Του Βασίλη Κοψαχείλη*
Πριν καν προλάβουν να ωριμάσουν οι σκέψεις στο προηγούμενο άρθρο μου, ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν βρέθηκε εκτάκτως στην Τυνησία σε μια προσπάθεια προσεταιρισμού του φιλικού προς την Τουρκία καθεστώτος της χώρας, ώστε να χρησιμοποιήσει την Τυνησία ως κέντρο επιχειρήσεων των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων στις φανερές επιχειρήσεις στη Λιβύη και τις κρυφές που ετοιμάζει στη γειτονική Αλγερία!
Την ίδια ώρα, Λίβανος και Παλαιστινιακή Αρχή συντάσσονται με τους σχεδιασμούς της Άγκυρας μιλώντας για παραβιάσεις κυριαρχικών τους δικαιωμάτων από τους ενεργειακούς σχεδιασμούς της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Επειδή μόνο τυχαίες δεν μπορεί να είναι αυτές οι συμπτώσεις, φαίνεται πως η Τουρκία ξεδιπλώνει σταδιακά μια στρατηγική που στο κέντρο θέτει ως κύριο στόχο όχι τόσο την Ελλάδα ή το Ισραήλ - στην πραγματικότητα εμας θεωρεί διαχειρίσιμους στόχους - όσο κυρίως την ίδια την Γαλλία, που είναι η μόνη λεγόμενη «μεγάλη δύναμη» που έχει πάρει ευθέως και ανοιχτά θέση εναντίον των τουρκικών σχεδιασμών στην Ανατολική Μεσόγειο!
Και προφανώς η Άγκυρα δεν θα ενεργούσε έτσι από μόνη της αν δεν υπήρχαν συζητήσεις έως και εγγυήσεις από άλλες ανταγωνιστικές της Γαλλίας «μεγάλες δυνάμεις», εντός και εκτός Ευρώπης, που να σπρώχνουν την Τουρκία σε πορεία σύγκρουσης με τα Γαλλικά συμφέροντα.
Η εκτίμηση που κάνουν οι στρατηγιστές στην Τουρκία είναι ότι αν καταφέρουν να αποσταθεροποιήσουν τα δύο γεωγραφικά άκρα της Μεσογείου όπου η Γαλλία έχει στρατηγικούς δεσμούς και συμφέροντα, τότε η Γαλλία θα αναγκαστεί να υποχωρήσει από την Ανατολική Μεσόγειο και να επικεντρωθεί δυτικά της Λιβύης - όπου έχει και τα ισχυρότερα συμφέροντα - διότι εκτιμούν πως το Παρίσι δεν έχει τους πόρους και τα μέσα να στηρίξει ταυτόχρονα ισχυρή παρουσία και στα ανατολικά και στα δυτικά της Μεσογείου.
Ενδεχομένως οι Τούρκοι στρατηγιστές να έχουν κάποιο δίκιο, διότι ακόμη και ιστορικά αν το δει κάποιος, ενώ τους τελευταίους τουλάχιστο τρεις αιώνες η Γαλλία είχε στρατηγικές βλέψεις στην Ανατολική Μεσόγειο και νοτιότερα, ωστόσο οποτεδήποτε παρουσιαζόταν πρόβλημα ασφάλειας στη δυτική Μεσόγειο, η Γαλλία αναδιπλωνόταν και αποχωρούσε από την Ανατολική Μεσόγειο.
Εδώ γεννάται μια τεράστια ευκαιρία για εμάς! Τουλάχιστο σε επίπεδο ναυτικού ελέγχου της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου, η ευκαιρία που μας παρουσιάζεται είναι να κάνουμε εμείς τη δουλειά που εκ των πραγμάτων δεν θα μπορέσουν να κάνουν οι Γάλλοι.
Για να παίξουμε ωστόσο αξιόπιστα τον ρόλο μας χρειαζόμαστε τη στήριξη των Γάλλων, ωστόσο βάσει των δεδομένων μας, οι Γάλλοι θα πρέπει να βρουν λύσεις έξω από τα συνηθισμένα πλαίσια και να βάλουν στη ζυγαριά τα γεωστρατηγικά οφέλη που θα αποκομίσουν έναντι των αμφίβολων συμβολαίων που ενδεχομένως θα εξασφάλιζαν αν μας πίεζαν να αγοράσουμε με ζεστό χρήμα Γαλλικά όπλα.
Ο χρόνος πιέζει, γι αυτό το Παρίσι θα πρέπει να κινηθεί γρήγορα και ευέλικτα. Του παρουσιάζεται μια μοναδική ευκαιρία. Ευκαιρία που δεν είχε εδώ και τριακόσια χρόνια και ευκαιρία που δεν εκμεταλλεύτηκαν ούτε οι πανέξυπνοι Άγγλοι αμέσως μετά τον εθνικοαπελευθερωτικό μας αγώνα! Ευκαιρία που δεν αξιοποίησαν ούτε οι Αμερικανοί αμέσως μετά την αλλαγή της στρατηγικής τους το 2013. Ο Ερντογάν πάντως δεν θα περιμένει.
*Ο Βασίλης Κοψαχείλης είναι Διεθνολόγος
