Οι αμερικανορωσικές συνομιλίες στη Γενεύη απέχουν σημαντικά από την επιτυχή ολοκλήρωση τους, ενώ τα μέτωπα των δύο δυνάμεων παραμένουν ανοικτά, ειδικά στην Ουκρανία. Ενώ πριν από δυο δεκαετίες ή και λιγότερο οι σχέσεις της Ρωσίας με το ΝΑΤΟ φαίνονταν να κινούνται σε συνεργατική κατεύθυνση, οι διαφορές μεταξύ τους είναι πλέον πολύ περισσότερες.
Οι πρώτες επαφές των δύο διπλωματικών αποστολών στη Γενεύη επιβεβαίωσαν όσους κρατούσαν μικρό καλάθι για το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων. Παρά τη θετικότητα που προσπαθούσε να εκπέμψει η Ουάσιγκτον, η πραγματικότητα των επαφών ήταν αδυσώπητη. Οι ανησυχίες βέβαια δεν περιορίζονται στο ουκρανικό ζήτημα και για πόσο διάστημα οι ρωσικές δυνάμεις θα παραμείνουν σε κινητοποίηση, αλλά επεκτείνονται στο σύνολο της σχέσης Ρωσίας και ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του στρατιωτικού τους βραχίονα στο ΝΑΤΟ.
Είναι σαφές πως το Κρεμλίνο έχει αποφασίσει να ακολουθήσει μία διαφορετική πορεία, ειδικά όσον αφορά το θέατρο επιχειρήσεων στην Ευρώπη. Ο ίδιος ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει επιλέξει να αναδείξει την επιθετική, κατά τα λεγόμενα του, στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη, βάσει της οποίας ενθυλακώνει όλο και περισσότερο χώρο εις βάρος της χώρας του. Η αλήθεια είναι πάντως κάπου στη μέση. Όλο αυτό το διάστημα οι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών έλκονται όλο και περισσότερο από την αμερικανική δύναμη πέρα από τον Ατλαντικό, ενώ η Βορειοατλαντική Συμμαχία φροντίζει να κρατά πάντα ανοικτή γραμμή για την επέκταση της επιρροής της. Όμως, αντιστοίχως και η Ρωσία προσπαθεί να κάνει κάτι ανάλογο, όχι με τον ίδιο βαθμό επιτυχίας.
Σήμερα πάντως οι ΗΠΑ παρουσιάζονται πρόθυμοι να κάνουν μόνο περιορισμένες παραχωρήσεις, τακτικού επιπέδου απέναντι στους Ρώσους. Χαρακτηριστικό είναι πως δεν δέχονται καν να ξεκινήσουν συζητήσεις για την κατάσταση στην Ευρώπη, δίχως τους ευρωπαίους συμμάχους τους. Όλο αυτό το διάστημα άλλωστε ο Λευκός Οίκος έχει ξεκινήσει τις προσπάθειες να αναθερμάνει τις σχέσεις του με τους ευρωπαίους εταίρους του και να τους θέσει απέναντι από τη Μόσχα.
Το ζήτημα ωστόσο είναι πως πλέον η Μόσχα επιζητά ξεκάθαρα τη δική της σφαίρα επιρροής. Όμως όπως φάνηκε από τις εξεγέρσεις στο Καζακστάν, οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να τις αναγνωρίσουν την επικυριαρχία στο «εγγύς εξωτερικό» της, μόνο στην Κεντρική Ασία και όχι στην Ευρώπη.
Η επίσημη διαπραγμάτευση που ξεκίνησε στο ουδέτερο έδαφος της Γενεύης έδειξε ακόμα μία φορά τη μεγάλη διαφορά με το παρελθόν, όταν είχαν καλλιεργηθεί προσδοκίες για μία γεφύρωση του χάσματος μεταξύ των δύο μονομάχων του ψυχρού πολέμου. Ουσιαστικά η πρώτη επαφή προϊδέασε για το κλίμα αλλά ενδεχομένως και την ουσία της επερχόμενη συνόδου μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας στις Βρυξέλλες.
