Του Γιάννη Παντελάκη
Ο Μηλιός, δέχτηκε να αναλάβει μια κυβερνητική θέση παρ' ότι ήταν από αυτούς που κατήγγειλαν -από τα αριστερά υποτίθεται- την κυβερνητική πολιτική. Ο Μηλιός, θα αμείβεται με χρήματα, ένα μέρος των οποίων παίρνει η χώρα από τους δανειστές με αντάλλαγμα τα μνημόνια τα οποία ο ίδιος καταγγέλλει. Ο Μηλιός, δεν έχει καμία επαγγελματική σχέση με το αντικείμενο που κλήθηκε να αναλάβει. Κάτι δεν πάει καλά με τον Μηλιό; Δεν είμαι σίγουρος.
Για να απαντήσουμε καταφατικά, θα πρέπει να θεωρήσουμε πως ο Μηλιός αποτελεί την εξαίρεση σε έναν κανόνα στον οποίο υπάρχει συνέπεια και αξιοκρατία.
Ή να υποθέσουμε πως ο συγκεκριμένος, συνδέεται με κάποιο τρόπο με ένα ουσιαστικά αριστερό αφήγημα το οποίο γκρεμίστηκε στα εξ ων συνετέθη. Δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Το αφήγημα με το οποίο αναρριχήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ήταν κάποιο με ηθικοπλαστικού χαρακτήρα πτυχές, το οποίο συνοψιζόταν με δυο λέξεις: «ηθικό πλεονέκτημα». Είχε αυτό το πλεονέκτημα συγκριτικά με τους προηγούμενους γιατί πολύ απλά δεν είχε δοκιμαστεί στην εξουσία, δεν την είχε διαχειριστεί. Ηθικό πλεονέκτημα είχε, εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης δεν είχε.
Το πλεονέκτημα ακυρώθηκε από το πρώτο κιόλας χρονικό διάστημα. Δεκάδες περιπτώσεις το αποδεικνύουν. Έπεσαν με τα μούτρα σε διορισμούς κομματικών και όχι μόνο φίλων, στην προσπάθεια δημιουργίας της δικής τους διαπλοκής και όσο ο χρόνος περνούσε έκαναν εμφανή και τα σημάδια αλαζονείας. Ο Μηλιός, είναι μια από τις περιπτώσεις που συμπορεύτηκαν με αυτό το αφήγημα και απλά κάποια στιγμή είπε ότι διαφώνησε με το μνημόνιο. Αυτή αποτελεί την μοναδική του διαφορά με τους υπόλοιπους του ΣΥΡΙΖΑ. Ε, ήρθε η στιγμή που απέδειξε κι αυτός πως η διαφωνία είχε εικονικό χαρακτήρα. Πταίσμα.
Η προσέγγιση που στηρίζεται στο αξίωμα «ηθικό πλεονέκτημα», είναι περισσότερο ηθικολογικού και όχι πολιτικού χαρακτήρα. Οι άλλοι ήταν ανήθικοι, αμοραλιστές, απατεώνες, εμείς είμαστε οι καλοί άνθρωποι και δεν έχουμε τέτοια χαρακτηριστικά. Η πολιτική ωστόσο, δεν προσφέρεται ως ένα πεδίο δράσης με βάσει την καλοσύνη, την ηθική και το καλό. Αλλά, προτάσεις συγκεκριμένες που κάνουν ορατές τις διαφορές και αποτελούν (ακόμα και στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης) εναλλακτικές λύσεις διακυβέρνησης.
Στην ιδιόμορφη χώρα μας, το περιεχόμενο που δίνουμε σε πολιτικές και ιδιαίτερα ιδεολογικές έννοιες, διαφέρει από εκείνο που συμβαίνει σε άλλες χώρες και ειδικότερα διαφέρει από το πραγματικό τους νόημα. Έστω και έτσι όμως, ένα κόμμα πέρα από αυτά που διαχειρίστηκαν τις τύχες μας από την μεταπολίτευση έως τον Ιανουάριο του 2015, είχε πολλές ευκαιρίες και δυνατότητες για να υλοποιήσει μια πολιτική πρόταση η οποία θα έκανε την διαφορά. Και την οποία είχε ανάγκη η χώρα. Αν υποθέσουμε πως οι οικονομικές επιλογές ήταν ένας μονόδρομος που έγινε αναγκαστικός λόγω της εξάρτησης από τους δανειστές, οι υπόλοιπες επιλογές δεν αποτελούσαν μονόδρομο.
Το έδαφος για ριζικές αλλαγές στον εκσυγχρονισμό του κράτους και της απόρριψης παθογενειών που μας έφεραν ως εδώ, ήταν μεγάλο και πρόσφορο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε την ευκαιρία να διαχωρίσει το κράτος από τους ιεράρχες, να επιβάλει την αξιοκρατία και την διαφάνεια, να καταργήσει τον νεποτισμό και τον κομματισμό, να θωρακίσει το κράτος από εξαρτήσεις με κάθε μορφής διαπλεκόμενα συμφέροντα κ.ο.κ. Είχε ένα τεράστιο πεδίο δράσης για να αντιμετωπίσει αρνητικά φαινόμενα που χαρακτηρίζουν την λειτουργία της νεότερης δημοκρατίας.
Όχι απλά δεν το έκανε, αλλά ούτε καν το προσπάθησε. Προτίμησε συμμαχίες με εκπροσώπους συμφερόντων και στρωμάτων που θα τον διατηρούσαν στην εξουσία. Η οποία μετατράπηκε σε αυτοσκοπό. Ανέπτυξε εξαιρετικές σχέσεις με ομάδες που θα του έδιναν την στήριξη για να παραμένουν σε υπουργικές καρέκλες διάφοροι και να καταλαμβάνουν κυβερνητικά αξιώματα διάφοροι άλλοι. Όπως ο Μηλιός για παράδειγμα…
