Του Αλέξανδρου Σκούρα
Η πρόσφατη θεομηνία στη Χαλκιδική, που είχε ως αποτέλεσμα ανθρώπινα θύματα και τραυματίες, επισκίασε - και εύλογα - κάθε άλλη είδηση στην πλούσια επικαιρότητα των τελευταίων ημερών. Η νέα κυβέρνηση, η σύνθεσή της, το πρόγραμμά της, οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, η κάλυψη της πολιτικής αλλαγής από τα ξένα μέσα, όλα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Και ορθά.
Βλέπετε, η επανειλημμένη αδυναμία του κράτους μας να κάνει τα στοιχειώδη αναγκαία για την προστασία ακόμη και της ζωής των κατοίκων και των επισκεπτών της χώρας καταδεικνύει μια βαθιά ριζωμένη παθογένεια, που δυστυχώς επιβιώνει παρά τις διαδοχικές αλλαγές της κυβέρνησης.
Το σύστημα 112, που μεταξύ άλλων επιτρέπει την αποστολή ειδικών μηνυμάτων έκτακτης ανάγκης στα κινητά τηλέφωνα όλων όσοι βρίσκονται εντός μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής, ακόμη δεν λειτουργεί στη χώρα μας, καθώς καρκινοβατεί εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Κάποια ρεπορτάζ μάλιστα αναφέρουν ότι η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν διαθέτει αυτό το σωτήριο μέσο.
Σκεφτείτε το εξής: Σε μέρες μεγάλου κινδύνου πυρκαγιάς, οι πολίτες των περιοχών που κινδυνεύουν θα μπορούσαν να ενημερωθούν προσωπικά ότι απαγορεύεται κάθε χρήση φωτιάς. Οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους στο Μάτι, θα μπορούσαν εγκαίρως να πληροφορηθούν ότι πρέπει να εκκενώσουν την περιοχή, αλλά και τη διαδικασία ώστε να το κάνουν αυτό με ασφάλεια. Οι τουρίστες που έχασαν προσφάτως τη ζωή τους στη Χαλκιδική, μη γνωρίζοντας τις καιρικές ιδιαιτερότητες της περιοχής, θα μπορούσαν σήμερα να απολαμβάνουν τις διακοπές τους έχοντας εγκαίρως προφυλαχθεί από το φονικό μπουρίνι.
Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ότι, πάλι σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, το κόστος ενεργοποίησης του σωτήριου συστήματος 112 ενδέχεται να είναι μόλις 5 εκατομμύρια ευρώ. Αναλογιστείτε τώρα, όλα αυτά τα χρόνια που το σύστημα αυτό βρίσκεται σε κάποιο συρτάρι ενός υπουργού, πού αλλού αυτός ο εκάστοτε αρμόδιος υπουργός επέλεξε να αφιερώσει τους διαθέσιμους πόρους του, τον χρόνο και τον κόπο του. Να σας δώσω εγώ ένα παράδειγμα: το 2017, οι ζημιές του ΟΑΣΑ ήταν 8,85 εκ. ευρώ. Αυτή η άλλη επιλογή του εκάστοτε υπουργού και της κυβέρνησής του είναι και το κόστος ευκαιρίας των ζωών που χάθηκαν από την κρατική μας ολιγωρία.
Οι φιλελεύθεροι δεν θα κουραστούμε να το λέμε: Το κράτος υπάρχει για να προστατεύει τη ζωή και την περιουσία μας. Οτιδήποτε άλλο έρχεται μετά. Και είναι χρέος μας να απαιτήσουμε από το κράτος και τους κυβερνώντες να βάζουν τη ζωή μας πάνω από οποιαδήποτε άλλη στόχευση, αυξάνοντας με άλλα λόγια το πολιτικό κόστος της ολιγωρίας και της μικροπολιτικής. Εντέλει, το κόστος ευκαιρίας των ανθρώπων που χάθηκαν από την κρατική ολιγωρία είναι η δική μας απροθυμία να αντιδράσουμε σ' αυτό το κατά συρροή έγκλημα.
