Του Νίκου Ρίζου
Είμαι χαρούμενος… Ξυπνώ το πρωί και είμαι αισιόδοξος… Ξεκινώ τη μέρα μου και μια λάμψη χαράς απλώνεται μπροστά στο βλέμμα μου… Είμαι τυφλός στην ασχήμια των ημερών μας και κουφός στους ρύπους που εκτοξεύουν οι πηγές της καθημερινής μου ενημέρωσης… Αρνούμαι να υποκύψω στα μουρμουρητά και τις προβλέψεις των μαυρόγατων και αποστρέφω το βλέμμα μου από την βλοσυρότητα των ημερών… Αρνούμαι να συρθώ στα ανήλιαγα υπόγεια της απαισιοδοξίας, έστω και αν αυτή έχει αναχθεί σε εθνικό σπορ… Ποτέ δεν τον είδα τον Έλληνα τόσο κουρασμένο , τόσο αγχωμένο, τόσο πεσιμιστή… Ο Έλληνας ήταν πάντα μία ανθρώπινη ψυχολογία έξω καρδιά… Δεν δείλιαζε, δεν σκιαζόταν μπροστά στια κακοτοπιές και τις δυσκολίες της ζωής του… Κοίταζε το πρωί τον ηλιόλουστο ορίζοντα και αναφωνούσε ΄΄ έχει ο Θεός ΄΄… Και αμέσως μετά έσπευδε να γευτεί το νέκταρ από τα ΄΄ ανοιξιάτικα καλούδια της χώρας του…
Και τώρα να ο κακός γείτονας… Κοιτάξτε τι έγινε … Όπου γυρίσεις και σταθείς, δεν ακούς παρά το μοιρολόι μιας καταστροφής που – ωστόσο – δεν ήλθε ακόμη… Συναντάς αγαπητούς φίλους των οποίων η αγωνία επεκτάθηκε σε καθημερινή συμπεριφορά… Ατενίζουν φοβισμένα το αύριο τους… Το δικό τους σε πρώτη φάση… Αλλά και των παιδιών τους κατ επέκταση… Ένας Αρμαγεδδών με απροσδιόριστη μορφή πλανάται στον μικρό τους κόσμο και δηλητηριάζει την καθημερινότητα τους…
Μα τι έγινε σ αυτόν τον τόπο… Τι το εξοργιστικά αφόρητο κατάφερε να πλήξει τον συνάνθρωπο που οι πάντες πατροπαράδοτα χαρακτήριζαν ως τον ορισμό της ευτυχούς εξωστρέφειας…Είναι μήπως η απειλή του χαμένου υλισμού που μαζί με τα υλικά αγαθά χάνεται και η ψυχή ; Βλέπετε, τα τελευταία χρόνια ξεχάσαμε – όντως – την ψυχή μας και αφοσιοθήκαμε με φανατισμό στα υλικά αγαθά… Αγοράζαμε σαβούρες, δανειζόμενοι απερίσκεπτα… Και εμείς και το κράτος μας εξίσου – ίσως και παραπάνω – επιπόλαια από εμάς…
Η φωνή της εγκράτειας χάθηκε μέσα στην υστερία της ευδαιμονίας… Γίναμε υπέρογκοι στον υλισμό και απέριττοι στο πνεύμα… Η κατραπακιά της οικονομικής κρίσης δεν ήταν δυνατόν να μην αφήσει τα τραγικά της χνάρια στο ψυχισμό του πολίτη… Αλλά, τι να πεις για αυτόν τον λαό… Έπεσε και ξανασηκώθηκε άπειρες φορές… Στις χιλιετίες της διαδρομής του δεν στερήθηκε ούτε καταστροφών ούτε εμπειριών… Δοκίμασε τα πάντα… Και κακουχίες… Και στερήσεις… Τα είδε όλα… Και εκείνο που ξεχώρισε πάντα σ΄ αυτόν ήταν η εξαιρετική ικανότητα να τα ξεπερνά… Γιατί ; Γιατί πάντα ξεπίκριζε το άσχημο και κρατούσε το όμορφο… Ότι και αν γινόταν… Σήμερα; Σήμερα η χαρούμενη καλημέρα μετατράπηκε σε ένα "α παράτα με" … Αρκούσε τώρα μια ανόητη απειλή ενός παραφρόνα γείτονα για να βγούνε στην επιφάνεια αδικαιολόγητες αγωνίες και άγχη…Για όνομα παλληκάρια μου…Για όνομα…
Και όχι μόνο αυτό… Αντί να ανοίξει αυτός ο λαός διάλογο με τα ανοιξιάτικα τριαντάφυλλα του κήπου του, αναλίσκεται πάντα ημιμαθής σε εμβριθείς αναλύσεις και γενεσιουργίες κουβέντες κακών , ενάντια στην προσωπική γαλήνη και ηρεμία… Κάτι πρέπει να γίνει τελικά… Έτσι όπως πάμε θα μας πάρει το ποτάμι… Είναι θέμα ηγεσίας… Το ξαναείπαμε αυτό … Πάντα, όταν ο λαός δοκιμάζεται, οι ηγεσίες είναι εκείνες που παίρνουν τις ευθύνες της ψυχολογικής ανάταξης των λαών τους και αυτό πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψη του ο Κυρ . Μητσοτάκης… Αυτό είναι κάτι που έχει επιβεβαιωθεί απόλυτα ιστορικά… Αυτές αναλαμβάνουν να αντιστρέψουν τόσο τις δυσμενής συνθήκες αλλά κυρίως να ενισχύσουν το ηθικό του λαού… Ένας λαός με πεσμένη ψυχολογία είναι ένας ηττημένος λαός… Ένας λαός ευάλωτος αδύναμος και ελάχιστα δημιουργικός…
