Όποιος παρακολουθεί από κοντά τα της οικονομίας γνωρίζει πως στο έδαφος της αφρικανικής ηπείρου εδώ και χρόνια διεξάγεται μια άτυπη αποικιοκρατική παρέμβαση από την Κίνα, που εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο το κενό που έχει αφήσει πίσω του ο δυτικός παράγων. Στόχος του Πεκίνου είναι ο έλεγχος και η εκμετάλλευση των πλούσιων φυσικών πόρων των αφρικανικών χωρών.
Η Κίνα χρησιμοποιεί ορισμένες χώρες της Αφρικής για να τις εντάξει στο νέο Δρόμο του Μεταξιού, που ξεκινά από τη βιομηχανική παραγωγή στην Κίνα και καταλήγει στις αγορές των δυτικών καταναλωτών, χρηματοδοτώντας και δανειοδοτώντας τη δημιουργία των απαιτούμενων υποδομών.
Και καθώς στις περισσότερες των περιπτώσεων οι αφρικανικές χώρες αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα συγκεκριμένα δάνεια, οι υποδομές αυτές που είναι λιμάνια, σιδηροδρομικά δίκτυα, διαμετακομιστικά κέντρα και άλλα, περιέρχονται στην κυριότητα των κρατικών κινεζικών εταιρειών, που είτε τις έχουν χρηματοδοτήσει, είτε τις έχουν κατασκευάσει, είτε τις διαχειρίζονται.
Παράλληλα η Κίνα ξετυλίγει και ένα πρόγραμμα πολιτιστικής, εκπαιδευτικής και κοινωνικής προσέγγισης με τους λαούς της Αφρικής κτίζοντας σχολεία, νοσοκομεία, οικιστικά συγκροτήματα, με απώτερο στόχο την υπογραφή συμφωνιών για την εκμετάλλευση του πλούσιου υπεδάφους. Στις περιπτώσεις αυτές οι εξορύξεις αφορούν πετρέλαιο, χρυσό, διαμάντια μέχρι και σπάνιες γαίες.
Ταυτόχρονα ο κινεζικός παράγοντας προωθεί επενδύσεις στον χώρο της μεταποίησης και της βιομηχανικής παραγωγής και στον χώρο της αγροτικής εκμετάλλευσης. Αποδέκτες της αφρικανικής παραγωγής είναι οι κινεζικές αγορές, δημιουργώντας μια σχέση πλήρους εξάρτησης των αφρικανικών χωρών από το Πεκίνο.
Με αυτόν τον υπομονετικό και μεθοδικό τρόπο, η Κίνα έχει καταφέρει να αποκτήσει μια σημαντική πρόσβαση στον ιδιωτικό τομέα της αφρικανικής οικονομίας και κυρίως στην εκμετάλλευση του πολύτιμου υπεδάφους των χωρών της Αφρικής.
Ωστόσο, από το 2020 και μετά, η διείσδυση των κινεζικών συμφερόντων ακολουθεί ένα ακόμα δραστικότερο και αποτελεσματικότερο δρόμο. Που δεν είναι άλλος από τον έλεγχο πάνω στο χρέος των κυβερνήσεων των χωρών της Αφρικανικής Ηπείρου. Διότι όπως γνωρίζουμε, όποιος ελέγχει το χρέος, ελέγχει το κράτος και την εκάστοτε κυβέρνηση. Σήμερα, σύμφωνα με σχετικές εκθέσεις το 60% του κρατικού χρέους των χωρών που έχουν εμπλακεί σε σχετικές συναλλαγές με το Πεκίνο, ελέγχεται από την Κίνα. Με το συνολικό ποσό του δανεισμού να υπερβαίνει τα $200 δισ.
Όποτε το μοντέλο που ακολουθήθηκε για να περιέλθουν οι βασικές υποδομές όπως είναι τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τα σιδηροδρομικά δίκτυα στα κινεζικά επιχειρηματικά χέρια, επεκτείνεται και στον έλεγχο του χρέους και της διαχείρισης των δημοσίων πόρων. Με κατάληξη την απόκτηση δεσπόζουσας θέσης στα πολιτικά και κυβερνητικά κέντρα αποφάσεων. Σαν αποτέλεσμα οι εκπρόσωποι του Πεκίνου, «λύνουν και δένουν» σε κρίσιμες οικονομικές αποφάσεις ζωτικής σημασίας, που αφορούν την εξόρυξη και εξαγωγή πετρελαίου και άλλων κρίσιμων ορυκτών.
Θα περίμενε κανείς ότι η οικονομική ανάπτυξη της Αφρικής έστω και μέσω αυτής της λεόντειας και ασφυκτικής συμφωνίας με την Κίνα, θα επέτρεπε στους λαούς, να αποκτήσουν ένα υψηλότερο επίπεδο διαβίωσης. Όμως αυτό δεν ισχύει. Έτσι στην Αφρική, καταγράφονται ταυτόχρονα δυο σημαντικά φαινόμενα με ισχυρό οικονομικό αποτύπωμα. Αφ’ ενός παρατηρείται η αφαίμαξη του κρίσιμου για τα κινεζικά συμφέροντα υπεδάφους και η μεταφορά των προϊόντων των εξορύξεων για χρήση στην κινεζική βιομηχανία και αφ’ ετέρου συνεχίζονται οι αυξανόμενες οι πληθυσμιακές μετακινήσεις που οδηγούν στον σχηματισμό ισχυρών μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη, με τις γνωστές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις.
Επομένως, το Πεκίνο, πετυχαίνει με ένα σμπάρο τρία τρυγόνια». Αποκτά μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική επιρροή στην Αφρική, αποκτά πρόσβαση σε κρίσιμα ορυκτά που σημαδεύουν την παγκόσμια ανάπτυξη και προσδίδουν στην Κίνα ένα ισχυρό προβάδισμα και ταυτόχρονα βάλει κατά του μαλακού υπογάστριου της Ευρώπης με το πιο αποτελεσματικό όπλο, που είναι οι ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές.
