Του Αντώνη Πανούτσου
Σε εμένα θα ήταν αρκετό να χοντρύνουν το ΝΔ στο παλιό σήμα. Και αν δεν τους ήταν αρκετό δίπλα στην πράσινη ευθεία και το καφέ ζιγκ ζαγκ να μπει ένας γκρι σουρί κύκλος, ένας βεραμάν πράσινος κώνος ή κάποιο γεωμετρικό σχήμα σε χρώματα που θα φορεθούν εφέτος. Και αν ούτε αυτό ήταν αρκετό και έπρεπε να σηματοδοτηθεί «ένα κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία και στις νέες ιδέες», όπως είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μπορούσε κάτω από το παλιό σήμα της ΝΔ να γράψουν «ανοιχτό στην κοινωνία και στις νέες ιδέες».
Όπως είπε ο Μητσοτάκης. Αν έπρεπε όμως η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έπρεπε να συνοδευτεί με ένα καινούργιο σήμα so be it. Στο κάτω, κάτω κάθε ένας μας ξέρει ότι αν η σύντροφος σου σε ρωτήσει πριν βγείτε «Πως σου φαίνεται αυτό;» απαντάς «πολύ ωραίο». Αν ξέρεις ποιο είναι το καλό σου και θέλεις να βγείτε από το σπίτι σήμερα. Μια χαρά λοιπόν το σήμα.
Ελπίζω αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης διάβαζε το κείμενο να σταμάτησε στην προηγούμενη παράγραφο. Γιατί το νέο σήμα της ΝΔ μου φάνηκε απλοϊκό, φτωχό, κομμάτι τσαπατσούλικο. Και πολύ έντιμο. Τόσο έντιμο που να στέλνει το μήνυμα ότι όχι μόνο η ΝΔ ανήκει σε όλους αλλά και ότι ο κάθε ένας μπορεί να σχεδιάσει το σήματα της. Και ό,τι βγει.
Το de gustibus et de coloribus non est disputandum πάντως δημοκρατικά ισχύει. Όπως η ρήση του Πέτρου Κωστόπουλου όταν του είπαν ότι το Νitro δεν είναι καλός τίτλος «Σε ένα μήνα είτε Νitro, είτε Μήτρο το λένε κανένας δεν θα δίνει στον τίτλο σημασία». Αν το άνοιγμα της ΝΔ πετύχει σε ένα μήνα κανένας δεν θα δίνει σημασία στο καινούργιο σήμα. Αλλά όλοι θα λένε ότι η υπόσχεση του Κυριάκου Μητσοτάκη έγινε πραγματικότητα και η ΝΔ ένα κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία και τις νέες ιδέες. Κάτι που κρύβει μια παγίδα. Νέα ιδέα δεν είναι μία που δεν ακούστηκε ποτέ αλλά μπορεί να είναι μία που εφαρμόστηκε κάποτε και δεν εφαρμόζεται τώρα. Και το neoconservative έχει μέσα του το «νέο».
Όχι με την αμερικάνικη έννοια αφού η Ελλάδα δεν έχει φιλοδοξίες να ασκήσει παγκόσμια εξωτερική πολιτική αλλά με το κατά πόσον το πολιτικό εκκρεμές εξάντλησε την ταλάντωση του προς το προοδευτικό και τώρα πηγαίνει προς την συντήρηση. Ο πιο δύσκολος ρόλος για τον Μητσοτάκη και την νέα ΝΔ θα είναι να το εκτιμήσει. Η δυνατότητα όμως υπάρχει.
Πρώτον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει κλειστεί στα bunker που συνήθως δημιουργεί η εξουσία. Δεν ζει αποκλεισμένος στο Μαξίμου όπως ο Αλέξης Τσίπρας, συνδιαλέγεται χωρίς την κριτική που δημιουργεί η άσκηση εξουσίας και μπορεί να αφουγκράζεται τις διαθέσεις των πολιτών. Χωρίς μια καμαρίλα να δημιουργεί μια εικονική πραγματικότητα.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο Μητσοτάκης καταλαβαίνει ότι ηγείται ενός κόμματος εξουσίας και όχι μιας παρέας που υποκρίνεται ότι είναι κόμμα. Το συλλαλητήριο για την Μακεδονία είναι η κλασική απόδειξη που αν είχε ακολουθήσει την τάση της αποχής και γιατί όχι his natural inclination θα είχε εκχωρήσει μερικές δεκάδες χιλιάδες κόσμο στα υπάρχοντα ή κάποιο άλλο νέο κόμμα της άκρας δεξιάς. Όχι με την τρέχουσα έννοια του όρου που κάνει την Χρυσή Αυγή, ένα φασιστικό μόρφωμα «ακροδεξιό κόμμα», αλλά πραγματικό κόμμα της ακροδεξιάς. Αυτό άλλωστε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήλπιζε να διαμορφωθεί ώστε να κόψει την δυναμική της ΝΔ.
Ο τρίτος και κυριότερος λόγος είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να έχει την επιτελική εικόνα ολόκληρης της χώρας. Κάθε πολιτικός, πολιτευτής ή άνθρωπος που ασχολείται με την πολιτική έχει μια καλή εικόνα της περιοχής που γνωρίζει. Ο ρόλος ενός αρχηγού είναι να συνθέτει το μωσαϊκό μέσω του feedback των συνεργατών του. Διαχωρίζοντας την τακτική από την στρατηγική. Καταλαβαίνοντας δηλαδή ότι κάτι που είναι καλό για μια περιφέρεια δεν είναι απαραίτητα καλό για όλες. Φυσικά μέσα στους ιδεολογικούς περιορισμούς που έχει κάθε κόμμα. Διαφορετικά το κόμμα γίνεται ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με μοναδική ιδεολογία την στήριξη της καρέκλας.
Το σήμα της ΝΔ ήταν στην σωστή κατεύθυνση. Στην ΝΔ χρειάζεται νέος πολιτικός λόγος και ιδέες. Η φύση όμως όπως και η πολιτική απεχθάνεται τα κενά. Τα τριγωνάκια θα ενωθούν και θα φανεί ποια είναι και προς τα που κινείται η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.
