Δημοσιεύθηκε η έκθεση της δημοφιλούς πλατφόρμας της Artnet όπου, βάσει δεδομένων, παρουσιάζει με σαφήνεια τα ονόματα που οδηγούν τις τάσεις στο χρηματιστήριο της τέχνης από το 2018 έως σήμερα. Μια καλή ιδέα της μελέτης με σύνοψη των συμπερασμάτων και πίνακες μεταφέρουμε στο Liberal.
Ultra-Contemporary
Πρόκειται για το παρόν – και το μέλλον – της διεθνούς αγοράς, καθώς με τον όρο ultra-contemprary κατατάσσονται καλλιτέχνες που γεννήθηκαν μετά το 1974. Ένα τοπίο του πρόσφατα χαμένου καλλιτέχνη Matthew Wong ηγείται της κατηγορίας με έργα σύγχρονης τέχνης (δουλειά του είχαμε γνωρίσει στην Αθήνα από την γκαλερί της Αταλάντης Μαρτίνου). Τα τελευταία τρία χρόνια, το ενδιαφέρον των συλλεκτών μονοπωλούν συνθέσεις των Wong, Jonas Wood, και Adrian Ghenie, καθένας από τους οποίους έχει φανατικό κοινό και, για καιρό, θα μας απασχολούν.
Η τιμή των 6,7 εκατομμυρίων δολαρίων για το «Ποτάμι στο σούρουπο» (River at Dusk) του Γουόνγκ ξεπέρασε κατά 38% την εκτίμηση των ανθρώπων του οίκου Phillips στο Χονγκ Κονγκ. Αλλά πέρα από τις εντυπωσιακές πωλήσεις, όπως καταγράφονται στη λίστα, η κατηγορία αγωνίζεται να διατηρήσει τα αξιοσημείωτα υψηλά των τελευταίων χρόνων, τώρα που η φούσκα των NFT’s έχει σκάσει και οι αγοραστές έχουν γίνει πιο επιφυλακτικοί.
«Τα δέντρα» του Nicola Party βρίσκονται στη δέκατη θέτη της λίστας ultra-contemporary
Σύγχρονη τέχνη (Contemprary)
Εδώ, η μουσική κουλτούρα έχει κυρίαρχη παρουσία, καθώς τραγούδια ή διασκευές άλμπουμ από τους Charlie Parker, Pink Floyd και John Hiatt δίνουν έμπνευση σε κορυφαίους πίνακες της κατηγορίας των Jean-Michel Basquiat, Cecily Brown και Yoshitomo Nara.
Εμβληματικές συνθέσεις των Basquiat και Brown βγήκαν στη αγορά από τη συλλογή του διακεκριμένου στελέχους της δισκογραφίας Mo Ostin (πολλά χρόνια εργάστηκε στη μουσική βιομηχανία και διετέλεσε πρόεδρος της Warner/Reprise, υπογράφοντας με τους Kinks και τον Jimi Hendrix).
Τα αποτελέσματα της σύγχρονης τέχνης δείχνουν μια αγορά της οποίας ο ρυθμός αλλάζει σε πραγματικό χρόνο. Τι σημαίνει αυτό; Παρόλο που καταξιωμένοι καλλιτέχνες παραμένουν εμπορικά brand names, η θέση τους καθορίζεται από την ποιότητα και την προέλευση των έργων.
Από τα έργα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στη σύγχρονη κατηγορία, η οποία περιλαμβάνει καλλιτέχνες που γεννήθηκαν μεταξύ 1945 και 1974, τρία πουλήθηκαν κάτω από την εκτίμηση των οίκων (ακόμη και με το ασφάλιστρο του αγοραστή), τρία ξεπέρασαν τις εκτιμήσεις τους και τέσσερα πουλήθηκαν εντός του εύρους της εκτιμώμενης τιμής.
Το έργο «Free Games for May» από τη Cecily Brown (2017) καταλαμβάνει την ένατη θέση στην κατηγορία σύγχρονης τέχνης
Μεταπολεμική τέχνη (Postwar)
Που βρίσκεται ο Warhol στη λίστα της Artnet; Την περσινή αγορά σημάδεψε η μεταξοτυπία της Μέριλιν με τίτλο «Shot Sage Blue Marilyn» (1964) που άλλαξε χέρια για 195 εκατομμύρια δολάρια. Το γεγονός φάνηκε να επιβεβαιώνει την επιδραστική δύναμη του Warhol στη μεταπολεμική αγορά, την οποία ορίζουμε με το έργο καλλιτεχνών που γεννήθηκαν μεταξύ 1911 και 1944. Ωστόσο, ο Warhol απουσιάζει από τις δημοπρασίες της τρέχουσας σεζόν.
Ο Καθεδρικός της Ρουέν από τον Ρόι Λίχτενστάιν (1969)
Η παρτίδα με τις υψηλότερες πωλήσεις των τελευταίων έξι μηνών – η χάλκινη αράχνη της Louise Bourgeois των 32,8 εκατομμυρίων δολαρίων – θα κατείχε μόλις την έβδομη θέση στην περσινή κατάταξη. Άλλες κορυφαίες παρτίδες μετά βίας ξεπέρασαν τις χαμηλές εκτιμήσεις, συμπεριλαμβανομένων των έργων με την υπογραφή των Gerhard Richter και Cy Twombly. Ένας πίνακας του 1969 του Roy Lichtenstein, ο οποίος πουλήθηκε για σχεδόν 3 εκατομμύρια δολάρια κάτω από τη χαμηλή του εκτίμηση, κατάφερε να μπει στη δεκάδα.
Υπάρχει η αίσθηση ότι η δευτερογενής αγορά για τη φωτογραφία έχει πέσει τα τελευταία χρόνια. Αν και οι τιμές έχουν αισθητά μειωθεί για γνωστά ονόματα όπως ο Andreas Gursky και ο Richard Prince, το γεγονός αντανακλά τη χαλάρωση του ενδιαφέροντος για τις δημοπρασίες φωτογραφίας, ενώ στην πραγματικότητα μεγάλο μέρος των συλλεκτών έχει μετατοπιστεί σε πωλήσεις μεμονωμένων καλλιτεχνών.
The Little Screens (1961–70) από τον Αμερικανό φωτογράφο Lee Friedlander
Χαρακτηριστικό είναι ότι κανένα από τα έργα της λίστας δεν πουλήθηκε σε προγραμματισμένη δημοπρασία φωτογραφίας. Κορυφαίο σημείο υπήρξε η διήμερη πώληση φωτογραφιών από το Pilara Family Foundation, μια από τις καλύτερες και μεγαλύτερες ιδιωτικές συλλογές της κατηγορίας (το σύνολο θα μπορούσε να είναι ακόμη υψηλότερο αν το ιδιωτικό μουσείο Glenstone δεν είχε συγκεντρώσει 112 από τα καλύτερα έργα της συλλογής πριν από την πώληση).
Ιμπρεσιονιστές και Μοντέρνοι
Πρωτόφαντα στην αγορά της τέχνης είναι τα έργα των καλλιτεχνών της κατηγορίας που γεννήθηκαν μεταξύ 1821 και 1910. Οι πέντε πίνακες με τις καλύτερες επιδόσεις δεν είχαν εμφανιστεί ποτέ σε δημοπρασία. Το αστικό τοπίο του Βασίλι Καντίνσκι αποδόθηκε στους Εβραίους κληρονόμους του πέρυσι από ένα ρωσικό μουσείο, ενώ το τοπίο του αυτοδίδακτου Henri Rousseau κατέρριψε το ρεκόρ πώλησης των 4,4 εκατομμυρίων δολαρίων που σημειώθηκε πριν από 30 χρόνια.
Στην εν λόγω κατηγορία «προφανώς κινούμαστε σε περίοδο διόρθωσης μετά την αναταραχή στις χρηματοπιστωτικές αγορές», πιστεύει η σύμβουλος τέχνης Μέγκαν Φοξ Κέλι. Όχι μια απότομη ταλάντευση, αλλά σίγουρα, χωρίς εξάρσεις και με περισσότερη διακριτικότητα στην αγορά».
Μεγάλοι Δάσκαλοι (European Old Masters)
Η κατηγορία, η οποία περιλαμβάνει Ευρωπαίους δημιουργούς που γεννήθηκαν μεταξύ 1250 και 1820, παρά τους κλυδωνισμούς από την πανδημική κρίση γνώρισε σχετικά ομαλή πλεύση. Ένα ζευγάρι πίνακες του Ρούμπενς από τη συλλογή Fisch-Davidson, μετά το διαζύγιο του ζευγαριού, ήταν το αποκορύφωμα.
Ο ενθουσιασμός για πίνακες παλαιών δασκάλων γένους θηλυκού παραμένει έντονος (τρανταχτό παράδειγμα η Αρτεμισία Τζεντιλέσκι), αλλά το έλλειμμα τέτοιων έργων σε συνδυασμό με τις αυστηρές προϋποθέσεις για την άδεια εξαγωγής σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες περιορίζει τις τιμές και τον όγκο πωλήσεων. Κανένα έργο από γυναίκα δεν ήταν μεταξύ των 10 κορυφαίων παρτίδων αυτήν την άνοιξη.
Αλλά το τμήμα Old Masters, δεδομένης της χαμηλής εικόνας που παρουσιάζουν άλλοι τομείς, φαίνεται ασφαλές λιμάνι.
Διαβάστε την πλήρη έκθεση εδώ.
Κεντρική φωτ.: Έργο του Αλέξη Ακριθάκη από Greek Sale του οίκου Bonhams
