Toυ Αντώνη Δαρζέντα
Τι νέο και τρομερό κάποιοι νέοι μας να αμφισβητούν τα δεδομένα; Γιατί όχι στο πλαίσιο της διαφορετικότητας των σύγχρονων κοινωνιών ένα δρώμενο όπως αυτό που έκαναν οι νέες στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου; Μια συνήθης κίνηση ακτιβισμού που συμβαίνει σε κάθε ελεύθερη κοινωνία πολιτών σε αντίθεση με τις καταπιεστικές του υπολοίπου κόσμου.
Θα μπορούσε αυτό να γίνει σε μια παρέλαση στο Ιράν ή στην Ρωσία; Όχι βέβαια.
Αυτό όμως είναι που διαχωρίζει τις δημοκρατικές κοινωνίες από τις ανελεύθερες, θα έλεγε κάποιος άλλος.
Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε ακόμα και εάν δεν μας αρέσει θα έλεγε κάποιος άλλος. Έτσι είναι οι ελεύθερες κοινωνίες. Έχουν διαφορετικότητα. Και η διαφορετικότητα κρύβει εκπλήξεις. Ενίοτε δυσάρεστες. Αλλά αυτή είναι η δύναμη των ελεύθερων κοινωνιών.
Και θα έτεινα να συμφωνήσω. Αν όντως έτσι ήταν τα πράγματα.
Ας δώσω ένα παράδειγμα.
Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου είναι φόρος τιμής στους νεκρούς και αγωνιστές του πολέμου αυτού που κράτησαν τη χώρα όρθια. Έχει συγκεκριμένο συμβολισμό. Δεν είναι μια πορεία σε μια γραμμή για λίγη ώρα. Ακόμα και εάν αυτό δεν συνειδητοποιείται πλήρως και δυστυχώς από τους συμμετέχοντες μέσα, είναι κοινός τόπος σε αυτούς που είναι έξω. Η παρέλαση που κάνουμε σε αυτές τις επετείους δεν είναι το καρναβάλι της Πάτρας. Ούτε περαντζάδα σε πεζόδρομο. Και γι αυτό αντιμετωπίζεται από τους περισσότερους εντελώς διαφορετικά.
Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να κάνει το ίδιο στην κατάθεση στεφάνου μέσα στο Πολυτεχνείο ανήμερα στη 17 Νοέμβρη; Ή θα τον έπαιρναν στο κυνήγι και όλοι θα μιλούσαν για αμαύρωση της επετείου; Θα μπορούσε κάποιος σε μια κηδεία ή σε ένα μνημόσυνο ακόμα και ενός δολοφόνου, όχι ηρώων, όπως αυτοί που τιμούμε την 28η Οκτωβρίου να χορέψει τσιφτετέλι πχ;. Θα μπορούσε κάποιος σε μια εκδήλωση ή πορεία πχ για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο να κάνει silly walk; Θα δεχόσασταν στην κηδεία ενός προσφιλούς σας προσώπου να αρχίσει κάποιος να χορεύει το Despasito; Θα μπορούσε μια ομάδα δίπλα στην πορεία με τη σημαία του πολυτεχνείου να χορεύει Macarena; Για σκεφτείτε λίγο; Θα ήταν αυτό ακτιβισμός; Ή απρέπεια;
Μα και τι μεγάλη σημασία έχει η απρέπεια;; Θα έλεγε κάποιος άλλος. Έτσι είναι οι ελεύθερες κοινωνίες. Έχουν και ανοχή στην απρέπεια.
Όχι ακριβώς θα έλεγα εγώ.
Από την στιγμή που ο άνθρωπος πάτησε τη γη, ακόμα και όταν έμενε σε σπηλιές, έδειχνε σεβασμό στις τελετουργίες που αφορούσαν τους νεκρούς τους.
Σε τούτη τη χώρα έχει χαθεί εδώ και καιρό εντελώς ο αμοιβαίος σεβασμός. Και ο σεβασμός στη μνήμη των νεκρών είναι αυτός που υπήρχε ακόμα και πριν τις κοινωνίες.
Αν θες να κάνεις τον ακτιβισμό σου κάνε τον έξω από την τελετή.
Ο σεβασμός είναι κύριο συστατικό που συνδέει τις κοινωνίες γιατί πάνω σε αυτό βασίζεται η αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών της.
Στη χώρα εδώ και καιρό, ελλείψει αμοιβαίου σεβασμού, μαζεύονται πολλά μικρά που κάνουν ένα μεγάλο. Η αντισυμβατική παρέλαση των κοριτσιών αυτών δεν είναι παρά ακόμα μια μορφή ανυπαρξίας σεβασμού σε έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας. Δεν είναι ακτιβισμός. Είναι ακόμα μια παραβίαση ορίων που προστίθεται σε όλες τις άλλες απρέπειες που κάνουμε και δεχόμαστε στην καθημερινότητα μας. Ακόμα ένα κατάμουτρο φτύσιμο που δεχόμαστε και ανεχόμαστε. Άλλη μια εστία αγένειας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Και όλα αυτά διαρρηγνύουν την κοινωνική συνοχή. Η αίσθηση ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, παντού. Και έτσι οπισθοχωρούν τα έθνη. Έτσι παρακμάζουν.
Με πολλές μικρές παραβιάσεις που κάνουν μια μεγάλη. Έτσι χτίζεται η παρακμή. Σιγά σιγά και ανώδυνα έρχεται η μεγάλη οδύνη.
