγορα) θα βρεθεί εκτεθειμένο σε μια θανάσιμα επικίνδυνη κατάσταση, στην οποία μάλιστα δεν θα μπορεί να «κρυφτεί» πίσω από τους ισχυρούς Αμερικανούς. Και τότε, τα φαντάσματα θα πάρουν πάλι σάρκα και οστά.
Christophe Petit Tesson, Pool via AP
