Του Γιάννη Παντελάκη
Για οτιδήποτε βαθιά συντηρητικό έκανε αυτή η κυβέρνηση, υπήρχε πάντα ένα άλλοθι που επικαλούντο τα προερχόμενα από τον ΣΥΡΙΖΑ στελέχη της. Το όνομά του, Πάνος Καμμένος. Τα εθνικολαϊκιστικά πανηγύρια στο Σύνταγμα, τα οργάνωνε ο Καμμένος (με την Δούρου, αλλά αυτό δεν το ανέφεραν). Τις επίσημες υποδοχές λειψάνων ή του λεγόμενου Αγίου Φωτός, τις έκανε ο Καμμένος (με τον υφυπουργό Αμανατίδη αλλά κι αυτό παρέλειπαν να το αναφέρουν). Την κωλοτούμπα για το μάθημα των θρησκευτικών την έκαναν λόγω Καμμένου (παρότι ο Τσίπρας δεν επέμεινε ποτέ για μια προγραμματική θέση του κόμματός του).
Ο Καμμένος και η (υποτιθέμενη) αναγκαστική συνύπαρξη μαζί του, αποτελούσε το τέλειο άλλοθι για εκείνους που δήλωναν αριστεροί αλλά έκαναν ό,τι πιο δεξιό και συντηρητικό προσδιορίζει τις σύγχρονες κοινωνίες. Κι αυτό, παρότι ποτέ δεν μας εξήγησαν γιατί έβρισκαν χαριτωμένες τις –συνήθως αγοραίες-κοινοβουλευτικές ατάκες του κυβερνητικού εταίρου τους ώστε να τις χειροκροτούν τόσο θερμά στη Βουλή.
Όπως και να έχει, το ταξίδι στο Καστελόριζο, ήρθε ν' ακυρώσει απόλυτα αυτό το άλλοθι και ν' αποκαλύψει προθέσεις. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες ικανές να καλύψουν όσα συμβαίνουν. Όσα κάνουν, τα χρεώνονται οι ίδιοι και αποτελούν συνειδητές πολιτικές πράξεις. Το σόου στο ακριτικό νησί, οργανώθηκε από τον Καμμένο, αλλά κανένας δεν υποχρέωσε τον αναπληρωτή του Βίτσα και πέντε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να μετάσχουν σ' ένα ταξίδι πατριδοκαπηλείας. Ιδιαίτερα όταν ήταν γνωστή η πρόθεση συμμετοχής των εκπροσώπων των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής. Όχι απλά δεν αρνήθηκαν ένα ταξίδι αστείου συμβολισμού, αλλά έκαναν και ανέμελες φωτογραφίσεις με τους φασίστες.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, επιχείρησε να υποβαθμίσει το θέμα, τα φιλικά προς την κυβέρνηση Μέσα, το ίδιο. Θεώρησαν ανάξιο λόγου μια κίνηση πολιτικής νομιμοποίησης της απεχθέστερης πολιτικής έκφρασης στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Οι φωτογραφίες και η συνύπαρξη των Κασιδιάρη και Παππά με τους βουλευτές και υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο, θα συνοδεύουν τους τελευταίους για πάντα στον πολιτικό τους βίο. Και τι επικαλούνται άραγε τότε; Τον Καμμένο;
Στην μάχη για την οικονομία, η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν απόλυτη, συμφώνησε ένα τρίτο δικό του μνημόνιο και φτωχοποίησε μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Το άλλοθι για αυτό, ήταν η συγκυρία και η αδυναμία μιας μικρής χώρας να επιβάλει την θέλησή της απέναντι στους πανίσχυρους Γερμανούς. Ωστόσο, η αποτυχία του κόμματος ήταν γενικευμένη. Σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και σ εκείνα που απουσίαζε ο παράγοντας οικονομικό κόστος. Τώρα, η αποτυχία αυτή σφραγίζεται με μια κίνηση ισχυρού συμβολισμού. Όχι προς τους Τούρκους και τον Ερντογάν, αλλά προς την Ελληνική κοινωνία, στην οποία νομιμοποίησαν πολιτικά το τέρας. Και άλλοθι σύντροφοι για αυτό, δεν υπάρχει…
