Ο Α. Τσίπρας παλιότερα είχε ένα χάρισμα που δεν μπορούσαμε να του το αμφισβητήσουμε. Προσαρμοζόταν πολύ γρήγορα στο περιβάλλον και έλεγε αυτά που ήθελε να ακούσει το ακροατήριο του. Κάπως έτσι κέρδισε τις εκλογές.
Στη συνέχεια, όταν ήταν πρωθυπουργός, αυτή η τακτική συνεχίστηκε, αποδυναμωμένη βέβαια λόγω της γνωστής κυβίστησης. Επί πρωθυπουργίας του είχαμε τον Τσίπρα εξωτερικού και τον Τσίπρα εσωτερικού. Στο εξωτερικό έλεγε αυτά που έπρεπε να πει στους ηγέτες της ευρωζώνης, της ΕΕ και των ΗΠΑ και στο εσωτερικό, απευθυνόμενος στους ιθαγενείς, τους μιλούσε τη συριζαϊκή γλώσσα. (Πρόσφατα εμπλουτίστηκε με τη λέξη «ολετήρες».)
Αυτή η πολιτική έχει ημερομηνία λήξεως. Οι πολιτικοί με «σημαία ευκαιρίας» καταντούν ένα φθαρμένο προϊόν γιατί η πλειοψηφία των πολιτών αντιλαμβάνεται την απάτη. Και την αυταπάτη μπορεί να την κατανοήσει, πιθανόν και να την ανεχθεί ή και να τη συγχωρέσει ακόμα, όμως την απάτη την απεχθάνεται και την καταδικάζει.
Τώρα μας προέκυψε και Τσίπρας ΣΚΑΪ και Τσίπρας «Ντοκουμέντου». Όταν εμφανίζεται στον ΣΚΑΪ είναι μετριοπαθής, αυτοκριτικός, συγκαταβατικός και όταν μιλά στο «Ντοκουμέντο» και σε ιδίου ύφους έντυπα, είναι ο γνωστός διχαστικός και επιθετικός Τσίπρας. Ο Τσίπρας που ξέρουμε και που αγαπάμε.
Το επόμενο βήμα είναι ο Τσίπρας ΣΚΑΪ να καταγγείλει τον Τσίπρα «Ντοκουμέντο» και αντιστρόφως!
Το καλό σενάριο για τον ίδιο και για το κόμμα του είναι να έχει πλήρη επίγνωση πως υποδύεται ρόλους. Πως εκεί πρέπει να παίζει τον πράο και εδώ να παίζει τον άγριο. Στην απόγνωση μηχανεύεται κάποιος τα πάντα. Συνεπώς, στην κατάσταση που βρίσκεται ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, η εναλλαγή ρόλων είναι μια κάποια λύση.
Το κακό σενάριο είναι να πιστεύει πως μπορεί να είναι ταυτόχρονα και τα δύο. Να μην υποδύεται ρόλους, αλλά να προσπαθεί να συγκεράσει δύο διαφορετικά προφίλ. Αυτό που λέμε «δύο σε ένα».
Δε γνωρίζω αν και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μια κατανομή ρόλων για να καλυφθούν όλα τα ακροατήρια. Ή υπάρχει μια πάλη τάσεων την οποία παρακολουθεί, αμέτοχος, ο Α. Τσίπρας. Στην πρώτη περίπτωση, η απάτη θα φανεί. Στη δεύτερη περίπτωση η πολυφωνία -και μάλιστα σε προεκλογική χρονιά- θα λειτουργήσει παραλυτικά.
Ο Α. Τσίπρας πιστεύει πως μπορεί με μια συνέντευξη να πάρει συγχωροχάρτι για τα όσα έκανε και την περίοδο 2011-2014, αλλά και για τα κυβερνητικά πεπραγμένα του. Αν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα το κόμμα του δε θα ήταν καθηλωμένο σε τόσο χαμηλά ποσοστά.
Εκείνο το οποίο λείπει από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τα δύο πρόσωπα του Τσίπρα. Αυτό το χαρτί, το χαρτί της αξιοπιστίας, έχει καεί. Και δεν αποκαθίσταται με τακτικισμούς. Αυτό που χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ξεκαθάρισμα της ιδεολογικής του φυσιογνωμίας. Είναι κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς ή της σοσιαλδημοκρατίας; Γιατί και τα δύο μαζί δεν μπορεί να είναι.
Αν δεν αποφασίσουν τι είναι, τότε θα εξακολουθήσουμε να έχουμε Τσίπρα ΣΚΑΪ και Τσίπρα «Ντοκουμέντου», θέαμα διόλου κολακευτικό και κυρίως πολιτικά αντιπαραγωγικό τόσο για τον ίδιο όσο και για το κόμμα του.
