Λανθασμένη είναι η πεποίθηση μεγάλου ποσοστού ανθρώπων ότι η εμφάνιση πόνου στον αυχένα είναι φυσιολογική, οφείλεται στη γήρανση και συνεπώς πρέπει να ζήσουν με αυτόν σ' όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
Επιβεβαίωση αποτελεί μια πρόσφατη έρευνα από την Αμερικανική Οστεοπαθητική Ένωση (AOA), σύμφωνα με τα ευρήματα της οποίας το ποσοστό των Αμερικανών που έχουν αποδεχθεί τον αυχενικό πόνο είναι υψηλό, επειδή απλά πιστεύουν ότι αποτελεί μια φυσιολογική κατάσταση. Σχεδόν ένας στους δύο πιστεύει ότι ο πόνος είναι μέρος της ζωής, ενώ το 41% πιστεύει ότι ο πόνος είναι τυπικό μέρος της διαδικασίας γήρανσης.
Η έρευνα διαπίστωσε όμως, ότι ο πόνος δεν κάνει διακρίσεις. Μπορεί να επηρεάσει οποιονδήποτε, ανεξαρτήτως ηλικίας. Στην πραγματικότητα, σχεδόν το 65% των Αμερικανών, ηλικίας 18 έως 34 ετών, έχουν βιώσει οι ίδιοι ή οικείο τους πρόσωπο χρόνιο πόνο κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους.
Αρνητικοί φαίνεται να είναι ωστόσο και σε ενέργειες που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την κατάστασή τους, καθώς σχεδόν το 60% των ερωτηθέντων ομολόγησε ότι, εάν έπασχαν από χρόνιο πόνο, μάλλον δεν θα αναζητούσαν ιατρική συμβουλή. Και περισσότερο από το ένα τρίτο δεν θα έπαιρνε τα φάρμακα που θα τους συνταγογραφούσε ο γιατρός για τον πόνο, διότι φοβούνται τον εθισμό.
«Ο πόνος στον αυχένα, που είναι η τρίτη αιτία χρόνιου πόνου, μπορεί να προκληθεί από διάφορους λόγους - από κάτι τόσο απλό όσο η ακατάλληλη τοποθέτησή του κατά την ώρα του ύπνου, ή ακόμα και από την κακή στάση του σώματος όταν στεκόμαστε ή καθόμαστε. Μπορεί επίσης να εμφανιστεί λόγω τραυματισμού, ατυχήματος, ανύψωσης βάρους ή άλλα προβλήματα της σπονδυλικής στήλης. Η ένταση και η διάρκειά του ποικίλει και εξαρτάται από την αιτία που τον προκαλεί, η συνηθέστερη των οποίων είναι ο μυϊκός σπασμός στην περιοχή του αυχένα», μας εξηγεί ο φυσιοθεραπευτής – χειροθεραπευτής κ. Γιώργος Κακαβάς / Fysiotek Sports and Spine Lab (www.fysiotek.gr).
Για την αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου στον αυχένα υπάρχουν ορισμένες απλές συμβουλές που μπορούν όλοι να ακολουθήσουν προκειμένου να ανακουφιστούν. Οι πιο διαδεδομένοι απ' αυτούς είναι:
1) Όρθια στάση και ευθυγράμμιση της πλάτης. Οι μύες προσπαθούν να κρατήσουν το κεφάλι στη σωστή θέση, αλλά η κακή στάση μπορεί να προκαλέσει αύξηση του πόνου. Είτε είστε σε όρθια είτε σε καθιστή θέση, βεβαιωθείτε ότι οι ώμοι είναι σε ευθεία γραμμή με τους γοφούς και τα αυτιά σε ευθεία γραμμή με τους ώμους.
2) Άσκηση. Υπάρχουν δύο πολύ απλές ασκήσεις που μπορούν να απαλύνουν τον πόνο στον αυχένα, αρκεί να εκτελεστούν με αργές και απαλές κινήσεις προς αποφυγή τραυματισμού. Ξεκινήστε κλίνοντας το κεφάλι από αριστερά προς τα δεξιά παραμένοντας για 20 δευτερόλεπτα. Επαναλάβετε στην άλλη πλευρά. Στη συνέχεια, τοποθετήστε το χέρι σας πάνω στο κεφάλι σας και τεντώστε το λαιμό προς τον κάθε ώμο. Εάν αισθάνεστε αυξημένο πόνο ή μούδιασμα, σταματήστε την άσκηση.
3) Εφαρμογή ζεστού ή κρύου. Ένας άλλος τρόπος για την ανακούφιση του πόνου είναι η τοποθέτηση ζεστών ή κρύων επιθεμάτων στον αυχένα. Μπορείτε να καθίσετε αναπαυτικά και να εφαρμόσετε μια θερμή ή μια κρύα κομπρέσα για περίπου 10 έως 20 λεπτά τη φορά, τέσσερις έως έξι φορές την ημέρα. Η ζέστη προσφέρει χαλάρωση των μυών, ενώ το κρύο ανακουφίζει από τον πόνο.
«Οι ασθενείς δεν πρέπει να σταματούν να αναζητούν τρόπους ανακούφισης του πόνου, γιατί πάντα υπάρχει κάποιος που θα είναι κατάλληλος και αποτελεσματικός γι' αυτούς. Όταν τα απλά αυτά βήματα δεν βοηθούν, πρέπει να αναζητούν ιατρική συμβουλή ώστε να τους δοθεί ένα εξατομικευμένο σχέδιο θεραπείας, το οποίο περιλαμβάνει πάντα τη συνδρομή ενός έμπειρου φυσιοθεραπευτή. Ο ειδικός επιστήμονας, χρησιμοποιώντας τα χέρια του, μπορεί να εφαρμόσει τεχνικές για να επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Βέβαια, φυσιοθεραπευτικά μπορούμε πλέον να εστιάσουμε όχι μόνο στην εξάλειψη του πόνου, αλλά και στον εντοπισμό και θεραπεία της αιτίας του. Αυτό γίνεται με συνδυασμό μηχανημάτων υψηλής τεχνολογίας, που αξιολογούν και θεραπεύουν προβλήματα της σπονδυλικής στήλης, με προγράμματα αποκατάστασης και ασκήσεων που σταθεροποιούν το θεραπευτικό αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα της σταθεροποίησης είναι η απαλλαγή από την ανάγκη επαναληπτικών συνεδριών ανά τακτά χρονικά διαστήματα», καταλήγει ο κ. Κακαβάς.
