Όπως θα θυμάται ο αναγνώστης πριν από δυόμισι περίπου χρόνια τα φερέφωνα του ΣΥΡΙΖΑ διακινούσαν την φήμη πως ο Α. Τσίπρας θα είναι υποψήφιος μαζί με τον Ζάεφ των Σκοπίων για το Νόμπελ Ειρήνης. Ως γνωστόν και το Νόμπελ δεν έλαβαν και η συμφωνία τους πηγαίνει κατά διαόλου.
Μια και δεν μπορούν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσουν ένα Νόμπελ -δεν είναι κι εύκολο- αποφάσισαν να αποδομήσουν το Νόμπελ του Χρ. Πισσαρίδη, συντάσσοντας τις αντιπροτάσεις τους στο δικό του πρόγραμμα για την Ελληνική οικονομία.
Αντιπαρέρχομαι τα περί «νεοφιλελευθερισμού» γιατί είναι τετριμμένα πλέον. Δεν συγκινούν ούτε τους ίδιους τους Συριζαίους. Εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι η άποψη τους πως η πολιτική που υποκρύπτουν οι προτάσεις Πισσαρίδη μας οδήγησαν στην χρεοκοπία.
Είναι αυτό που έλεγε ο μακαρίτης ο Μαρξ για την ψευδή συνείδηση. Για την αντεστραμμένη πραγματικότητα. Και δεν γνώριζε τότε στον 19ο αιώνα το homo syrizeus.
Είναι κοινός τόπος πως στην χρεοκοπία οδηγηθήκαμε από τον υπερμεγέθη, αναποτελεσματικό και δαπανηρό δημόσιο τομέα και από ένα στρεβλωμένο και ανορθολογικό ασφαλιστικό σύστημα. Σε αυτήν την πορεία προς την χρεοκοπία οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος είναι σχετικά ανάλογες με την δύναμη των κομμάτων που είτε κυβέρνησαν είτε ασκούσαν σημαντική επιρροή σε συγκεκριμένους κοινωνικούς και μαζικούς χώρους.
Είναι επίσης γνωστό πως αυτές οι παθογένειες συντήρησαν και συντηρήθηκαν από ένα πελατειακό σύστημα με έντονα τα στοιχεία της διαπλοκής. Με απλά λόγια και ο ιδιωτικός τομέας σε μεγάλο βαθμό ήταν κρατικοδίαιτος.
Η ομάδα υπό τον Χρ. Πισσαρίδη έκανε την διάγνωση και ήρθε με τις γνωστές προτάσεις της που αποσκοπούν στην θεραπεία όλων των παθογενειών που προαναφέρθηκαν. Είναι ένα συνολικό και ολοκληρωμένο πακέτο προτάσεων που έρχεται δυστυχώς με δύο δεκαετίες καθυστέρηση.
Απέναντι στην ομάδα του νομπελίστα Χρ. Πισσαρίδη ο ΣΥΡΙΖΑ παρέταξε την δική του ομάδα για να συντάξει το αντι-πρόγραμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Λίβερπουλ εναντίον Ποσειδώνα Καμινικίων.
Βέβαια, σε όλον αυτόν τον παραλογισμό υπάρχει μια λογική. Η λογική του «γα…τα Χάρβαρντ» και της άρνησης της αριστείας. Και ποιος είναι αυτός ο Πισσαρίδης; Ποια η συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες; Έχει κολλήσει αφίσες; Έχει «κτίσει» καθηγητές; Με αυτήν την λογική θα αποδομήσουν οι λαϊκοί αγωνιστές το πρόγραμμα ενός Νομπελίστα.
Ανέκαθεν με τους αριστερούς το πρόβλημα ήταν το θράσος τους. Λένε με την μεγαλύτερη σοβαρότητα την μεγαλύτερη ανοησία, με την μεγαλύτερη φυσικότητα το μεγαλύτερο ψέμα. Και όλα αυτά με τόνο καταγγελτικό και ύφος επιθετικό.
Διαβάζοντας τα ονόματα της επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ που επεξεργάζεται το αντι-Νόμπελ πρόγραμμα γνωρίζουμε εκ των προτέρων τι θα διαβάσουμε. Καμία έκπληξη. Όταν ακούς μια κασέτα επί 40 χρόνια την έχεις μάθει απ΄έξω.
Πλέον υπάρχουν μπροστά στους Έλληνες πολίτες δύο ξεκάθαρες προτάσεις. Με την μια βαδίζουμε προς τον δρόμο που βάδισαν πολύ πριν από εμάς οι προηγμένες χώρες της ευρωζώνης και της ΕΕ και από την άλλη επιστρέφουμε στο υπόδειγμα που μας οδήγησε στην χρεοκοπία. Αυτό ακριβώς που θα προτείνει ο Στάθακης, η Αχτσιόγλου και τα άλλα παιδιά.
