Του Αλέξανδρου Τσουκαλή*
Μια φίλη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας έγραψε στο Facebook το παρακάτω «βαθυστόχαστο»:
«Υπάρχουν δύο τύποι ψηφοφόρων του Κούλη. Οι λεφτάδες και οι ηλίθιοι. Τσέκαρε τον λογαριασμό σου στην τράπεζα να δεις που ανήκεις!»
Η απάντηση απλή και ευθεία, χωρίς δεύτερη σκέψη. Η δεύτερη σκέψη όμως έχει να κάνει με την αλήθεια ότι στην Ελλάδα του σήμερα το 5% των ψηφοφόρων παράγει μέσω φορολογίας το εισόδημα των 95%. Τι θα γίνει αν το 5% γίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια άλλη τετραετία 4%; Δεν θα πέσουν οι μισθοί του 95% κατά 20% εφόσον δεν υπάρχουν λεφτόδενρα; Και τι θα γίνει αν το 5% γίνει 6% ή 10% με την πολυπόθητη ανάπτυξη;
Η λανθασμένη εντύπωση στους ψηφοφόρους είναι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι πληρώνονται από το «μαγικό κράτος». Τεράστια απάτη των πολιτικών που θέλουν να το πιστέψουμε. Αυτοί που πληρώνουν για όλους και όλα είναι οι επιχειρηματίες (θα το εξηγήσω παρακάτω) που από τρέλα και ανάγκη φτιάξανε επιχειρήσεις που παράγουν χρήμα που φορολογείται. Δεν παράγει χρήμα το κράτος! Όταν επιμένεις στην αναδιανομή με ένταση στη φορολογία τύπου ΣΥΡΙΖΑ οι επιχειρηματίες σταματάνε να παράγουν ή μεταφέρουν τη δραστηριότητα εκεί που τους συμφέρει και το κράτος καταρρέει και μαζί του οι συντάξεις και μισθοί! Είμαστε πολύ κοντά όσο μια ακόμη τετραετία ΣΥΡΙΖΑ!
Παράδειγμα: Ένας ξενοδόχος τσαντίζεται με τον κ. Τσίπρα και την εμμονή του στην εξαντλητική φορολόγηση και μεταφέρει την ιδιοκτησία της εταιρείας του σε εταιρεία του Παναμά. Το ξενοδοχείο εξακολουθεί να είναι στην Ελλάδα, αλλά τα κέρδη της εταιρείας όσα εμφανισθούν θα μείνουν στην Ελλάδα και του επιχειρηματία θα πάνε στον Παναμά και θα φορολογηθούν εκεί. Μένουν οι μισθοί των υπαλλήλων και τα τρόφιμα εδώ. Οι ξένοι πελάτες πληρώνουν προκαταβολικά με κάρτα σε λογαριασμό του εξωτερικού και άρα ούτε το τραπεζικό σύστημα θα αντιλαμβάνεται τη δραστηριότητα αυτή και μαραζώνει, αλλά ούτε οι φορολογικές αρχές αντιλαμβάνονται τα πραγματικά έσοδα που γίνονται αδιαφανώς στο διαδίκτυο. Η εταιρεία εμφανίζει ζημίες, δεν πληρώνει τα δάνεια, ενώ έχει εισπράξει επιχορηγήσεις και περιμένει ρυθμίσεις δανείων από το κράτος! Ένας άλλος μεταφέρει όλη τη δραστηριότητα στο εξωτερικό. Οι επιχειρηματίες αυτοί φεύγουν από το 5% των κορόιδων μικρομεσαίων ή μεγάλων που πληρώνουν για όλους και όλα. Οι πολύ μεγάλοι, δε, αγοράζουν ΜΜΕ και ποδοσφαιρικές ομάδες και έχουν πρόσβαση με πίεση στο γκουβέρνο… Η Ελλάδα γίνεται σταδιακά τόπος διακοπών των πλούσιων Ελλήνων και ξένων του εξωτερικού και παύει να παράγει οτιδήποτε.
Είναι πολύ πιο δύσκολο να ανοίξει και να επιβιώσει μια επιχείρηση από το να κλείσει…
Για να μην σας κοροϊδεύει κανείς, η λύση είναι στη σωστή ισορροπία και οι μεν να κερδίζουνε ανάλογα με άλλα κράτη και οι εργαζόμενοι να αμείβονται ανάλογα με την παραγωγικότητα και τα κέρδη των επιχειρήσεων, όχι με κρατικά φιρμάνια που γίνονται για ψηφοθηρία. Με σταθερότητα τιμών σε όλο τον κόσμο δεν μπορεί εσύ να αυξάνεις τους μισθούς με απόφαση της κυβέρνησης. Αυτό μειώνει τα κέρδη και κλείνει επιχειρήσεις, άρα μειώνει τη φοροεισπρακτική ικανότητα του κράτους, δηλαδή αυτοκτονία: Να κερδίσω τις εκλογές και σε 4 χρόνια θα έχει άλλος το πρόβλημα να ανορθώσει την Οικονομία!
Η εξίσωση για κάθε κυβέρνηση είναι απλή:
Ε+ΙΥ+Δ = ΔΥ+ΣΥ+ΔΕ+ΔΑ+ΧΡ
Δηλαδή τα έσοδα του κράτους (αριστερά) ισούνται με τα έξοδα (δεξιά)
Έσοδα υπάρχουν μόνο από φορολογούμενη επιχειρηματική δραστηριότητα και φορολογία ιδιωτικών υπαλλήλων αλλά και νέα δάνεια που σήμερα δεν μπορούν παρά μόνο να ξεχρεώνουν παλαιότερα. Δεν υπάρχουν πια δημόσιες επιχειρήσεις με έσοδα ή με ασήμαντα. Σε μια απλοποίηση λέμε ότι η φορολογία εμπεριέχει και τις ασφαλιστικές εισφορές εφόσον τα ταμεία πατώσανε με τη σπατάλη προ μνημονίων. Η φορολογία δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων δεν έχει νόημα, γράφεις τα καθαρά τους έσοδα. Οι έμμεσοι φόροι είναι σαν να παίρνεις λιγότερο μισθό.
Έξοδα είναι των Δημοσίων Υπαλλήλων συν ΣΥνταξιούχων συν Δημόσιες Επενδύσεις συν ΔΑπάνες του κράτους (άμυνα νοσοκομεία κλπ) συν εξυπηρέτηση ΧΡέους.
Επειδή το Ε χρηματοδοτεί και το ΙΥ είναι ο μοναδικός τροφοδότης της χώρας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ! Το κράτος διανέμει αυτό που του δίνει το Ε… Στον καπιταλισμό πάλη τάξεων εναντίον του Ε είναι αυτοκτονική.
Όταν φορολογείς άγρια και την εργασία (ΙΥ), τότε οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να προσλάβουν ικανούς που έχουν την ικανότητα να τις διοικήσουν και να τις μεγαλώσουν, γιατί αυτοί προτιμούν να δουλεύουν και να εισπράττουν περισσότερα στο εξωτερικό.
Είναι αλήθεια ότι με τον ορισμό του μικρομεσαίου να ξεκινάει στα 24.000 περίπου ευρώ το χρόνο, μέρος των ΙΥ είναι μικρομεσαία τάξη που για την αριστερή νοοτροπία πρέπει να πληρώσουν για όλους και όλα! Δεν τους θέλει, ο κ. Τσακαλώτος θεωρεί ψηφοφόρους μόνο όσους είναι προλετάριοι και εχθρεύεται το μέρος του τροφοδότη της οικονομίας Ε+ΙΥ που εισπράττει τα περισσότερα αλλά δημιουργεί και τα περισσότερα στη χώρα.
Το καλό για τους κ.κ. Τσίπρα και Τσακαλώτο που τους σώζει είναι ότι η αποβιομηχάνιση και αποεπένδυση έχει χρονική καθυστέρηση που πολλές φορές είναι μεγαλύτερη της τετραετίας, δύσκολα παρατάς κάτι που έκτιζες για χρόνια και έχεις συνδεθεί συναισθηματικά.
Αν μέσα στο Ε εξειδικεύσουμε ότι το σημαντικό για την οικονομία κομμάτι του είναι όσοι φέρνουν συνάλλαγμα γιατί οι έμποροι και υπηρεσίες ή η περίφημη οικοδομή απλά ανακυκλώνουν το χρήμα που πρώτα φέρανε αυτοί οι πολύ λίγοι, και ότι χωρίς την εισροή χρημάτων από εξαγωγές, παραγωγή αγροτικών ή ενέργειας, τουρισμό κλπ. οι έμποροι δεν θα μπορούσαν να εισάγουν αγαθά από έλλειψη ρευστού στην αγορά, συμπεραίνουμε ότι ένα πολύ μικρότερο του 5% της Οικονομίας έχει το βάρος να θρέψει όλη τη χώρα.
Ας το τσακίσουμε!
Ή σαν αγαθό σε ανεπάρκεια ας το προσέξουμε σαν τα μάτια μας!
Αν μια επιχείρηση φέρει 100 εκατομμύρια εξαγωγές, αυτά θα πολλαπλασιαστούν επί 10 και άρα θα κυκλοφορήσει σε μισθούς, εμπόρους και σπίτια και κρατικές επενδύσεις 1 δισ. στην αγορά! Το δε κράτος, που πρωτογενώς την φορολόγησε σαν οιαδήποτε άλλη επιχείρηση, θα εισπράξει δευτερογενώς πολλαπλάσιο των 100 εκατ. σε φόρους άμεσους και έμμεσους από το 1 δισ.
Είναι αλήθεια ότι οι επενδυτικοί νόμοι δεν ξεχωρίζουν τις επενδύσεις σε εμπορικές ή παραγωγικές εξαγωγικές κλπ, αλλά όλες έχουν μια ενιαία αντιμετώπιση. Δεν μετριέται η καινοτομία και η διεθνής ανταγωνιστικότητα και η προστιθέμενη αξία στα κίνητρα, κάτι ψιλά βάλανε για πατέντες και αυτές ελληνικές που δεν ενδιαφέρουν σε διεθνή ανταγωνιστικότητα. Αν θέλουμε να γίνουμε κανονική ευρωπαϊκή χώρα όπως λέει ο κ. Μητσοτάκης, θα πρέπει να κάνει προσπάθεια η νέα κυβέρνηση ώστε οι πολύ λίγοι τολμηροί με διεθνή ανταγωνιστικότητα να έχουν κίνητρα για να μεγαλώσουν και να πολλαπλασιαστούν. Όταν το χρήμα μπει μέσα στη χώρα από τη δραστηριότητά τους, το να αναπτυχθούν οι άλλοι τομείς του εμπορίου κατασκευών κλπ είναι αυτόματο και εύκολο, όπως ακριβώς έγινε και με το δανεικό χρήμα πριν τα μνημόνια. Το πάρα πολύ δύσκολο είναι να δημιουργηθούν οι λίγοι διεθνώς ανταγωνιστικοί που τραβάνε όλη τη χώρα στην πλάτη τους.
…Και όλοι οι υπόλοιποι να χαίρονται και να κυκλοφορούν το χρήμα που μόνοι αυτοί φέρανε μέσα στη χώρα και η κυβέρνηση να κοκορεύεται ότι το χρησιμοποιεί με κοινωνική ευαισθησία...
* Ο κ. Αλέξανδρος Τσουκαλής είναι συνιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος της Micrel Medical Devices A.E.
