Από τους πιο επιδραστικούς συλλέκτες με εκθέσεις που άφησαν τον αποτύπωμά τους στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης, είναι ο Χρίστος Χριστοφής. Αξιοσέβαστος, όχι μόνο στους καλλιτέχνες, αλλά και στους θεωρητικούς, ο πολύπειρος συλλέκτης διατηρεί το σπάνιο ένστικτο ενός «σκάουτερ» που ανιχνεύει τα ταλέντα τα οποία πρόκειται να κυριαρχήσουν στην εγχώρια εικαστική σκηνή. Αγέραστος στον τρόπο που προσεγγίζει την τέχνη, στηρίζει τα νέα παιδιά στο δημόσιο λόγο του - παλιότερα στα τεχνοκριτικά περιοδικά, σήμερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – και στις εκθέσεις που υλοποιεί. Αυτό δεν είναι αυτονόητο για κάποιον που απολαμβάνει σχέσεις ζωής με φτασμένους δημιουργούς όπως ο Λαζόγκας ή ο Μαντζαβίνος. Και η συλλογή του δείχνει ακριβώς αυτό: κρατά το βλέμμα του ανοιχτό στο νέο και το απροσδόκητο της τέχνης.
«Πιστέψτε με, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν συλλέκτη να γνωρίσει και να αγαπήσει τη δουλειά ενός καλλιτέχνη, στα πρώτα του βήματα, να παρακολουθήσει την εξέλιξη της δουλειάς του, και χρόνια μετά να νοιώθει το ίδιο πάθος για το έργο του, δικαιωμένος και περήφανος για την επιλογή του.
Είχα την τύχη να συναντηθώ με το έργο αρκετών νέων καλλιτεχνών, στο ξεκίνημά τους οι περισσότεροι, εικοσάρηδες τότε, καταξιωμένοι καλλιτέχνες σήμερα. Μανώλης Μπιτσάκης, Θεόφιλος Κατσιπάνος, Δημήτρης Τάταρης, Γιάννης Βαρελάς, Δέσποινα Στόκου, Ηλίας Καφούρος, αλλά και αρκετοί άλλοι. Συνεχίζω να ενδιαφέρομαι για καινούργιες, φρέσκιες προτάσεις και αυτές, συνήθως, προέρχονται από νεότερους καλλιτέχνες».
Ποιοι είναι άραγε οι σημερινοί ταλαντούχοι εικοσάρηδες που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε αυριανούς καταξιωμένους δημιουργούς;
«Η πληθώρα των μορφών έκφρασης και των εικαστικών προτάσεων από νέα παιδιά, με ή χωρίς πτυχίο Σχολής Καλών Τεχνών, δυσκολεύει την απάντηση, ιδιαίτερα όταν ψάχνουμε τους «κάτω των 30». Ένα είναι βέβαιο. Υπάρχουν πολλά ακόμη να κατακτήσουν οι νέες γενιές στην Τέχνη και οι προικισμένοι βρίσκονται ανάμεσά τους. Είναι οι «άγνωστοι» εικοσάρηδες, γεννημένοι τη δεκαετία του ’90, πιθανότατα παιδιά ίντιγκο.
Πιστεύω ότι αρκετοί νέοι από το χώρο του graffiti και της street art γενικότερα, επαναλαμβάνω, με ή χωρίς πτυχίο, θα εξελιχθούν σε αξιόλογους καλλιτέχνες. Ήδη οι περισσότεροι βρίσκονται με το ένα πόδι στο δρόμο και το άλλο στο στούντιο. Υπάρχουν πολλοί. Θα αναφέρω τρεις, που γνώρισα και αγάπησα τη δουλειά τους.
Ο Νίκος ή Deltakapa (γ.1994). Η δουλειά του μου θύμισε τον Christopher Wool. Ο ίδιος θαυμάζει τον Pablo Tomek (γ.1988), τον Γάλλο αυτοδίδακτο καλλιτέχνη graffiti, που τα τελευταία πέντε χρόνια έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε περισσότερες από δεκαπέντε ατομικές εκθέσεις στην Ευρώπη.
Ο Barba Dee (γ.1991). «Κατ’ εξοχήν street artist, που έχει καταγράψει τη φωτιά που σιγοκαίει κάτω από την αθηναϊκή εξέγερση. Τα έργα του σταθερά σε τόνους του κόκκινου και του κίτρινου, μεταφέρουν μηνύματα, απόλυτα ξεκάθαρα, χωνεμένα όμως σε μια δικιά του γλώσσα», γράφει σε κείμενό του ο Θανάσης Μουτσόπουλος.
Ο Αλέξανδρος ή itsmi (γ.1995), ο Χαϊδαριώτης street artist που σπουδάζει τώρα καλές τέχνες. Ενδιαφέρουσα δουλειά και στο δρόμο και στο τελάρο. Ο Itsmi συμμετέχει αυτές τις μέρες στην έκθεση 'Η Αλεξάνδρα στη χώρα των θαυμάτων', στην Project Gallery, σε επιμέλεια Αλεξάνδρας Κολλάρου.
Τα τελευταία χρόνια βρήκαν τη θέση τους στη Συλλογή έργα αρκετών «τριαντάρηδων», ανάμεσά τους ο Γιώργος Γεροντίδης (γ.1987), ο Ηλίας Βασιλός (γ.1989), ο Χρήστος Δημητριάδης (γ.1989), η Ελεάνα Στόικου (γ.1987), η Ειρήνη Μνατσακανιάν (γ.1988), ο Βασίλης Γαλάνης (γ.1994).
Πρόσφατα, στην έκθεση των πτυχιούχων στην ΑΣΚΤ, ξεχώρισα τη δουλειά αρκετών νέων καλλιτεχνών, με πολύ καλά έργα, σε προσιτές τιμές, ιδανικά για το ξεκίνημα μιας συλλογής από ενδιαφερόμενους νέους συλλέκτες. Απόκτησα, μάλιστα, έργα τριών αποφοίτων, του Άγγελου Μεργέ (γ.1989), Πρόδρομου Χαραλαμπίδη (γ.1987) και Παναγιώτη Σταύρου (γ.1995) που θα συνεχίσω να παρακολουθώ με ενδιαφέρον την εξέλιξη της δουλειάς τους».
Συγκεντρωμένοι όλοι οι καλλιτέχνες με φωτογραφίες των έργων της συλλογής του Χρίστου Χριστοφή εδώ.
