Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κυβερνά σίγουρα μια χώρα όπως είναι ο Καναδάς και σίγουρα δεν έχει την πολυτέλεια να αψηφά εντελώς το λεγόμενο πολιτικό κόστος, όπως πράττει στην Ιταλία ο Μάριο Ντράγκι.
Ωστόσο είτε είσαι ο Τριντό που μόλις έχεις κερδίσει εκλογές είτε είσαι ο Μητσοτάκης που έχεις μπροστά δύσκολες και αβέβαιες κάλπες, το δίλημμα στο τέλος της ημέρας είναι ένα: υποχρεωτικός εμβολιασμός ή διαλυτική συμβίωση με την πανδημία όσο τραβήξει.
Η βεβαιότητα πως η «Όμικρον» θα οδηγήσει στη μετάπτωση της πανδημίας σε ένα ενδημικό φαινόμενο - και το γεγονός ότι οι περισσότεροι νοσούν πλέον ελαφρά αν και παραλείπεται να επισημανθεί με ένταση ότι αυτό συμβαίνει στους πολλαπλά εμβολιασμενους - ανακόπτει το κύμα εμβολιασμών που εντάθηκε στις αρχές του περασμένου μήνα. Εκείνοι που ανησύχησαν το Δεκέμβριο από τη ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων των νοσηλειών και των θανάτων, αρχίζουν να έχουν πάλι δεύτερες σκέψεις και αναβάλουν.
Στο χώρο των υγειονομικών, από τους 6.000 που βγήκαν σε αναστολή επειδή δεν θέλησαν να εμβολιαστούν, επέστρεψαν στα νοσοκομεία περίπου 1500.
Όχι επειδή κατανόησαν πως η δουλειά που κάνουν επιβάλει τον εμβολιασμό και εμβολιάστηκαν αλλά επειδή αρρώστησαν. Επέστρεψαν στα πόστα τους με πιστοποιητικό νόσησης. Οι υπόλοιποι έχουν περιθώριο μέχρι τις 31 Μαρτίου να…αρρωστήσουν.
Η κυβέρνηση σκέφτεται να φέρει από την πίσω πόρτα τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των υγειονομικών. Ή να το θέσει ως προαπαιτούμενο διορισμού - αναρωτιέμαι πως αυτό θα εφαρμοστεί αναδρομικά για τους ήδη υπηρετούντες στο ΕΣΥ – ή να το μετατρέψει σε πειθαρχικό παράπτωμα το οποίο θα επισείει ποινή απόλυσης.
Δεν είναι λογικό να προκαλεί πολιτικό φόβο στην κυβέρνηση η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού των υγειονομικών ή των σωμάτων ασφαλείας ή ακόμη και των εργαζόμενων στην εστίαση.
Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης για το οποίο μιλούσαν πολλοί στην αρχή της πανδημίας, δεν έχει επαρκή νομιμοποίηση όταν 22.000 άνθρωποι έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους.
Όταν το σύνολο της χώρας και οι επόμενες γενιές έχουν χρεωθεί επιπλέον 43,5 δις για να στηριχθούν εισοδήματα, επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας.
Όταν μελλοντικά θα απαιτηθούν πολλά χρήματα για να στηριχθούν υγειονομικά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά οι χιλιάδες άνθρωποι που ασθένησαν και ο κορονοϊός τους αφήνει σκληρή προίκα, τα παιδιά που έμειναν χωρίς γονείς και το κράτος οφείλει να καλύψεις τις ανάγκες χρόνων.
Ο δισταγμός του Μεγάρου Μαξίμου να επεκτείνει την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών δεν δικαιολογείται από τα δεδομένα.
Σύμφωνα με τον διευθύνοντα Σύμβουλο της MRB κ. Δ. Μαύρο από τον Ιούνιο του 2021 στο Δεκέμβριο του 2021, αυξήθηκε 11 μονάδες (!) το ποσοστό εκείνων που προκρίνουν την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού για όλους. Από το 27% εκτινάχθηκε στο 38%.
Την μεγαλύτερη μεταστροφή άποψης εμφανίζουν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και το σχετικό ποσοστό από το 19,3% ανέβηκε στο 32,5%.
Αντίστοιχο είναι το άλμα όσων δήλωναν αναποφάσιστοι για το αν πρέπει να επιβληθεί υποχρεωτικότητα. Από το 13,6% έφτασε στο 25,5% το ποσοστό όσων από την αμφιθυμία λένε σήμερα ναι στον υποχρεωτικό εμβολιασμό όλων.
Ο πρωθυπουργός έχει πλήθος λόγων να ζητήσει πχ στη Βουλή, να πάρουν θέση οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης επί συγκεκριμένων κυβερνητικών προτάσεων για την υποχρεωτικότητα.
Και ύστερα να προχωρήσει.
Καιρός για αχρείαστους δισταγμούς δεν υπάρχει.
