Του Νίκου Μελέτη
Παζάρι της τελευταίας στιγμής επιχειρεί η σκοπιανή πλευρά και επιδιώκει να ξανανοίξει την διαπραγμάτευση ακόμη και εκείνων των θεμάτων που η Αθήνα θεωρούσε ότι έχουν κλείσει, τραβώντας την στο απώτατο όριό της, με την ελπίδα ότι οι πιέσεις του διεθνούς παράγοντα θα καταμερισθούν ισότιμα στα δυο μέρη, και έτσι θα υποχρεωθεί η Ελλάδα σε νέες παραχωρήσεις.
Ενώ η Αθήνα δήλωνε για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα ότι επίκειται το τηλεφώνημα του κ. Ζάεφ για να επισφραγισθεί η συμφωνία, αποδεικνύεται ότι από την περασμένη Δευτέρα όταν οι κ. Κοτζιάς και Δημητρόφ ανακοίνωσαν ότι ολοκληρώθηκε η αποστολή τους, είχαν μείνει «ουρές» στην διαπραγμάτευση ή διαδικαστικά τουλάχιστον είχε μείνει ανοικτό το περιθώριο αμφισβήτησης και υπαναχώρησης από τα συμφωνηθέντα.
Και έτσι τώρα η σκοπιανή πλευρά ζητά μέσω της ανακοίνωσης του Υπουργείου Εξωτερικών «να μετουσιωθεί η καλή θέληση, από τις ομάδες εργασίας σε Κείμενο Συμφωνίας που θα απεικονίζει με τον πλέον κατάλληλο τρόπο τις ουσιαστικές παραμέτρους της πολιτικής συνεννόησης που έχει επιτευχθεί...», κάτι που συνιστά απαίτηση επαναδιαπραγμάτευσης των κειμένων που είχαν υποτίθεται συμφωνηθεί.
Η Αθήνα φάνηκε να αποδέχεται το παιχνίδι του «καλού και κακού» που παίζουν στην διαπραγμάτευση ο πρωθυπουργός Ζ. Ζάεφ και ο υπουργός εξωτερικών Ν. Δημητρόφ, και με διαρροές χθες το βράδυ δήλωνε ότι «έχουμε μια καλή συμφωνία στο τραπέζι, η οποία όπως είπε ο Ζάεφ πρέπει να κλείσει πολύ σύντομα. Δυστυχώς κάποιοι επιμένουν να παίζουν παιχνίδια».
Όμως η δήλωση του ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ παρέπεμπε στην Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 28-29 Ιουνίου, ως όριο για την επίτευξη συμφωνίας, κάτι που προφανώς γίνεται εκ του πονηρού. Η αρχική συνεννόηση ήταν ότι θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία εγκαίρως ώστε να ακολουθήσει και η απαραίτητη διαδικασία της έγκρισης από την Βουλή στην πΓΔΜ, πριν από την Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., ώστε να ανταποκριθεί η Αθήνα στις υποχρεώσεις που αναλάμβανε για την προώθηση της ευρωατλαντικής πορείας της πΓΔΜ.
Η σκοπιανή πλευρά πιθανόν ελπίζει ότι οδηγώντας την διαπραγμάτευση στα όριά της και με την πίεση της διεθνούς κοινότητας, θα υπάρξει κλείσιμο άρον άρον της διαπραγμάτευσης όπου λόγω της γενικής αδυναμίας κατανόησης των ελληνικών θέσεων, θα ζητηθεί από την Ελλάδα να ρίξει «νερό στο κρασί» της προκειμένου να μην χαθεί η «ιστορική ευκαιρία» για λύση, με αφορμή κάποιες «μικρολεπτομέρειες» περί erga omnes, περί ταυτότητας, περί περιορισμών χρήσης του όρου «Μακεδονία -ικος» και από τις δυο πλευρές κ.ο.κ.
Όμως όσο δύσκολο είναι για τον κ. Ζαεφ να αποδεχθεί την erga omnes χρήση και την αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας μέσω αναθεώρησης του συντάγματος, τόσο δύσκολο είναι και για τον Αλέξη Τσίπρα εκτός των παραχωρήσεων που έχουν γίνει στα θέματα της γλώσσας και ταυτότητας, να αποδεχθεί τις εκτεταμένες και περίπλοκες μεταβατικές διατάξεις που προτείνονται για την εφαρμογή της erga omnes χρησης της ονομασίας.
Ο συνδυασμός μεταβατικών διατάξεων και συγκαλυμμένων εξαιρέσεων ακυρώνει την erga omnes χρήση και συνεπώς σε ένα ήδη βεβαρυμένο σκηνικό στην Αθήνα, δύσκολα ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κ. Τσίπρας και Κοτζιάς θα μπορούσαν να υποστηρίξουν.
Πάντως ενώ όλοι εύχονται και περιμένουν το επόμενο θετικό βήμα που θα δρομολογήσει την συνάντηση των δυο πρωθυπουργών, ως τελική πράξη της διαδικασίας, δεν μπορεί να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο συνέχισης της εμπλοκής ,με τρόπο που θα υπονομεύσει πλήρως την διαδικασία.
Τότε το blame game δε θα αφορά μόνο τα Σκόπια, εφόσον δεν υπάρχει γραπτό και συμφωνημένο πλαίσιο, για το οποίο τώρα η Αθήνα κατηγορεί τα Σκόπια για υπαναχώρηση.
Όμως το πραγματικό κόστος θα είναι για την ίδια την υπόθεση του ονοματολογικού ,καθώς θα έχει σπαταληθεί μια πραγματικά πολύ καλή συγκυρία για την επίλυση του. Η οποία πιθανότατα δεν θα υπάρχει από το φθινόπωρο.
Share
