Του Αλέξη Παπαχελά
Ένα 38,5 % του ελληνικού λαού αναζητά ηγεσία. Πρόκειται για το ποσοστό των ψηφοφόρων που ψήφισαν φιλοευρωπαϊκά κόμματα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις και ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Δεν είναι ένα ευκαταφρόνητο ποσοστό. Του λείπουν όμως τρία κρίσιμα μπλοκ: λαϊκά στρώματα, απολίτικοι ψηφοφόροι και κυρίως νέοι. Χωρίς αυτά δεν πρόκειται ποτέ να μπορέσει να κυβερνήσει. Ακόμη και αν ο κ. Τσίπρας κάνει πολιτικό χαρακίρι ή καταρρεύσει υπό το βάρος των προβλημάτων της χώρας, η μεγάλη μάζα θα στραφεί σε άλλες λύσεις, ενδεχομένως πιο ακραίες και πιο λαϊκιστικές.
Το μεγαλύτερο ποσοστό του 38,5% οφείλεται άλλωστε στον φόβο, στην αγωνία για την κατάρρευση της χώρας και την αποκοπή της από τον στενό πυρήνα της Ευρώπης. Δεν εκδηλώθηκε ποτέ ενθουσιασμός στους κόλπους αυτής της μειοψηφίας ούτε για κάποιο πρόσωπο ούτε για κάποιο νέο αφήγημα αναγέννησης της χώρας. Το είδαμε αυτό καθαρά στο δημοψήφισμα. Οι οπαδοί του ΟΧΙ είχαν ορμή, πάθος. Οι οπαδοί του ΝΑΙ έμοιαζαν σαν να έχουν σηκωθεί με το ζόρι από την βολή του καναπέ τους. Έδωσαν την άνιση μάχη τους αλλά τους έλειπαν τα πρόσωπα και το “παραμύθι” που προφανώς είχε η άλλη πλευρά.
Τώρα περνάμε την περίοδο της βίαιης ενηλικίωσης του εκλογικού σώματος. Κατέρρευσαν οι μύθοι για τις δήθεν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, τα ατέλειωτα αποθέματα πετρελαίου και όλα τα συναφή. Ο κ. Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός και μαζί μας βρίσκεται αντιμέτωπος με τα μεγάλα αδιέξοδα της χώρας.
Δεν είναι όμως καλό το γεγονός πως δεν έχει κάποιο αντίπαλο δέος απέναντί του. Η απουσία αντιπολίτευσης προκαλεί βέρτιγκο αλαζονείας και την ψευδαίσθηση ότι μπορεί ένας ηγέτης να είναι ισόβιος , να μην μπορεί κανείς να τον αγγίξει.
Η πραγματικότητα είναι όμως σκληρή, ειδικά στην εποχή των μνημονίων. Είναι πολύ εύκολο , ακόμη και για μια φρέσκια πολιτική δύναμη με ανατρεπτικές διαθέσεις, να σαπίσει πριν προλάβει να ανθήσει όπως λέει ένας καλός φίλος.
Γι’ αυτό είναι κρίσιμο το 38,5% να αποκτήσει νέα πρόσωπα, πειστικό αφήγημα και μια λαϊκή απήχηση. Αν βγαίνουν και ξαναβγαίνουν τα πρόσωπα του χθες οι νέοι θα ωθούνται στην απελπισία , το εξωτερικό η την βία καθώς η χώρα θα βυθίζεται σε ένα ατέλειωτο τέλμα. Δεν πρέπει να καταλήξουμε εκεί, να τρώμε τις σάρκες μας. Αυτός ο τόπος έχει ανεξάντλητες δυνατότητες και ένα λαό που είναι ράτσα σκληρή και προσαρμοστική. Κάποτε θα τελειώσει η φάση της άρνησης που μας πιάνει κάθε τόσο όταν βολευόμαστε στον ρόλο του μονίμως κυνηγημένου και αδικημένου. Επειδή όμως δεν έχουμε πολύ χρόνο είναι κρίσιμο το 38,5% να βρει την ηγεσία που του αξίζει και ένα πειστικό αφήγημα. Η γκρίνια, η διαπίστωση “βαρέθηκα να χάνω”, ο αφόρητος ελιτισμός όσων βρίσκουν ότι δεν έχουν επαφή με τον μέσο ψηφοφόρο δεν οδηγεί πουθενά. Το στοίχημα είναι ακριβώς αυτό: να πεισθούν οι νέοι και αυτοί που πλήρωσαν την κρίση ακριβά ότι υπάρχει και άλλος δρόμος πέραν της ατέλειωτης εξίσωσης των πάντων προς τα κάτω.
Υ.Γ. Καλοτάξιδο το liberal.gr που ελπίζω να γίνει ένας ακόμη πόλος στην φωτεινή πλευρά του διαδικτύου.
