Τον Μάρτιο του 2012, επί υπουργίας Μ. Χρυσοχοϊδη, λειτούργησε για πρώτη φορά το κλειστό κέντρο της Αμυγδαλέζας, που ολοκληρώθηκε λίγο αργότερα επί υπουργίας Ν. Δένδια. Ήταν μια κλειστή δομή στην οποία κατέληγαν οι παράνομοι μετανάστες.
Αποτέλεσμα: Μέσα σε λίγους μήνες η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας είχε βελτιωθεί σημαντικά.
Με απλά λόγια, επί κυβερνήσεως Σαμαρά, και ενώ ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία βρισκόταν στην κορύφωση του, το μεταναστευτικό- προσφυγικό βρισκόταν υπό έλεγχο.
Τότε όλες οι αριστερές ψυχούλες θεωρούσαν την Αμυγδαλέζα τόπο φυλακής. Οι διαμαρτυρίες, αν ανατρέξουμε στον τύπο της εποχής, ήταν καθημερινές. Δυστυχώς, μέσα στον αντιμνημονιακό παροξυσμό, η ατζέντα της ριζοσπαστικής Αριστεράς για το μεταναστευτικό δεν έτυχε της δέουσας προσοχής από τους πολίτες, κάτι που αργότερα η ελληνική κοινωνία το πλήρωσε και το πληρώνει ακριβά.
Μάλιστα οι «αλληλέγγυοι» αυτού του χώρου είχαν δώσει δείγματα γραφής πριν από ένα χρόνο με τα γεγονότα του Μεγάρου Υπατία. Για να φρεσκάρω την μνήμη του αναγνώστη κάνω μια σύντομη αναδρομή στις αρχές του 2011.
Τότε, με την προτροπή επώνυμων «αλληλέγγυων», αποβιβάσθηκαν από τα Χανιά στον Πειραιά 300 μετανάστες που ζητούσαν να τους χορηγηθεί άσυλο.
Με την συνδρομή τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και ομάδων κοινωνικών δικτύων κατέλαβαν την Νομική σχολή Αθηνών και κήρυξαν απεργία πείνας. Επειδή η υπόθεση διαρκούσε ημέρες, απειλήθηκε άρση του πανεπιστημιακού ασύλου και εισβολή των ΜΑΤ.
Τότε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν με απειλητικά μηνύματα πως αυτά που θα συμβούν, αν εισβάλλουν τα ΜΑΤ στην Νομική, θα κάνουν τα Δεκεμβριανά του 2008 να ωχριούν μπροστά τους.
Τελικά η λύση δόθηκε με την παραχώρηση από τους ιδιοκτήτες, στους «αλληλέγγυους» και στους μετανάστες, του Μεγάρου Υπατία. Όταν μετά από δύο περίπου μήνες έληξε αυτή η περιπέτεια η ιδιοκτήτρια του Μεγάρου, με ανάρτηση της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ζήτησε από τον Α. Τσίπρα και τους μετανάστες την επιστροφή πολυτίμων αντικειμένων και οικογενειακών κειμηλίων που οι τελευταίοι είχαν υπεξαιρέσει.
Το πρώτο μέλημα της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν να κλείσει η Αμυγδαλέζα. Και το δεύτερο να πλημμυρίσει όλη την Ελλάδα με μετανάστες. Το τρίτο και σημαντικότερο, αυτή η τυχοδιωκτική πολιτική ανάγκασε τις γειτονικές μας χώρες—και όχι μόνον—να κλείσουν τα σύνορα τους.
Ας ξαναθυμηθούμε την απειλή Καμμένου πως «θα γεμίσουμε την Ευρώπη με τζιχαντιστές».
Έτσι ξέμειναν στην Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες—μετανάστες. Όλα αυτά είναι γνωστά, αλλά καλόν είναι φρεσκάρουμε την μνήμη μας, γιατί οι υπαίτιοι αυτής της τραγικής κατάστασης σήμερα, με περισσή θρασύτητα, γίνονται και τιμητές.
Να υπενθυμίσω την κυνική, καθησυχαστική δήλωση κορυφαίου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ πως στην Μόρια, επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, γίνονταν βιασμοί ανηλίκων μια φορά το εξάμηνο.
Σήμερα η κυβέρνηση, ενώ φαίνεται πως ελέγχει τις μεταναστευτικές ροές, αποδεικνύεται αναποτελεσματική στην αντιμετώπιση αυτών που έχουν εγκλωβισθεί στην Ελλάδα. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα στις σχέσεις της με τις τοπικές κοινωνίες και στην γενικότερη εικόνα της.
Στις ημέρες μας που ο κίνδυνος ελληνοτουρκικής σύγκρουσης είναι πιθανός, το μεταναστευτικό έχει αναγορευθεί σε ζήτημα εθνικής ασφάλειας.
Ας το αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. Το πρότυπο υπάρχει. Ας κατασκευάσει όσες Αμυγδαλέζες απαιτούνται για να ανακουφισθούν οι κάτοικοι των περιοχών που στενάζουν από την παρουσία υπεράριθμων μεταναστών. Και ας διαμαρτύρονται οι αριστερές ψυχούλες.
Η πολιτική τους μας έφερε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.
