Ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει διαρκώς σε μία καταστροφή, οικονομική, υγειονομική, κοινωνική. Πρόκειται για αντιπολίτευση από τα πανέρια! Να περιμένεις να χρεοκοπήσει ο γείτονας για να του πάρεις την αυλή στον πλειστηριασμό! Η πραγματική χρεοκοπία όμως έχει ήδη συντελεστεί και είναι εκείνη της αριστεράς. Το καλό για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι ότι δεν έχει αντίπαλο. Το κακό για την κυβέρνησή του είναι ότι οι υπουργοί δε νιώθουν την ανάσα των αντιπάλων τους.
Η αριστερά δεν έχει προτάσεις, δεν έχει πολιτικές. Έχει μόνο να προβάλει την άρνηση. Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Μετά από την κομμουνιστική αριστερά που κατέρρευσε μαζί με το τείχος του Βερολίνου, στα επόμενα χρόνια υποχώρησε σημαντικά και η σοσιαλδημοκρατία.
Ο χώρος από την κεντροαριστερά μέχρι την ακραία αριστερά βρέθηκε ξαφνικά ορφανός, αφού επί δεκαετίες αντλούσε τη «δύναμή» του από μία ευρύτερη πεποίθηση ότι κάτι καλό συνέβαινε πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Όταν αποδείχτηκε ότι το μόνο που ευδοκιμούσε στις κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώπης ήταν η πείνα και η αναξιοκρατία, τότε χάθηκε και το αφήγημα.
Στην Ελλάδα τα πράγματα εξελίχτηκαν διαφορετικά, αφού η χώρα είχε να ξεπληρώσει ένα ακόμη γραμμάτιο, αυτό του Εμφυλίου. Το 2015 δεν ήταν απλά η νίκη των αντισυστημικών, ήταν τελικά κάτι πολύ περισσότερο: Το εξέφρασε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας με την περίφημη φράση του «ή εμείς ή αυτοί».
Το «σχέδιο» τελικά απέτυχε. Όχι μόνο γιατί γέλαγαν και τα πλακάκια του Κρεμλίνου μετά τη συνάντηση των δικών μας με τους Ρώσους, αλλά και διότι είναι άλλο η πραγματική ζωή και άλλο οι φαντασιώσεις μιας σκληρής ομάδας αμετανόητων κομμουνιστών. Κι επιτέλους, κάποιος έπρεπε να τους πει ότι οι διάδοχοι της ΚGB δεν είναι απαραίτητα κομουνιστές. Μπορεί να είναι και εκπρόσωποι ενός μεταλλαγμένου συστήματος μαφιόζικου καπιταλισμού.
Το πήραν το μάθημά τους; Κατά πάσα πιθανότητα ναι! Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι απέκτησαν αφήγημα. Το αντίθετο! Οι προσδοκίες ότι η Ελλάδα θα γινότανε το κάστρο του κομμουνισμού στην Ευρώπη με τη βοήθεια των Ρώσων και των Κινέζων έκρυβε το πραγματικό πρόβλημα, που δεν ήταν άλλο από την έλλειψη προτάσεων και πολιτικής. Σήμερα είναι πια φανερό ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Δε λέμε! Καλή είναι η εργατική πρωτομαγιά. Αλλά ο πλανήτης δεν ασχολείται με την ξύλινη γλώσσα των «ηγετών» της ελληνικής αριστεράς. Ο κόσμος μας τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και αγνοεί εκείνους που δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την αριστερά στην Ελλάδα. Αφορά και τη δεξιά.
Αφορά την ίδια τη χώρα. Σε αυτή τη φάση, όμως, αφορά περισσότερο απ’ όλους την κυβέρνηση. Το γεγονός ότι οι υπουργοί της κυβέρνησης δε νιώθουν να απειλούνται, αυτό δε σημαίνει ότι κάνουν και καλά τη δουλειά τους. Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος για τη χώρα. Όχι για την κυβέρνηση, αυτή δεν απειλείται. Η χώρα απειλείται από έναν εφησυχασμό που δεν έχει προηγούμενο. Ακριβώς επειδή δεν έχει υπάρξει στο παρελθόν άλλη αντιπολίτευση σαν αυτή…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
