Καλοκαίρι του 2015. Οι Γερμανοί είχαν ήδη στείλει τον Αντώνη Σαμαρά στην κερκίδα. Ίσως να σκέφτηκαν ότι η νέα κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί και να αγόραζε την πρόταση Σόιμπλε για την έξοδο από το ευρώ. Την πρόταση που δεν αγόρασε ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Η αριστερά ήρθε, αλλά το σενάριο δεν βγήκε. Οι Αμερικανοί, πιο έμπειροι, δεν ήθελαν να δουν την Ελλάδα να πέφτει στην αγκαλιά της Μόσχας. Το είχαν δει το έργο…
Να μην κοροϊδευόμαστε. Αν δεν ήταν οι Αμερικανοί, η Ελλάδα θα βρισκότανε ήδη πεσμένη στα τέσσερα, όπως θα έλεγε και ο πρόεδρος Πάνος. Θα ήταν σήμερα έρμαιο των ορέξεων του Ταγίπ Ερντογάν και του Βλαδίμηρου Πούτιν. Η Ελλάδα θα είχε πάψει να είναι μέλος της Ευρώπης και θα είχε μετατραπεί στο γιουσουφάκι της νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Την εποχή εκείνη συγκροτήθηκε το μέτωπο του «Ναι». Το μέτωπο αυτό φάνηκε στην αρχή να χάνει, λόγω του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, αλλά στο τέλος κέρδισε. Δικό του παιδί υπήρξε ο σημερινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Αν δεν είχαν συμβεί τα γεγονότα του 2015 αρχηγός στη Νέα Δημοκρατία θα ήταν κάποιος άλλος. Και ναι, μην έχετε αμφιβολία, η Αριστερά θα εξακολουθούσε να είναι κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε τα χεράκια του και έβγαλε μόνος του τα ματάκια του. Μπορεί η Ελλάδα να είναι μία αριστερόστροφη χώρα, αλλά το 2015 ξύπνησε το κοιμισμένο μέχρι τότε κέντρο. Οι υπερβολές των Πολάκηδων και των Παππάδων προκάλεσαν κινητοποίηση σε ένα κοινό, που μέχρι εκείνη την ώρα είχε επιλέξει απλά το ρόλο του να δίδει την εξουσία με την ψήφο του άλλοτε στη Ν.Δ. και άλλοτε στο ΠΑΣΟΚ. Τον κόσμο αυτόν δεν τον ενδιέφερε αν θα κυβερνούσαν οι γαλάζιοι ή οι πράσινοι και δεν θα είχε πρόβλημα και με τους κόκκινους. Είχε όμως κόκκινες γραμμές: Το να παραμείνει η χώρα στη Δύση και να μην αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του πολιτεύματος.
Το 2015 θα ήταν μία μακρινή και οδυνηρή ανάμνηση, αν τις τελευταίες ημέρες οι σύντροφοι της αντίπερα όχθης δεν μας θύμιζαν ότι δεν ήταν τελικά και τόσο … άσχετοι με τους … αρμούς της εξουσίας. Είχαν κληρονομήσει σχέσεις με το βαθύ κράτος από ένα σύστημα που δήθεν εκπροσωπούσε τον … μεσαίο χώρο. Αυτό ειδικά δεν πρόκειται ποτέ να το συγχωρέσουν στους πρώην υπουργούς της ΝΔ που συνεργάστηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ οι φιλότιμοι άνθρωποι που παρέμειναν αυτά τα δύσκολα χρόνια πιστοί στις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Μπορεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη να πάλεψε σκληρά απέναντι στις απανωτές κρίσεις που βρήκαν τη χώρα, να προσπάθησε να περάσει μεταρρυθμίσεις στην Οικονομία. Αλλά σε άλλους τομείς δεν τα πήγε καλά. Δεν έβαλε φωτιά στη φωλιά των φιδιών. Δεν προώθησε την ανεξαρτησία στη Δικαιοσύνη. Δεν δημιούργησε μηχανισμούς ελέγχου της εξουσίας. Μπορεί να πει κανείς ότι χάθηκε άλλη μία ευκαιρία για να γίνει καλύτερη η Δημοκρατία μας. Εκείνο που δεν χάθηκε είναι η φλόγα του φιλελεύθερου κέντρου για μια καλύτερη χώρα. Και όσοι το ξέχασαν, το θυμήθηκαν και πάλι με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με τη Novartis.
Θανάσης Μαυρίδης
