Του Αντώνη Πανούτσου
Ηγέτες που να συμπεριφέρονται με κακούς τρόπους έχουν υπάρξει στο παρελθόν. Ο Λίντον Μπ. Τζόνσον, πρόεδρος των ΗΠΑ. συνήθιζε να ζυγώνει το πρόσωπο του συνομιλητή του και να τον φτύνει ή να ρεύεται ενώ μιλούσε. Όταν η φύση καλούσε υποχρέωνε τους συνεργάτες του να τον ακολουθούν στην τουαλέτα συνεχίζοντας να τους μιλάει καθισμένος στην λεκάνη.
Ο Ιωσήφ Στάλιν καλούσε αρχηγούς άλλων κομουνιστικών κρατών στην Μόσχα όπου όπως γράφει ο Μίλοβαν Τζίλας στο βιβλίο του «Συνομιλίες με τον Στάλιν» μπορούσαν να περιμένουν μέρες μέχρι εβδομάδες μέχρι να τους καλέσει ξαφνικά σε ακρόαση.
Μόνο που οι συμπεριφορές ήταν προμελετημένες. Ο Τζόνσον με το να κάθεται στην τουαλέτα έδειχνε τι τον έχει τον συνομιλητή του. Ο Στάλιν αφήνοντας τους να περιμένουν του έδειχνε ότι δεν είναι ισότιμοι αρχηγοί κρατών αλλά στελέχη του παγκόσμιου κομουνισμού υπόλογα στην κρίση του αρχηγού τους. Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα οι κακοί τρόποι δεν έχουν λογική και στόχο.
Πρώτον δεν είναι ψάρωμα σε συνεργάτες. Στόχοι είναι τιμώμενα πρόσωπα ή πολιτικοί που συναντάει σε εκδηλώσεις.
Δεύτερον οι λόγοι δεν είναι αντισυστημικοί. Όσο εύκολα μπορεί να ποζάρει έχοντας τα χέρια στις τσέπες σαν να κουδουνάει κέρματα σε επίσημη φωτογράφιση των αρχηγών της Ε.Ε, τόσο εύκολα μπορεί να χυθεί σαν λουκουμάς στον καναπέ σε συνομιλία του με τον Ομπάμα ή να κάτσει σταυροπόδι κοιτώντας στραβωμένα στο πλάι στις ομιλίες στην κηδεία του Φιντέλ.
Τρίτον οι στάσεις δεν σημαίνουν τίποτα. Τα χέρια στις τσέπες θα μπορούσε να είναι γράψιμο αλλά το έχει κάνει στην Ευρώπη αλλά και με τον Ομπάμα που χρειαζόταν να τον έχει σύμμαχο. Το σταυροπόδι στην κηδεία του Φιντέλ είναι το american four. Μία στάση που οι Αμερικάνοι παίρνουν όταν είναι έτοιμοι για σκληρή διαπραγμάτευση. Αλλά ούτε διαπραγμάτευση επρόκειτο να γίνει με τον Ορτέγκα και τον Μουγκάμπε, ούτε υπάρχει περίπτωση ο Τσίπρας ή κάποιος από το entourage του να έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται.
Είναι σαφές ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει μικρό attention span. Αν παρατηρήσετε οποιαδήποτε δημόσια εκδήλωση θα δείτε ότι αν ο ίδιος δεν είναι πρωταγωνιστής μετά από κάποια λεπτά αρχίζει να κάνει γκριμάτσες, να μεταφέρει το βάρος από πόδι σε πόδι και να δείχνει με την γλώσσα του σώματος ότι δεν κρατιέται μέχρι ο άλλος τελειώσει. Είναι σαφές ότι η μόνη πειθαρχία που ο Αλέξης Τσίπρας ξέρει είναι του λυκείου που καταλάμβανε και του πενταγώνου που υπηρέτησε την θητεία του σαν ναύτης. Την οποία και μεταφέρει στην δημόσια παρουσία του.
Μπορεί να συγκεντρωθεί όταν διαβάζει μια γεμάτη κοινοτοπίες έκθεση ιδεών, όπως έκανε με την ομιλία του στην Αβάνα, αλλά όχι να πάρει «το πρόσωπο του ινδιάνου» που ξέρει να παίρνει ο πολιτικός ακόμα και όταν βαριέται αλλά δεν πρέπει να το δείξει.
Μπορεί να επισκεφθεί τα μνημεία της επανάστασης αλλά δεν μπορεί να συγκρατηθεί να μην χασκογελάει ενώ πίσω του βρίσκεται η φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα που θαυμάζει τόσο που έδωσε το όνομα στον γιο του.
Το αντίθετο των καλών τρόπων δεν είναι οι κακοί τρόποι αλλά η ευτέλεια. Σε φίλους και εχθρούς ο Αλέξης Τσίπρας κατορθώνει να γίνεται ευτελής.
