Μια πειραματική συσκευή που περιέχει εκατομμύρια βλαστοκύτταρα μείωσε σημαντικά την ανάγκη για λήψη ινσουλίνης σε άτομα με διαβήτη τύπου 1, σύμφωνα με μια νέα μελέτη - θεραπεία που οι ερευνητές λένε ότι μπορεί κάποια μέρα να προσφέρει ίαση για τη χρόνια πάθηση που αλλάζει τη ζωή.
Ερευνητές από το University of British Columbia και το Vancouver Coastal Health χρησιμοποίησαν μικροσκοπικά εμφυτεύματα γεμάτα με παγκρεατικά κύτταρα που αναπτύχθηκαν στο εργαστήριο γνωστά ως VC-02.
Στη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature Biotechnology, συμμετείχαν 10 άτομα που στην αρχή της μελέτης δεν μπορούσαν να παράγουν ινσουλίνη με φυσικό τρόπο.
Μετά από 6 μήνες με το εμφύτευμα, τρεις από αυτούς εμφάνισαν σημαντική βελτίωση. Το σώμα τους περνούσε περισσότερο χρόνο εντός του φυσιολογικού εύρους σακχάρου στο αίμα, μειώνοντας την ανάγκη τους για εξωτερική ινσουλίνη.
«Η ελπίδα είναι να αποκτήσουν, τα άτομα με διαβήτη τύπου 1, τόσο ισχυρά κύτταρα ώστε να σταματήσουν να χρειάζονται ενέσεις ινσουλίνης», δήλωσε ο Dr. David Thompson, MD, κύριος ερευνητής στο κέντρο δοκιμών του Βανκούβερ και κλινικός διευθυντής του Κέντρου Διαβήτη του Γενικού Νοσοκομείου του Βανκούβερ. «Πιστεύω ότι αυτό θα μετατραπεί σε θεραπεία μόλις το 2024».
Ο διαβήτης τύπου 1, είναι μια κατάσταση κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα καταστρέφει τα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη στο πάγκρεας, γνωστά ως βήτα κύτταρα. Η ινσουλίνη είναι μια ορμόνη που ρυθμίζει το σάκχαρο στο αίμα. Η πάθηση - μερικές φορές αποκαλούμενη νεανικός διαβήτης - διαγιγνώσκεται συχνότερα μεταξύ των ηλικιών 4 και 6 ετών και στην πρώιμη εφηβεία.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα άτομα που δεν είναι Ισπανόφωνοι και Λευκοί είναι πιο πιθανό να έχουν διαβήτη τύπου 1 και επηρεάζει άνδρες και γυναίκες με περίπου τα ίδια ποσοστά. Η ύπαρξη στενού μέλους της οικογένειας με την ασθένεια αυξάνει τον κίνδυνο. Περίπου 1,24 εκατομμύρια άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες ζουν με διαβήτη τύπου 1. ο αριθμός αυτός αναμένεται να φτάσει τα 5 εκατομμύρια μέχρι το 2050.
Με τον διαβήτη τύπου 1, είναι σαν να έχει κλείσει το εργοστάσιο ινσουλίνης του σώματος. Τα άτομα που έχουν τη νόσο πρέπει να λαμβάνουν ινσουλίνη εξωτερικά.
Αυτό διαφέρει από τον διαβήτη τύπου 2, στον οποίο το σώμα δεν χρησιμοποιεί σωστά την ινσουλίνη. Μπορεί να αντιμετωπιστεί με αλλαγές στον τρόπο ζωής, φάρμακα και μερικές φορές εξωτερικές ενέσεις ινσουλίνης.
Ο Dr. Thompson και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν συσκευές εμφυτευμένες ακριβώς κάτω από το δέρμα, περίπου στο μέγεθος ενός μικρού επιδέσμου. Σε αντίθεση με ένα όργανο παρακολούθησης γλυκόζης – το οποίο εισάγεται επίσης κάτω από το δέρμα, αλλά υπολογίζει μόνο τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα – η συσκευή βλαστοκυττάρων παρέχει μια σταθερή παροχή ινσουλίνης στο σώμα.
Η δοκιμή βασίζεται σε μια μελέτη του 2021 που έδειξε ότι αυτή η προσέγγιση θα μπορούσε να βοηθήσει το ανθρώπινο σώμα να παράγει ινσουλίνη.
Όλα τα άτομα στη μελέτη ξεκίνησαν χωρίς παραγωγή ινσουλίνης και υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση σε τοποθεσίες στο Βανκούβερ, στο Βέλγιο και στις ΗΠΑ για να λάβουν έως και 10 εμφυτεύματα συσκευών το καθένα.
Μετά από 6 μήνες, τρεις από αυτούς έδειξαν σαφή σημάδια παραγωγής ινσουλίνης που παρέμειναν σταθερά καθ' όλη τη διάρκεια της μελέτης που διήρκεσε ένα χρόνο. Ένα άτομο στη μελέτη είχε δείξει αξιοσημείωτη βελτίωση, μειώνοντας την ανάγκη του για επιπλέον ημερήσια ινσουλίνη κατά 44%.
«Κάθε συσκευή είναι σαν ένα μικροσκοπικό εργοστάσιο παραγωγής ινσουλίνης», δήλωσε ο συν-συγγραφέας Dr. Timothy Kieffer, PhD, καθηγητής στα τμήματα χειρουργικής και κυτταρικών και φυσιολογικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας.
«Τα κύτταρα μεταφέρονται στη συσκευή για να αναδημιουργήσουν ουσιαστικά τις λειτουργίες ρύθμισης του σακχάρου στο αίμα ενός υγιούς παγκρέατος».
Μια θεραπεία για τον διαβήτη τύπου 1 θα σήμαινε επίσης την πρόληψη πολλών άλλων επιπλοκών υγείας που σχετίζονται με την ασθένεια: τύφλωση, προβλήματα στα νεφρά, απώλεια άκρων και ακόμη και απειλητικές για τη ζωή πτώσεις σακχάρου στο αίμα κατά τη διάρκεια του ύπνου. Ο διαβήτης αυξάνει επίσης σημαντικά τις πιθανότητες καρδιακής προσβολής ή εγκεφαλικού.
«Η συσκευή έχει δύο μεγάλους περιορισμούς», δήλωσε ο Dr. Robert Gabbay, MD, επικεφαλής επιστημονικός και ιατρικός υπεύθυνος της Αμερικανικής Ένωσης Διαβήτη, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη. «Όχι μόνο είναι μικρό, αλλά η τεχνολογία απέτυχε να ομαλοποιήσει τα επίπεδα γλυκόζης, που είναι ο στόχος».
«Αυτό είναι ιδιαίτερα προβληματικό για τα άτομα με διαβήτη τύπου 1, καθώς η αρχική αιτία του τύπου 1 είναι η αυτοάνοση καταστροφή των βήτα κυττάρων», είπε ο Dr. Gabbay. «Η τοποθέτηση βήτα κυττάρων που έχουν απομονωθεί από το ανοσοποιητικό σύστημα ήταν κάτι στο οποίο έχουν εργαστεί πολλές ερευνητικές ομάδες. Αυτή η πρώιμη μελέτη δείχνει μια μικρή απόδειξη της ιδέας».
