Προχθές κυκλοφόρησε ένα κείμενο που το υπογράφουν 57 πνευματικοί άνθρωποι που βρίσκονται στον ευρύτερο και στενότερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και μερικοί ανένταχτοι αριστεροί. Τίτλος του κειμένου είναι: «δεν είναι εισβολή—να ισχύσει το άσυλο».
Καλά το διάβασε ο αναγνώστης. Μετά από δεκαπέντε ημέρες συγκρούσεων στον Εβρο μεταξύ ελληνικών δυνάμεων καταστολής και μεταναστών που υποστηρίζονται με τεχνικά μέσα από τον τουρκικό στρατό, αυτοί οι διανοούμενοι εμμένουν στην πολιτική των ανοικτών συνόρων και στην πολιτική χορήγησης ασύλου.
Σε όλο το κείμενο υπήρξε μόνον μια αράδα για την υπεράσπιση των συνόρων. Την παραθέτω: « Αυτές τις ώρες εκτός από την φύλαξη των συνόρων προέχει και η διαφύλαξη των αξιών του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας».
Αυτή η πρόταση μου θυμίζει αυτό που λέγαμε πιτσιρικάδες. «Καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος». Δυστυχώς στην ζωή και στην πολιτική δεν υπάρχουν ιδανικές καταστάσεις. Και κυρίως δεν υπάρχουν ιδανικές καταστάσεις σε περιόδους κρίσεων. Τότε οι ηγεσίες λαμβάνουν αποφάσεις. Οταν συγκρούονται δύο αγαθά, επιλέγουν να προασπίσουν αυτό που θεωρούν μείζον.
Η επίκληση γενικών και αφηρημένων αρχών την στιγμή που βράζει ο τόπος, είναι ίδιον των καλοπροαίρετων ή των αφελών. Είναι βέβαια και μια ανώδυνη στάση. Και να υπερασπιστούμε τα σύνορα και να δείξουμε ανθρωπισμό στους μετανάστες.
Τι γίνετε όμως σύντροφοι όταν αυτοί, που εσείς θέλετε να αντιμετωπίσουμε με ανθρωπισμό, επιχειρούν να παραβιάσουν τα σύνορα μας; τι γίνεται όταν αυτοί οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι έχουν γίνει πιόνια στα χέρια του Ερντογάν;
Εσείς οι 57 τι προτείνετε; Να τους αφήσουμε να περάσουν εν ονόματι ενός απροσδιόριστου ανθρωπισμού; Αν δεν προτείνετε αυτό, τι προτείνετε;
Είναι κατανοητές οι ευαισθησίες αυτών των 57 διανοουμένων για τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών. Ο ιδεολογικοπολιτικός χώρος στον οποίον ανήκουν παράγει και πουλά πολλή ανθρωπιά. Ομως παράλληλα, παράγει και πουλά εδώ και πολλές δεκαετίες πολύ φόβο και πολλή περιφρόνηση για τα σύμβολα της Πατρίδος μας. Επιδιώκει την αποδόμηση των παραδοσιακών αξιών και του εθνικού αφηγήματος.
Διαβάζοντας αυτό το κείμενο των 57, αποκόμισα την εντύπωση πως οι υπογράφουσες και οι υπογράφοντες κλίνουν πιο πολύ προς το μέρος των μεταναστών, παρά προς το μέρος αυτών που φυλάσσουν τα σύνορα μας. Σε ένα σημείο γράφουν: «εμείς δεν θα σιωπήσουμε, δεν μπορούμε να παρατηρούμε αδιάφοροι αυτή την υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας».
Αν νομίζει ο αναγνώστης πως οι 57 αναφέρονται στους κατοίκους των νησιών, κάνουν λάθος. Στους μετανάστες αναφέρονται!
Δεν θέλω να πιστέψω πως πανεπιστημιακοί άνθρωποι, με πολλούς τίτλους σπουδών, δεν έχουν κατανοήσει τις συνέπειες των ανοικτών συνόρων και της διαρκούς χορήγησης ασύλου. Δεν πιστεύω να μην κατανόησαν τι θα γινόταν αν το Ελληνικό κράτος επέτρεπε στους 15.000 περίπου μετανάστες να εισβάλουν στην πατρίδα μας.
Καλά κι όμορφα τα παχιά λόγια για ανθρωπισμό και αλληλεγγύη, αλλά καλύτερη και ομορφότερη η υπεράσπιση των συνόρων μας.
Το κείμενο των 57, πέραν όλων των άλλων, αγνοεί ή κάνει πως αγνοεί την άμεση απέλαση από την Ελλάδα ευρωπαίων νεοναζί και την άσκηση ποινικής δίωξης στους γραφικούς κυνηγούς του Βόλου. Περιθωριακά φαινόμενα που αντιμετωπίστηκαν άμεσα, αποτελούν μια από τις βασικές ανησυχίες ενός κειμένου που γράφηκε προχθές. Δηλαδή, ενώ αυτά τα ελάχιστα φαινόμενα είχαν ήδη αντιμετωπιστεί.
Ετσι, για νάχουμε να λέμε.
Η καλύτερη εκδοχή που δίνω για αυτήν την ενέργεια των 57 είναι πως, οι περισσότεροι από αυτούς, δεν μπορούν να συγχρωτίζονται ιδεολογικά με τους πολλούς. Θέλουν να ξεχωρίζουν.
Δεν είναι κακό, αλλά όχι στα εθνικά θέματα.
