Είναι αλήθεια πως ο φετινός εορτασμός της 25ης Μαρτίου διαφέρει. Δεν είναι ένας εορτασμός ρουτίνας, μηρυκασμού γνωστών και τετριμμένων συνθημάτων που δεν συνεγείρουν, που δεν αγγίζουν τους πολίτες.
Φέτος ο εορτασμός συνέπεσε με την επιτυχή αντιμετώπιση δύο κρίσεων. Μια εθνικής, στα σύνορα του Έβρου και μιας υγειονομικής, μέσα στα νοσοκομεία και στην κοινωνία.
Στην αντιμετώπιση και των δύο αυτών κρίσεων τα πηγαίνουμε πολύ καλά.
Στον Έβρο, οι μετανάστες έχουν αποχωρήσει και αυτοί που μάχονται είναι παρακρατικοί της Άγκυρας που τους συνδράμουν οι δυνάμεις της τουρκικής στρατοχωροφυλακής.
Δεν πέρασε κανένας εισβολέας.
Στο δε μέτωπο του κορονοϊού οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό δίνουν καθημερινά την δική τους μάχη με επιτυχία. Μέχρι στιγμής, σε αυτήν την στατιστική του τρόμου, η πατρίδα μας καταλαμβάνει την τέταρτη θέση, πανευρωπαϊκά, από την πλευρά της θετικής αντιμετώπισης της επιδημίας.
Όλο αυτό το σκηνικό της επιτυχίας έχει και τον σκηνοθέτη του. Αυτές τις δύο κρίσεις τις χειρίζεται ένα πολιτικό επιτελείο με επικεφαλής τον πρωθυπουργό, που έλαβε στον σωστό χρόνο τις σωστές αποφάσεις.
Οι Ελληνες πολίτες είχαν να νιώσουν υπερηφάνοι για το πώς οι ηγεσίες τους αντιμετωπίζουν κρίσιμες καταστάσεις, εδώ και πολλές δεκαετίες. Μπορεί να αισθανόμασταν υπερήφανοι για τις επιδόσεις αθλητών μας ή ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών, αλλά αυτό αφορούσε την ατομική προσπάθεια και τον μόχθο των διακριθέντων.
Σήμερα, φουσκώνουμε από υπερηφάνεια γιατί αποδείξαμε πως, ως κράτος, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ταυτόχρονα δύσκολες καταστάσεις. Γιατί μπορούμε με συλλογική δουλειά, με συντονισμένη προσπάθεια να βγούμε νικητές.
Σήμερα, φαίνεται πως αποβάλλουμε ένα σύμπλεγμα που μας διακατείχε. Αυτό της αίσθησης πως δεν υπάρχει κράτος. Πως δεν υπάρχει κεντρική διοίκηση. Σήμερα διαπιστώνουμε ότι το ισχυρότερο κέντρο εξουσίας, η κυβέρνηση, έχει την ικανότητα να εκτιμά ορθά πότε μια κατάσταση έχει όλα τα χαρακτηριστικά της κρίσεως και να λαμβάνει τις ενδεδειγμένες αποφάσεις.
Αυτό όμως δεν αρκεί.
Αμέσως κινητοποιείται με επιτυχία ο κρατικός μηχανισμός που εκτελεί τις εντολές της πολιτικής ηγεσίας. Και αυτό όμως δεν είναι αρκετό, καθώς η πολιτική δεν ασκείται εν κενώ οξυγόνου. Και το οξυγόνο στην προκειμένη περίπτωση είναι οι πολίτες.
Καμιά πολιτική δεν μπορεί να επιτύχει αν δεν συνεγείρει την πλειοψηφία του κόσμου. Αν δεν τους καταστήσει συμμέτοχους στην δράση και κοινωνούς του μηνύματος που αυτή η πολιτική εκπέμπει.
Στην περίπτωση των δύο κρίσεων, οι πολίτες κινητοποιήθηκαν. Στον Έβρο ενεργητικά. Προσέτρεξαν να βοηθήσουν την προσπάθεια των ελληνικών δυνάμεων καταστολής. Τους συνέδραμαν και τους αντάμειψαν με ένα ζεστό χειροκρότημα. Όλοι είδαμε τις σκηνές και αισθανθήκαμε υπερήφανοι για τους ακρίτες μας.
Και στην υγειονομική κρίση, παρά την αρχική απειθαρχία ενός αριθμού πολιτών στα μέτρα προφύλαξης από τον ιό, στην συνέχεια υπήρξε πλήρης συμμόρφωση στην απαγόρευση κυκλοφορίας.
Εχουμε αποδείξει λοιπόν, πως μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα και στα δύσκολα. Πετύχαμε δύο νίκες που τις είχαμε τόσο ανάγκη. Βέβαια, η προσπάθεια συνεχίζεται, αλλά με άλλον αέρα, με άλλο ηθικό.
Με τον αέρα και το ηθικό του νικητή. Θέλουμε να πιστεύουμε πως η Ελλάδα της μιζέριας και της κακομοιριάς έσβησε. Δεν υπάρχει.
Γι΄αυτό λοιπόν, σήμερα, η 199η επέτειος της Επαναστάσεως του 1821, είναι διαφορετική. Τα μηνύματα της ανταποκρίνονται στην διάθεση των πολιτών, που βιώνουν παρά τις δύσκολες στιγμές, στιγμές εθνικής ευφορίας. Τα καταφέρνουμε!
Και του χρόνου, ακόμα καλύτερα.
