Και τώρα που ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για την αναδοχή, με τρεμάμενους τριάντα βουλευτές, που προτίμησαν να απουσιάζουν από το να πουν ευθέως τη γνώμη τους, ας δούμε τα πράγματα με το όνομά τους για τα φύλα, τις οικογένειες, τα παιδιά και την πολιτική. Επειδή η κοινωνία δεν πάει καλά. Και πάει όλο και χειρότερα.
Ποιο είναι το επίμαχο στο νομοσχέδιο; Η αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Και ποιο είναι το επίμαχο σ'' αυτό; Οι πολέμιοι αυτής της προοπτικής θεωρούν ότι η ομόφυλη σχέση δεν είναι υγιές πρότυπο για ένα παιδί. Πρώτα γιατί ένα τέτοιο πρότυπο θα μετατρέψει σε ομοφυλόφιλο ένα κατ αρχήν ετεροφυλόφιλο παιδί ως προς την τάση. Δεύτερον γιατί η ομοφυλία θεωρείται ανωμαλία και η ανωμαλία δεν επιτρέπεται να αναπαράγεται.
Πού στηρίζεται η άποψη των πολέμιων της ομοφυλίας και της ομοφυλοφιλίας; Στα σεξουαλικά γούστα. Που θεωρούνται αφύσικα. Στην πραγματικότητα η ανθρώπινη κοινωνία -ή τουλάχιστον ένα μεγάλο κομμάτι της- βλέπει το δέντρο αλλά δεν βλέπει το δάσος. Και το δάσος είναι η Γυναίκα.
Το φαινόμενο που θα αναλύσω εν τάχει δεν είναι ελληνικό. Είναι πανδυτικό. Αλλά, επειδή είναι και ελληνικό, ας το δούμε σαν τέτοιο. Και το φαινόμενο αυτό λέγεται Αγάπη. Όχι η χριστιανική αγάπη, αλλά ούτε και η επιδερμική και άσχετη με την Αγάπη επίκληση της λέξης από διάφορους δήθεν προοδευτικούς. Οι οποίοι χρησιμοποιούν τη λέξη σαν επιχείρημα για να πούν ότι αυτή είναι το μείζον που χρειάζεται ένα παιδί.
Όσοι δεν το έχουν παρατηρήσει, θα διαπιστώσουν ότι το θηλαστικό ανθρώπινο είδος των ζώων ακολουθεί το αναπαραγωγικό μοντέλο των άλλων θηλαστικών: Χρησιμοποιεί έναν άνδρα, ένα αρσενικό, και μία γυναίκα, ένα θηλυκό για να αναπαράγει το είδος! Σιγά το νέο, θα πείτε. Κι όμως!
Αυτό που είναι άγνωστο στο μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, επειδή δεν το έχει δει, σκεφτεί, παρατηρήσει, αναγνωρίσει, μάθει, είναι ότι το ζώον, ή το ον Άνθρωπος για όσους θεωρούν την υπαγωγή στο ζωικό βασίλειο υποτίμηση, δεν είναι ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό! Είναι και τα δύο! Αλλιώς είναι μισό.
Και για να το κάνω πιο απλό, ένας άνδρας και μια γυναίκα μαζί είναι ΕΝΑΣ Άνθρωπος. Πλήρης και ολοκληρωμένος. Ένας άντρας ή περισσότεροι χωρίς την γυναίκα είναι μισό ΕΙΔΟΣ. Αντιστοίχως, μια γυναίκα ή περισσότερες χωρίς άντρα είναι μισό ΕΙΔΟΣ. Για έναν πολύ απλό λόγο:
Ο άντρας- άνθρωπος και η γυναίκα- άνθρωπος αποτελούνται από διαφορετική χημεία. Διαφορετικά συναισθήματα. Διαφορετική εγκεφαλική νοοτροπία. Διαφορετική συμπεριφορά. Διαφορετικές ουσιώδεις χημικές ανάγκες. Διαφορετική μορφή και διαφορετική δομή. Διαφορετικά ουσιώδη όργανα. Διαφορετική ευφυία. Διαφορετικές δεξιότητες.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν πέρα και έξω από το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον. Είναι έτσι σε όλο τον πλανήτη και χαρακτηρίζουν το ΕΙΔΟΣ. Για έναν βασικό λόγο: Για να έλκονται, να αναπαράγονται, να αλληλοσυμπληρώνονται στην υπεράσπιση της ζωής τους, και να ανταπεξέρχονται επιτυχώς στις δυσκολίες της επιβίωσης. Να επιβιώνουν.
Μέσα από αυτή την εξαιρετικά πολύπλοκη βιολογική διαδικασία τα δύο ανθρώπινα γένη αναγνωρίζουν το ένα τα χαρακτηριστικά του άλλου και κάνουν μια τεράστιας σημασίας εργασία: Ανταλλάσσουν χημεία, νοοτροπία, δεξιότητες, συμπεριφορές, μετατρεπόμενα σε κάτι όχι κοινό, αλλά πιο κοινό από πριν. Σε κάτι πιο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ. Πιο χρήσιμο. Σ αυτό που είναι ΕΝΑΣ ολοκληρωμένος Άνθρωπος: Ένα Αντρόγυνο.
Αυτή η διαδικασία ανταλλαγής και αλληλοσυμπλήρωσης μπορεί να διαρκέσει όσο ένα αίσθημα έλξης, όσο ένα φιλί, όσο μια ερωτική πράξη, όσο μια συμβίωση βδομάδας, μηνών, χρόνων, ζωής. Είτε γίνεται μέσα από συναίνεση είτε μέσα από σύγκρουση. Είτε μέσα από αποδοχή είτε μέσα από απόρριψη. Είτε έτσι είτε αλλιώς είναι μια ΚΟΙΝΗ δραστηριότητα. Μια διαδικασία συνειδητής ή ασυνείδητης εκμάθησης του άλλου φύλου.
Όλη αυτή η διαδικασία του Ανδρόγυνου έχει μια προϋπόθεση επιτυχίας. Μία και μοναδική: Την Αγάπη. Όχι αυτή την επιδερμική και επιπόλαια και καταστροφική, που παράγει κατά κόρον η κοινωνία και όχι μόνο η ελληνική. Επειδή Αγάπη σημαίνει Κατανόηση. Ενδιαφέρον. Εκμάθηση. Έγνοια χωρίς υστερία. Αναζήτηση της διαφορετικής υπόστασης του άλλου φύλου.
Αγάπη δεν σημαίνει εγκατάλειψη των χαρακτηριστικών του φύλου σου. Σημαίνει αποδοχή των διαφορετικών χαρακτηριστικών του άλλου φύλου. Αν όχι αποδοχή, κατανόηση. Και τελικά συνεργασία. Τα δύο οπλοστάσια γίνονται ένα. Κι αυτό το ένα οπλοστάσιο είναι πανίσχυρο.
Όλα αυτά σημαίνουν μερικά αυτονόητα πράγματα που όλο και πιο σπάνια συμβαίνουν στις κοινωνίες. Αντίθετα, υπονομεύονται από τα οικονομικά μοντέλα του ανταγωνισμού και της υπερπαραγωγής. Τα οποία έχουν διαλύσει το δεσμό της οικογένειας και τον παραδοσιακό ρόλο των φύλων.
Είναι κοινό μυστικό ότι η προηγούμενη δομή της κοινωνίας δεν παρήγαγε ντε και καλά αρμονικές οικογένειες ούτε ντε και καλά σεβασμό μεταξύ των φύλων. Επειδή κι εκείνη υποτιμούσε το μείζον. Το οποίο υποτιμά και η σημερινή δομή.
Αυτό το μείζον δεν είναι άλλο από την αγάπη μεταξύ των φύλων. Όχι μεταξύ του Γιώργου και της Ελένης. Μεταξύ ανδρών και γυναικών. Ο Γιώργος με την Ελένα μπορεί να μην ταιριάζουν και να μην ταιριάξουν ποτέ. Αυτός δεν είναι λόγος να μη σέβονται ο ένας την ιδιοσυγκρασία του άλλου. Κι αυτό δεν το μαθαίνεις από μόνος σου. Το μαθαίνεις στο σπίτι και στο σχολείο.
Το προηγούμενο μοντέλο ήταν πολύ ανδροκρατικό για να αγαπήσει τη Γυναίκα με τα όλα της. Κυρίως με τις σεξουαλικές της ανάγκες και τα δικαιώματα ελευθερίας της έκφρασης των απόψεών της. Και του σεβασμού των αντοχών της. Αυτά στην πλειοψηφία. Γιατί υπήρχε και η μειοψηφία.
Το σημερινό μοντέλο είναι ακόμα χειρότερο κι ας μοιάζει καλύτερο. Και επειδή δεν υπάρχει χειρότερο, αλλά πιο επιζήμιο, όπως δεν υπάρχει καλύτερο αλλά χρησιμότερο, το σημερινό μοντέλο οξύνει τις αντιθέσεις και δημιουργεί και νέες μεταξύ ανδρών και γυναικών. Δημιουργεί έναν πόλεμο ανταγωνισμών και διακρίσεων και ένα κλίμα αντιπαράθεσης αντί σύνθεσης.
Για να το πούμε απλά: Στις σημερινές οικογένειες όλο και πιο σπάνια οι μανάδες μαθαίνουν στα παιδιά να αγαπάνε τον πατέρα- Άνδρα. Και οι πατεράδες όλο και πιο σπάνια μαθαίνουν στα παιδιά να αγαπάνε τη μητέρα- Γυναίκα. Όχι τόσο με τα λόγια. Με την καθημερινή τους συμπεριφορά και νοοτροπία.
Το αποτέλεσμα αυτής της στρέβλωσης, που είναι εκτροπή από τη φυσική ανάγκη για συνένωση σε ένα ισχυρό Ανδρόγυνο που να αντιμετωπίζει τις συναισθηματικές και ψυχοφθόρες συνθήκες ζωής, είναι η όλο και μεγαλύτερη αποξένωση μεταξύ Γυναικών και Ανδρών. Και κάτι χειρότερο: Η όλο και συχνότερη απόρριψη ή ισχυρή αντιπαλότητα του πατέρα- Άνδρα για τη μητέρα- Γυναίκα και το αντίθετο. Με πλέον κυρίαρχο το δεύτερο.
Αυτή η απόρριψη μεταδίδεται συχνά στα παιδιά σαν απόρριψη μοντέλου. Πρότυπου. Τελικά φύλου. Και όλο και μεγαλύτερη δυσκολία αναγνώρισης και εκμάθησης του άλλου φύλου. Η καταφυγή στην αγκαλιά του ίδιου φύλου μοιάζει όλο και πιο συχνά πιο ασφαλής «λύση».
Έτσι, το σημερινό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο όλο και συχνότερα παράγει Αγάπη του Άνδρα για τη Γυναίκα και της Γυναίκας για τον Άνδρα. Παράγει όλο και πιο συχνά κρίση ταυτότητας φύλου. Παράγει ομοφυλία. Η οποία από συμπεριφορική μετατρέπεται όλο και πιο συχνά σε γονιδιακή.
Η κοινωνία και η πολιτική ασχολούνται με την κορυφή του παγόβουνου. Προσπαθώντας όπως όπως να μπαλώσουν την κατάσταση. Η μεν κοινωνία βυθισμένη μέσα στην αμάθεια που της έχει επιβάλλει μια συντηρητική και σκοταδιστική επιδερμική εκπαίδευση, μια απουσία μόρφωσης για την Αγάπη Γυναίκας και Άνδρα, η δε πολιτική βλέποντας ψηφοφορικές ομάδες για άρμεγμα.
Οι μεγάλοι χαμένοι σ αυτή την ιστορία είναι οι Γυναίκες. Οι οποίες έχουν αποκτήσει έναν νέο ανταγωνιστή από το ανδρικό είδος που τις μιμείται και απαιτεί να αποκτήσει τα δικά τους δικαιώματα! Ζητάει ζωτικό χώρο των γυναικών. Και οι οποίες χάνουν όλο και περισσότερο την Αγάπη των Ανδρών. Οι μεγάλοι χαμένοι είναι οι Άνδρες. Οι οποίοι εξαφανίζονται σιγά αλλά σταθερά σαν μοντέλο και γένος. Αφήνοντας ανυπεράσπιστα τα εποικοδομητικά χαρακτηριστικά του φύλου τους, χωρίς να καλλιεργούν την Αγάπη για τις Γυναίκες, βυθιζόμενοι σε μια αδιαφορία. Τίμημα; Όλο και ασθενέστερα σπερματοζωάρια στον δυτικό άνθρωπο.
Οι μεγάλοι χαμένοι είναι τα παιδιά. Τα οποία έχουν ανάγκη όχι από μια επιδερμική και τάχαμου αγάπη. Γιατί η υπερβολική αγάπη και η υπερπροστασία δεν είναι αγάπη. Είναι η εγωπάθεια και η ανασφάλεια του γονιού. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να εισπράξουν τη χημεία και τη νοοτροπία και του πατέρα αρσενικού και της μητέρας θηλυκής. Είναι θέμα βιολογικό, δομικό, συναισθηματικό. Ακόμα κι αν αυτά τα χαρακτηριστικά είναι λειψά. Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΓΟΝΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΦΕΥΡΕΘΕΙ. Αλλά, η χημεία του ενός μόνο δίνει τη μισή τροφή.
Η κοινωνία παράγει πια τόσες αντιθέσεις μεταξύ των φύλων που μερικές φορές η μισή τροφή είναι καλύτερη από μια δηλητηριασμένη. Αλλά, κι αυτό είναι στρέβλωση. Αναγκαία, αλλά στρέβλωση.
Τα παιδία είναι μπερδεμένα σε ένα χάος από πρότυπα και συγκρούσεις, με ανεύθυνες και καταστροφικές δήθεν προοδευτικές θεωρίες που καταργούν τη θεμελιώδη αξία του αρσενικού και του θηλυκού πρότυπου. Και οι οποίες δεν ξέρουν ότι μετά και από 50.000 χρόνια ο άνθρωπος εξακολουθεί και είναι ένας μιμητικός πίθηκος. Με μεγάλη φαντασία. Αλλά πίθηκος. Μιμείται και εκπαιδεύεται.
Η κοινωνία, αντί να ρίξει το βάρος της στο να μάθει το ένα φύλο να Αγαπάει πραγματικά το άλλο μέσα στις αντιθέσεις τους, μέσα στο σπίτι και στο σχολείο, ασχολείται με το να χαϊδολογάει τις εκτροπές της. Η οικονομία τις παράγει, τις αναπαράγει για να καταναλώνουν. Και η πολιτική τις αποθεώνει για να την ψηφίζουν.
Όπως έχουμε ξαναπεί, η σεξουαλική προτίμηση του καθενός είναι δικαίωμά του. Και δεν ανακαλύφθηκε σήμερα η ομοφυλοφιλία. Ομοφυλόφιλοι είναι όλοι οι άνθρωποι. Γιατί όλοι έχουν τις ίδιες πολλές ερωτογόνες ζώνες. Άλλοι τις εκμεταλλεύονται και άλλοι όχι. Άλλοι τις εκμεταλλεύονται παράλληλα με τις ανδρικές ή γυναικείες φύσεις τους και άλλοι έχοντας απαρνηθεί την έλξη προς το άλλο φύλο. Είτε συμπεριφορικά είτε γονιδιακά.
Το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Είναι πριν από κει. Είναι στα δύο φύλα. Και ξεκινάει και καταλήγει στα παιδιά. Γιατί αν δεν μάθουν τα αρσενικά να Αγαπούν τα θηλυκά, με την πλήρη έννοια που είπα στην αρχή, και το αντίθετο, η κοινωνία θα αρχίσει μια μέρα να τρώει τις σάρκες της. Σε μια φυλετική Βαβέλ αντιπαράθεσης. Σε μια καθημερινότητα ζούγκλας. Αν και στη ζούγκλα η Αγάπη είναι πιο διαδεδομένη μεταξύ των δύο φύλων.
Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης
