Του Ηλία Πεντάζου*
Τα πρόσφατα αποτελέσματα των ευρωεκλογών δίνουν «τροφή για σκέψεις». Άσχετα με τη μεγάλη διαφορά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ο δεύτερος εξακολουθεί να κρατά ένα αξιοσημείωτα, υψηλό ποσοστό που σε κάνει να αναρωτηθείς, ποιο είναι αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που τον ακολουθεί, τι πιστεύει, τι διαλογίζεται, τι σκέφτεται. Ποιοι είναι οι άνθρωποι που μετά από εμπειρία 4,5 χρόνων διακυβέρνησης, πριμοδοτούν με αυτό το ποσοστό ένα πολιτικό μόρφωμα που εκπέμπει απίθανα ψέματα, ωμή διαστρέβλωση της πραγματικότητας και εξωπραγματικές υποσχέσεις για έναν φαντασιακό κόσμο που δεν υπάρχει.
Στη δική μου θεώρηση, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί μεν να συγκεντρώνει τώρα το 24 % του εκλογικού σώματος αλλά είναι και καθρέφτης ενός ευρύτερου σώματος της ελληνικής κοινωνίας – που περιλαμβάνει πολλούς και από άλλα κόμματα – το οποίο διακατέχεται από την ίδια νοοτροπία. Ημιμάθεια, μεγαλοστομία, βόλεμα, ασυνάρτητα «πιστεύω» και συνεχής προσπάθεια μεγιστοποίησης του οφέλους από το κράτος, μέσω εκβιαστικής προώθησης προσωπικών η συντεχνιακών συμφερόντων, αδιάφορα αν αυτό θίγει δικαιώματα άλλων συμπολιτών τους.
Δυστυχώς, οι πολιτικές των προμνημονιακών ετών με τις αλόγιστες κοινωνικές παροχές, την ασυδοσία των συντάξεων, τα αφειδώς χορηγούμενα τραπεζικά δάνεια, αδρανοποίησαν και αποπροσανατόλισαν μια πολυπληθή ομάδα οδηγώντας την σε συνειδησιακή απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα.
Τα σημάδια τα βιώνουμε σήμερα με εκδηλώσεις ατομικής και κοινωνικής συμπεριφοράς που υποδηλώνουν έντονα, παρακμή αλλά και από το ότι, παρά το συνεχές »δούλεμα» των κυβερνώντων, η πληθυσμιακή αυτή ομάδα εθισμένη στον κρατισμό, αρέσκεται να τρέφεται με ψευδαισθήσεις για μόνιμη »κρατική προστασία», μέσω χορήγησης επιδομάτων, παροχών η απαλλαγών, ισοδύναμης αξίας με καθρεφτάκια και χάντρες στους ιθαγενείς. Είναι αυτονόητο ότι στο σκεπτικό αυτών των ανθρώπων δεν προέχει ούτε η διεθνής ταπείνωση και οικονομική υποτέλεια της χώρας, ούτε η καταστροφή της παιδείας με οπισθοδρομικές επιλογές, ούτε η υποβάθμιση της υγείας και των κοινωνικών δομών ούτε η διάλυση της κοινωνικής συνοχής μέσω της διχαστικής προπαγάνδας.
Υπάρχει διέξοδος? Πιστεύουμε ότι υπάρχει. Όχι μόνο με την διαρκή ανάδειξη της »πολιτικής απάτης» των Συριζαίων αλλά και με την επικράτηση της κοινής λογικής. Επειδή ο διαφημιζόμενος ως «κυρίαρχος λαός» σε μεγάλο ποσοστό, δεν αποδέχεται τα λάθη του, ούτε την αλήθεια ή το αυτονόητο και αργεί να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της απάτης που ζει και να επιστρέψει στη γήινη πραγματικότητα, χρειάζεται συνεχής προσπάθεια της υγιούς πολιτικής τάξης αλλά και ενός εκάστου ημών των «λογικών» ώστε να μην περιθωριοποιηθεί αυτό το ποσοστό, αλλά με πράξεις να πεισθεί ότι εκτός από «λαϊκιστές δημαγωγούς», και «ψευτο-επαναστάτες», υπάρχουν προσγειωμένοι πολιτικοί, με ανοιχτό μυαλό, γνώστες και αποφασισμένοι να δουλέψουν για την χώρα με πρόγραμμα και αξιολόγηση προτεραιοτήτων.
Είμαστε μια περίεργη χώρα, με ιδιαίτερη και ασαφή κοινωνική διαστρωμάτωση. Ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός και σε εθνικό σύνολο και στη περιφέρεια αποτελείται από μια πλειοψηφία που αμέσως η εμμέσως σχετίζεται με τα κρατικά ταμεία (υπάλληλοι, επιχ/σεις, επαγγελματίες, αγρότες). Αυτός ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να δεχθεί πολιτικές που θα του «μικρύνουν« το κράτος που τον τρέφει και για αυτό γοητεύεται από υποσχέσεις, μεγαλοστομίες και εύκολο λαϊκισμό, γιατί καλώς ή κακώς, αυτά ταιριάζουν και στο θυμικό του σύγχρονου νέο-Έλληνα. Είμαστε επίσης μια κοινωνία που δεν έχει ακόμη αποφασίσει, σύμφωνα με τις στατιστικές, αν θέλει να ζει στον δυτικό κόσμο ή στην Ανατολή (60-65% δηλώνουν αντίθετοι στην ΕΕ), αν θέλει το ευρώ (σχεδόν οι μισοί είναι εναντίον) και αν το επιδιωκόμενο κέρδος από ένα επιχειρηματία είναι ηθικό η όχι. Χρειάζεται λοιπόν «πολιτική εκπαίδευση», ότι το κράτος δεν τρέφει, αλλά μεριμνά και υποστηρίζει τον πολίτη στο να βγει από τη μιζέρια παρέχοντας του ένα κοινωνικό-οικονομικό περιβάλλον όπου μπορεί να ανθίζει και να εξελίσσεται, μέσα από τη δουλειά του, η ευημερία του.
Σε ένα μήνα θα απαλλαχτούμε από την χειρότερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση. Μας αφήνει όμως κληρονομιά τους βαρύτατους όρους του τρίτου μνημονίου, αφού με την ανερμάτιστη πολιτική της επέτρεψε στους εταίρους-δανειστές να ελέγχουν την ουσία της οικονομικής πολιτικής, για να μπορεί να ασχοληθεί η ίδια με τις ιδεολογικές της αγκυλώσεις (εκλογικοί νόμοι, αλλαγές στη παιδεία, δικαστικές παρεμβάσεις, κλπ) αφήνοντας βέβαια και εκεί ερείπια.
Το «καράβι Ελλάς», εθνικά, θεσμικά, διοικητικά, οικονομικά, έχει φθάσει στα όρια του. Βάζει νερά από παντού. Η επερχόμενη διακυβέρνηση αν θέλει, μπορεί να αποτρέψει το ναυάγιο. Ελπίζουμε και ευχόμαστε όλοι, ο επικεφαλής της να είναι αποφασισμένος να χειριστεί με τόλμη τον χάρτη εξόδου από την τρικυμία.
*Ο Ηλίας Πεντάζος είναι Οικονομολόγος-Επιχειρηματίας, τ. ΓΓ Υπργ. Οικ/κών
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο στις 5 Ιουνίου
