Το L' Armee' des Ombres του Jean Pierre Melville είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία. Όχι μόνο επειδή ο Ραφ Βαλόνε και η Σιμόν Σινιορέ παίζουν ασυνήθιστους ρόλους και η σκηνή της εκτέλεσης του προδότη είναι από τις πιο ρεαλιστικές στην ιστορία του κινηματογράφου αλλά γιατί ξεκινάει με αν αυθεντικό ιστορικό μύθο. Την σκηνή της εισόδου των Γερμανών στο Παρίσι και την παρέλαση κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου. Η οποία πράγματι έγινε με τους Γάλλους κλεισμένους στα σπίτια τους αλλά στις φωτογραφίες της εποχής κάποιοι λίγοι διακρίνονται να παρακολουθούν την παρέλαση. Στην ταινία όμως δεν υπάρχει ούτε ένας. Όχι στο όνομα της ελευθερίας που δίνει η τέχνη, αλλά της εθνικής ιστορικής μνήμης που δεν ήθελε ούτε ένα Γάλλο να βλέπει τους Γερμανούς στο Παρίσι.
Αν το βράδυ της 28 Οκτωβρίου του 1940 στην Αθήνα ο Ιωάννης Μεταξάς είπε στον Εμμανουέλε Γκράτσι «Alors, c''est la guerre» το είπε για τους ιστορικούς. Για κάθε άλλον μέχρι να τελειώσει ο χρόνος ο Ιωάννης Μεταξάς θα υποδέχεται τον ιταλό πρέσβη φορώντας την ρομπ ντε σαμπρ του και στην απαίτηση των Ιταλών να μπουν στην Ελλάδα θα του λέει «ΟΧΙ. Ετσι μονολεκτικά. Δεν πάει να έλεγε 40 χρόνια η αριστερά ότι το ΟΧΙ το είπε ο λαός και όχι ο Μεταξάς, επειδή το «όλοι μαζί ενωμένοι» δεν έδενε με την πάλη των τάξεων. Ο κόσμος στην 28 Οκτωβρίου ηθελε όλους τους Ελληνες ενωμένους να χαμογελάνε πηγαίνοντας το μέτωπο και τραγουδώντας το Κορόιδο Μουσολίνι. Οποιος πάει κόντρα στο ιστορικό μύθο είναι καταδικασμένος. Όπως οι χρυσαυγίτες που έκαναν τα επεισόδια στο Εμπόρειο της Σαντορίνης.
Οι χρυσαυγίτες που εμπόδισαν την μικρή Αλβανή να σηκώσει την σημαία στην παρέλαση στο Εμπόρειο στο μυαλό τους θα νόμιζαν ότι κάνουν κάτι ηρωικό. Στην πραγματικότητα η εικόνα μιας ντουζίνας από νταγκλαράδες να περνάνε μέσα από σειρές από παιδάκια του δημοτικού, ντυμένοι στα μαύρα της Χρυσής Αυγής, με τα μπράτσα σφιγμένα μπας και ο Γιωργάκης από την Β' και η Μαρίτσα από την Ε' τους επιτεθούν ήταν η επιτομή της γελοιότητας. Δυστυχώς συνδυασμένη με το σοκ, αφού δεν βρέθηκε ούτε ένας αστυφύλακας να τους σταματήσει. Όχι βέβαια κάτι αναπάντεχο αφού όπως και στα Εξάρχεια η αστυνομία του Τόσκα δεν επεμβαίνει όταν κάποιος παραβαίνει τον νόμο αλλά όταν παίρνει πολιτική εντολή. Κάτι που δεν διορθώνει η οργίλη αλλά κατόπιν εορτής ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας.
Η επέτειος της 28 Οκτωβρίου δεν κινδυνεύει ούτε από τους χρυσαυγίτες ούτε από τους αγανακτισμένους που διέκοπταν τις παρελάσεις το 2013 που είναι επίσημοι στις εξέδρες το 2017. Η 28 Οκτωβρίου κινδυνεύει να γίνει μια προκαρναβαλική εκδήλωση για τις στολές που θα φορεθούν τον Φεβρουάριο. Με την στολή της Θεσσαλονικιάς με το μαύρο και την λαμέ φάσα που φορέθηκε στο Ναύπλιο από την μία δασκάλα και του ξυλοπόδαρου, με το 15κουνο και το παντελόνι καμπάνα που φόρεσε στην Αργολίδα από την άλλη. Και το μαύρο t-shirt με το ΟΧΙ του «Preliminary Debt Sustainability Analysis» στο δημοψήφισμα που συνδύασε ο δάσκαλος με τον ΟΧΙ του Αλβανικού. Όχι μόνο επειδή αν ήταν έτσι ο Μεταξάς στις 29 Οκτωβρίου θα είχε πει ΝΑΙ, αλλά γιατί αυτό το ΟΧΙ κανένας δεν αμφισβήτησε ότι το είπε μόνος του ο λαός.
