Του Θόδωρου Δραγκιώτη*
Κοντεύει δεκαετία που βιώνουμε τις τραγικές συνέπειες μιας βαριάς οικονομικής (κυρίως όμως πολιτισμικής κρίσης), και ακόμη δεν έχουμε δει να επέρχεται η αναγκαία για την ανάκαμψη συνειδητοποίηση. Ίσως ο πανάρχαιος δεσμός μας με τον «από μηχανής Θεό» και ο βαθύς θαυμασμός μας για τους μύθους του Αισώπου (Αρχαιοελληνική κληρονομιά) και τις χίλιες και μια νύχτες της Χαλιμάς (ανατολίτικες επιδράσεις που κουβαλάμε) να φταίνε γι αυτό.
Μεγάλο μέρος των κατοίκων αυτού του πανέμορφου και ταλαιπωρημένου τόπου,διαφωνώντας ανοιχτά με την πραγματικότητα, πιστεύει ότι η κρίση είναι «μια στραβή που έκατσε στην βάρδια μας», που θα ''λεγε και η Μαρκησία ντέ Πομπαδούρ(ου). Όλοι όμως κατανοούν, ότι η έξοδος από αυτή την κρίση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ανάπτυξη.
Φυσικά, κανείς δεν πιστεύει, ούτε αυτοί που το ευαγγελίζονται άλλωστε, ότι θα μας σώσει η επιβολή ΦΠΑ στην καλλιέργεια και το επακολουθούν αυξημένο εμπόριο της «φαρμακευτικής (λέει)» πρέζας! Και δεν φτάνουν αυτές οι γελοιότητες,εσχάτως μάθαμε ότι οι παντογνώστες και εργατικοί πατισάχ μας ξέρουν, μεταξύ άλλων, και την διαδρομή για την «δίκαιη» ανάπτυξη, λες και υπάρχει πιο δίκαιο γεγονός από το να απολαμβάνει, όποιος κοπιάζει για κάτι καλό, τους καρπούς του κόπου του - κι αυτό είναι απαγορευμένο στην σημερινή Ελλάδα (όρα φορολογία εξόντωσης, όρα πρόσθετη φορολογία με την απατηλή ονομασία ασφαλιστικές εισφορές ,που φορολογούνται κι από πάνω μια και δεν αφαιρούνται από το εισόδημα, όρα φόρο στον φόρο π.χ. ΦΠΑ 24% πάνω στο χαράτσι 5% για όποιον τολμάει να θέλει internet και άλλα ων ουκ έστι αριθμός ).
Τέλος πάντων, «κακού κόρακος κακόν ωόν», λες και όποιος δεν έχει κουμαντάρει ούτε περίπτερο μπορεί να καταλάβει «πως γκένεν αυτό», και να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει έναν αλαλιασμένο και αποκαρδιωμένο κόσμο προς κάποιο (έστω) όχι χειρότερο μέλλον.
Σκέφτομαι, λοιπόν, μήπως μέχρι να ακούσουμε κάτι που να μην έχει να κάνει με αλισιβερίσι με τους πελάτες (εγώ σε διορίζω,εγώ σου δίνω επιδόματα,εσύ με ψηφίζεις), πρέπει όλοι όσοι πονάμε αυτόν τον τόπο και θέλουμε να τον σηκώσουμε «λίγο ψηλότερα», να αρχίσουμε να βασανίζουμε το μυαλό μας, με σκοπό να προσφέρουμε κάτι στην υπόθεση της ανάπτυξης; Οδηγός υπάρχει, κι είναι η σκληρή και θαυμαστή δεκαετία των ''50, όταν ο διεθνής Οικονομικός Τύπος μιλούσε για το θαύμα της Ελληνικής ανάκαμψης, όπου η συνισταμένη της προσπάθειας χιλιάδων Ελλήνων κατ'' αρχήν για την ατομική τους πρόοδο, έφερε τελικά και την συνολική ανάπτυξη.
Τι προτείνω λοιπόν; Ας ξεκινήσουμε απαιτώντας πιεστικά από την Πολιτεία, να παύσει να εμποδίζει με κάθε δυνατό τρόπο την ανάπτυξη. Ας ζητήσουμε να κάνει την πραγματική δουλειά της: να τελειώνει με το χωροταξικό πλάνο της χώρας – να τελειώνει με το Κτηματολόγιο – να εξαφανίσει τα καπετανάτα στην Διοίκηση που ελέγχουν τα πάντα προς είσπραξη διοδίων – να πατάξει την διαφθορά και τον δεκασμό - ας κάνει επιτέλους και κανένα outsourcing στον Ιδιωτικό Τομέα.
Δεν χάλασε δα κι ο κόσμος αν στους επόμενους εκατομμυριούχους Έλληνες δεν υπάρχουν ΔΥ. Εμείς από την άλλη πλευρά, ας προτείνουμε ό,τι ο καθείς νομίζει ότι μπορεί να υπηρετήσει την συνολική ανάπτυξη. Και η μικρότερη ιδέα μπορεί μέσα από την βάσανο της δημοσιοποίησης της, να εξελιχθεί και να καρποφορήσει. Υπάρχουν (;) άλλωστε τα Επιμελητήρια που ο ρόλος τους δεν είναι η εύκολη (συντεχνιακή) παρέμβαση στην Δημόσια ζωή, αλλά η δύσκολη (προγραμματικός λόγος – δημιουργικές προσεγγίσεις) και γιατί όχι και η δημιουργία fori για αναπτυξιακές προτάσεις και η μετέπειτα αξιολόγηση και επεξεργασία τους.
Καταθέτω επομένως λίγες ταπεινές προτάσεις, που είναι επεξεργασμένες μόνο κατά το αν μπορούν να δημιουργήσουν ανάπτυξη και όχι κατά το κοστολογικό μέρος που απαιτεί μελέτη σε βάθος και υπερβαίνει τις δυνατότητες ενός μικρού κειμένου ή ενός μοναχικού καβαλάρη:
(1) Η σύγχρονης Τεχνολογίας Σιδηροδρομική σύνδεση του αναβαθμισμένου λιμανιού της Αλεξανδρούπολης με τα Βουλγαρικά σύνορα ,θα ωφελήσει πολλαπλά την Θράκη. Πρώτον, διευκολύνοντας τις μεταφορές αγαθών, θα της προσδώσει μεγαλύτερη οικονομική ενδοχώρα.
Δεύτερον θα προσελκύσει όγκο από θαλάσσιες μεταφορές που θέλουν -εύλογα - να αποφύγουν τα στενά και τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας. Τρίτον θα δημιουργήσει συνέργειες και δευτερογενείς επιπτώσεις στην ευρύτερη περιοχή, που και βιομηχανική ζώνη και ανάλογη εμπειρία διαθέτει.
(2) Η καθιέρωση υποχρέωσης των εταιριών εμπορίας ηλεκτρικού ρεύματος ,να δαπανούν μέρος του τζίρου τους σε επενδύσεις ΑΠΕ. Τα οφέλη είναι εντελώς προφανή - δεν νομίζω ότι απαιτείται ανάλυση.
(3) Καθιέρωση υποχρέωσης για ενεργειακή αυτοδυναμία στις τουριστικές επενδύσεις μεγάλης κλίμακας /τάξης εκτός των μεγάλων αστικών κέντρων.
(4) Η χώρα μας είναι εξαιρετικά πλούσια σε ορυκτά και μεταλλεύματα, κάποια από τα οποία είναι στρατηγικής σημασίας (π.χ. χρωμίτης, μαγγάνιο, λευκόλιθος κ.α.). Ωστόσο η μεταλλευτική δραστηριότητα για εξόρυξη/εμπλουτισμό είναι και οχλούσα και ρυπογόνα. Βέβαια στη φάση αδειοδότησης κατατίθενται μελέτες μέτρων που περιορίζουν όχληση και ρύπανση, ενίοτε και μέχρις εξαφανίσεως.
Ως εκ τούτου, οι τοπικές κοινωνίες, εμφανίζουν αρνητισμό που ενίοτε υπάρχει εξαρχής, αλλά και κάποιες (πολλές) φορές δημιουργείται έντεχνα, για λόγους συμφερόντων ατόμων, ομάδων ή κομμάτων κάθε στόχευσης. Μια καλή θεσμική παρέμβαση, θα ήταν η καθιέρωση υποχρέωσης του Κράτους για αντισταθμιστικά (π.χ. υποδομές, κοινωνικό τουρισμό κ.λπ.), ως ανταπόδοση για την συνεισφορά της τοπικής κοινωνίας στην Εθνική Αναπτυξιακή προσπάθεια.
Ελπίζω να με μιμηθούν στην κατάθεση σκέψεων κι άλλοι συμπατριώτες μας εμπειρότεροι του γράφοντος.Εγώ θα επανέλθω και με άλλες προτάσεις (κι αυτή είναι μια τίμια υπόσχεση). Ως τότε ,υγεία και κουράγιο σε όλους μας!
* Ο Θόδωρος Δραγκιώτης, είναι Πολιτικός Μηχανικός, πρώην Γ.Γ. ΤΕΕ, πρώην Πρόεδρος Δ.Σ. του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας
