Ας ευχηθούμε ότι η Γαλλία θα αποφύγει το επικίνδυνο ραντεβού με τον εσμό των λαϊκιστών, των δημαγωγών των αντι- ελιτιστών, των αντισυστημικών, των «φίλων» του λαού, των «εχθρών» της γραφειοκρατίας και τους groupies του Πούτιν.
Οι Γάλλοι μακάρι να φανούν εξυπνότεροι από εμάς, το 2015 που πηγαίναμε στις κάλπες, άδοντας «τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί;» Να φανούν πιο Ευρωπαίοι από τους ‘Αγγλους που μπλέχτηκαν σε ένα Brexit γιατί ο ηγέτης τους αρχικά το θεώρησε ως καλή ιδέα, για να λύσει το πολιτικό πρόβλημα του ιδίου και της παράταξης του. Να μην δοκιμάσουν τη συνταγή Τραμπ σερβιρισμένη από τη Μαρίν Λεπέν.
Πάντως, ενώ δικαιολογημένα ανησυχούμε για την επιλογή των Γάλλων στην επαναληπτική κάλπη απευχόμενοι ένα ευρωπαϊκό big bang, δεν μπορεί να αγνοήσουμε ότι η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που απομακρύνθηκε με μεγάλες δρασκελιές από τους αρνητές της Ευρώπης και της δυτικής της ταυτότητας.
Η μεγάλη έρευνα της διαΝΕΟσις που κατέγραψε τις μετατοπίσεις και τις τάσεις στην ελληνική κοινωνία, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον αφού εμμέσως δείχνει ότι οι Έλληνες πληρώσαμε ακριβά δίδακτρα αλλά το μάθημα εμπεδώθηκε.
Αποκτήσαμε ισχυρά αντισώματα μετά την προσβολή από τον αχαλίνωτο εθνολαϊκισμό, τη δημαγωγία, τον ακραίο αντιευρωπαϊσμό σχεδόν μιας δεκαετίας. Οι επτά στους δέκα έχουμε αποφασίσει οριστικά και αμετάκλητα ότι η χώρα ανήκει στην ευρωπαϊκή Δύση.
Η δε νέα γενιά εκλαμβάνει τον εαυτό της ως «ένα» με τους υπόλοιπους ευρωπαίους πολίτες.
Δεν ανήκει, είναι. Τόσο καθαρά.
Είναι λοιπόν εν μέρει, ψευδής η εντύπωση που έχουν πολλοί από εμάς - εξαιτίας της αναγκαστικής και διαστροφικής μερικές φορές επαφής τον «χυλό» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης - ότι η χώρα κυριαρχείται και καθοδηγείται από ανορθολογιστές, αντισυστημικούς παντός κοπής, αντιευρωπαϊστές.
Πράγματι, και η έρευνα της διαΝΕΟσις επιβεβαιώνει πως ένα ποσοστό από 20 – 30% απεχθάνεται την Ευρώπη, την επιστήμη, την πρόοδο, τα εμβόλια, τις ελίτ, φοβάται ότι μια μέρα μπορεί ο Ερντογάν να μπουκάρει τη Θράκη αλλά θαυμάζει και τον δολοφονικό αναθεωρητισμό και τα φρικτά εγκλήματα του Πούτιν και τον Τραμπ.
Η παλαβή και αλλόκοτη σύνθεσή τους μας κάνει να ξεχνάμε το βασικό γνώρισμα της. Είναι η μειοψηφία μέσα στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας. Ούτως η άλλως, υπάρχει στη χώρα ένας δυσεξήγητος φόβος απέναντι στις ανορθολογικές μειοψηφίες. Σε βαθμό που αρκετές φορές η πλειοψηφία υποδουλώνεται εθελούσια. Είναι ένα σύνδρομο ενοχής. Και όχι ο οφειλόμενος θεσμικός σεβασμός της πλειοψηφίας στα δικαιώματα της μειοψηφίας. Αν καταπολεμηθεί η ενοχή θα αντιληφθεί και η πλειοψηφία την ισχύ και την αξία της.
