Τα ρέστα του είναι έτοιμος να παίξει ο Ερντογάν, καθώς ο χρόνος μετρά αντίστροφα για το στοίχημα που έχει βάλει στην Λιβύη και η απορριψη των «πρωτοβουλιών» του από τον Διεθνη παράγοντα και οι πληροφορίες ότι οι δυνάμεις του Στρατηγού Χαφταρ προωθούνται πλέον και εντός της Τρίπολης, τον υποχρεώνουν να επισπεύσει τις κινήσεις του.
Ο Τ. Ερντογάν δεν περίμενε ίσως , ότι η προσπάθεια του για εμπλοκή της Τουρκίας στην Λιβυκή κρίση θα προκαλούσε τέτοιες αντιδράσεις και αντισυσπειρωση Δυνάμεων που θεωρούσε ότι αν δεν στήριζαν τουλάχιστον θα έκλειναν το μάτι στην τουρκική παρέμβαση.
Τωρα βρίσκεται αντιμέτωπος με κρίσιμα διλήμματα που δεν αφορούν μόνο το πως θα επιχειρήσει να υλοποιήσει το Μνημόνιο για την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων με την Λιβύη ,αλλά με το πιο άμεσο ,εκείνο της στρατιωτικής συνδρομής στην κυβέρνηση της Τρίπολης βάσει του δεύτερου Μνημονίου που υπέγραψε με τον Αλ Σαραζ.
Η στροφή της Τουρκίας προς την Λιβύη , έχει καθαρούς στόχους: την επέκταση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Τουρκίας για πρώτη φορά μετά την κήρυξη της Ανεξαρτησίας της Τουρκίας ,διεύρυνση της επιρροής στα ίχνη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , σπάσιμο του «αποκλεισμού» της Τουρκίας από τις ανοιχτές θάλασσες που σύμφωνα με τους οπαδούς του Ερντογάν ,επιβλήθηκε με την Συνθήκη της Λοζάνης και ανάδειξη της ως ηγέτιδας δύναμης και στον αραβικό μουσουλμανικό κόσμο.
Και φυσικά είναι επιλογή που τονώνει το ηγετικό προφίλ του ίδιου του Ερντογάν σε μια ευαίσθητη περίοδο , που η πρωτοκαθεδρία του στο πολιτικό σύστημα της χώρας θα μπορούσε να απειληθεί από την δημιουργία των δυο νέων κομμάτων από τους κ. Νταβουτογλου και Μπαμπατσάν αλλα και από μια οικονομία η οποία κινείται στην κόψη του ξυραφιού.
Οι κινήσεις του Ερντογάν και η απειλή για εμπλοκή στην Λιβύη προκάλεσαν τις αντιδράσεις της Μόσχας ,της Ουάσιγκτον , της Γαλλίας της Ιταλίας ,της Αιγύπτου , των χωρών του Κόλπου , ενώ ειχαν προηγηθεί οι αντιδράσεις και της Ε.Ε. για το Μνημόνιο περί θαλασσίων ζωνών. Η προειδοποίηση ολων των διεθνών παραγόντων ότι πρέπει να αποφευχθεί εξωτερική εμπλοκή στην Λιβύη φέρνει τον Ερντογάν σε πολύ δύσκολη θέση.
Ενδεχόμενη κατάρρευση της κυβέρνησης Αλ Σαράζ θα συμπαρασύρει και τα δυο Μνημόνια τα οποία υπέγραψε και σε ότι αφορά μάλιστα το περί Θαλασσίων Συνόρων δεν έχει καταχωρηθεί καν στην αρμόδια διεύθυνση του ΟΗΕ. Επομένως όσο κι αν ο ίδιος θα επιχειρεί να εμφανίζει ζωντανό το Μνημόνιο αυτό και την γραμμή οριοθέτησης που έχει χαραχθεί νοτιοανατολικά της Κρήτης , τα Μνημόνια θα είναι «νεκρά».
Εάν μάλιστα την κυβέρνηση Αλ Σαράζ διαδεχθεί καθεστώς που θα ελέγχεται από τις δυνάμεις της Ανατολικής Λιβύης και τον Στρατηγό Χαφτάρ η ρήξη στις σχέσεις με την Τουρκία θεωρείται δεδομένη και τότε θα μπει τέλος και στην φιλοδοξία του Ταγιπ Ερντογάν να βάλει πόδι στην Βόρεια Αφρική και μάλιστα σε σφήνα στα «πλευρά» της Αιγύπτου .
Για τον Ερντογάν είναι μονόδρομος η τήρηση της υπόσχεσης για στρατιωτική ενίσχυση του Αλ Σαράζ τουλάχιστον για να διασωθεί η κυβέρνηση της Τρίπολης και να έχει λόγο στην Διάσκεψη του Βερολίνου αργότερα τον Ιανουάριο. Αλλά και για να διασωθεί καιη αξιοπιστία του ίδιου του τούρκου ηγέτη στον μουσουλμανικό κόσμο οπου προβάλει παντού ως ο προστάτης των απανταχού μουσουλμάνων και δεν ταιριάζει φυσικά σε αυτή την εικόνα η εγκατάλειψη του Αλ Σαράζ στο έλεος των δυνάμεων του στρατηγού Χαφτάρ.
Η στρατιωτική εμπλοκή στην Λιβύη για λόγους που έχουν εξηγηθεί επανειλημμένα δεν έχει καμιά σχέση με τον «περίπατο» της εισβολής στην Βόρειο Συρία και πιθανόν η Άγκυρα θα επιλέξει την λιγότερο επικίνδυνη λύση της αποστολής στρατιωτικών συμβούλων και μικρού αριθμού επίλεκτων δυνάμεων και μεγαλύτερου αριθμού ισλαμιστών που μέχρι τώρα πολεμούσαν στην Βόρειο Συρία αλλά και την ενίσχυση των κυβερνητικών δυνάμεων της Τρίπολης με θωρακισμένα οχήματα, αντιαεροπορικά , πυρομαχικά και οπλισμένα drones. Βοήθεια που όμως δεν μπορεί εύκολα να ανατρέψει τους σημερινούς συσχετισμούς.
Καθώς ο χρόνος πιέζει ο Ερντογαν επισπεύδει την τυπική έγκριση από την Εθνοσυνέλευση της άδειας για ανάπτυξη τουρκικών δυνάμεων στην Λιβύη και η ψηφοφορία πιθανότατα θα γίνει την Πέμπτη.
Η Τουρκία αμέσως μόλις κάνει τις κινήσεις της στην Λιβύη δεν θα χρονοτριβήσει και θα επιχειρήσει να εφαρμόσει και το άλλο Μνημόνιο αυτό της οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών, πριν τεθεί θέμα ακύρωσης του από μια επόμενη Λιβυκή κυβέρνηση .
Και έχοντας τον διεθνή παράγοντα να εστιάζει στην κρίση της Λιβύης και της Συρίας και την Ευρώπη στο μεταναστευτικό ,η ΄Αγκυρα ίσως θεωρήσει ότι είναι η ευκαιρία για να επιχειρήσει την επιβολή των τετελεσμένων εις βάρος της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο ,χωρίς σοβαρές διεθνείς αντιδράσεις, οπότε θα έχει να αντιμετωπίσει μόνη της την Ελλάδα.
Η διπλωματική εκστρατεία της Αθήνας έχει αποφέρει καρπούς, αλλά ακόμη και οι δηλώσεις στήριξης απέχουν πολύ από το να αποτελούν τελεσίγραφο προς την Τουρκία από δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ και η Γαλλία που θα απέτρεπαν κάθε επιθετική κίνηση της Τουρκίας.
Διπλωματικά και επιχειρησιακά έχουν καταστρωθεί σχέδια για όλα τα ενδεχόμενα και για όλα τα σενάρια.
Ανεξαρτήτως του πως και που θα επιχειρήσει τα τετελεσμένα ο κ. Ερντογαν ,η μεγάλη δοκιμασία για την Αθήνα είναι η διατήρηση μιας πολύ λεπτής ισορροπίας: η επιδίωξη αποφυγής μιας καταστροφικής πολεμικής σύγκρουσης ,δεν πρέπει να οδηγήσει σε αποδοχή των τετελεσμένων του κ. Ερντογάν και την παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Και αυτό τελικά είναι το ζητούμενο.
