Του Αντώνη Πανούτσου
Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2015 ο Γιάννης Μουζάλας έγινε αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής. Δύο μέρες αργότερα με δηλώσεις του είπε «…Δεν πρόκειται να εξαφανιστούν οι πρόσφυγες, θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτούς. Χωρίς όμως τα παράπλευρα βάρη που δημιουργούν». Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Μουζάλα για ασυνέπεια. Δύο χρόνια αργότερα ο Γιάννης Μουζάλας τον Ιανουάριο, του 2017, μετά το βίντεο του δημοσιογράφου της Deutsche Welle, Oliver Sallet που έδειχνε έναν καταυλισμό από σκηνές πνιγμένο στην λάσπη και τις ακαθαρσίες ο Μουζάλας είπε «Η σημερινή κατάσταση στη Μόρια απέχει από αυτό που θέλουμε, πιστεύουμε όμως ότι θα τα καταφέρουμε και μέχρι το τέλος του Ιανουαρίου θα είναι και πάλι μια κατάσταση η οποία θα τείνει προς το κανονικό».
Στο μεταξύ είχε προλάβει να πει ότι η έλευση των προσφύγων και μεταναστών θα κάνει καλό στην οικονομία επειδή υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες ανοίκιαστα σπίτια, να φωτογραφηθεί με την Σούζαν Σάραντον στην Λέσβο, να προαναγγείλει απελάσεις μεταναστών «…που ανάμεσα τους υπάρχουν εγκληματικά στοιχεία» και ποτέ δεν έγιναν και να μείνει έξω από την τριάδα για την θέση του Επιτρόπου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, που είχε προβληθεί σαν φαβορί από την κυβέρνηση. Ο Γιάννης Μουζάλας γινόταν ο πιο επιτυχημένος υπουργός της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μόνο όμως στο εσωτερικό. Στο εξωτερικό, που μια ευαίσθητη μούτα και ένα εναλλακτικά τυλιγμένο σάλι πάνω από το σακάκι δεν είναι αρκετό για να σε κάνουν επιτυχημένο ο Νίκος Μουζάλας ήταν ένα ακόμα μέλος της κυβέρνησης για την οποία ο συντονιστής της Ε.Ε. για το μεταναστευτικό Maarten Verwey είπε «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διέθεσε τη χρηματοδότηση για να εξασφαλίσει την κατάλληλη στέγαση για όλους. Ωστόσο, η Επιτροπή δεν μπορεί να διατάξει τη δημιουργία ή την επέκταση της ικανότητας υποδοχής, σε αντίθεση με τις αρμόδιες αρχές». Μιας κυβέρνησης που πήρε την μεγαλύτερη ποτέ ανθρωπιστική βοήθεια και μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης «το στρατόπεδο συγκεντρώσεως» που αποκαλούσε την Αμυγδαλέζα του 2014 σε σχέση με την Μόρια του 2017 μοιάζει τουριστικό θέρετρο.
Βοήθησε βέβαια η πολιτική της κυβέρνησης. Από τους μετανάστες που λιάζονται και εξαφανίζονται της Τασίας Χριστουδουλοπούλου, μέχρι τις δηλώσεις του Καμμένου «Αν Βερολίνο και Βρυξέλλες συνεχίσουν το bullying στην Ελλάδα, η Ευρώπη θα γεμίσει τζιχαντιστές» και το σκάνδαλο με την πλαστογράφηση των κοινοτικών διαβατηρίων που κατέληξε σε αυστηρό έλεγχο σε κάθε ταξιδιώτη οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αντιμετώπισαν την Ευρώπη σαν αντίπαλο και όχι σαν συνεργάτη στην λύση ενός προβλήματα. Ακόμα περισσότερο όμως βοήθησε η διαχείριση της χρηματικής βοήθειας.
Τον Μάρτιο του 2016 ο Guardian χαρακτήρισε την βοήθεια προς την Ελλάδα σαν «την πιο ακριβή ανθρωπιστική αντίδραση στην ιστορία… αν προσμετρηθεί το κόστος σε σχέση με το όφελος». Το διαδικτυακό project Refugees Deeply υπολόγισε ότι από το 2015 μέχρι τον Μάρτιο του 2016 στην Ελλάδα διατέθηκαν για το προσφυγικό, μεταναστευτικό από κράτος ή ιδιώτες 803 εκατομμύρια δολάρια στην Ελλάδα. Τα 541 διαχειρίστηκε η Ε.Ε για χώρους υποδοχής προσφύγων μεταναστών και για την φύλαξη των συνόρων και τα υπόλοιπα η Ελλάδα. Τα περισσότερα σύμφωνα με πηγές της Ε.Ε. εξαφανίστηκαν. Στελέχος της Ε.Ε. είχε δηλώσει στoν Guardian ότι τα 70 από τα 100 δολάρια σπαταλήθηκαν. Με την εφημερίδα να προσθέτει ότι το κατά κεφαλή διατιθέμενο ποσόν είναι 14.000 δολάρια για κάθε πρόσφυγα ή μετανάστη.
Ακόμα και με κρατική διαχείριση τέτοια σπατάλη δεν δικαιολογείται. Τα λεφτά ποτέ δεν χάνονται, φεύγουν από μια τσέπη για να καταλήξουν σε μια άλλη. Υποχρέωση της επόμενης κυβέρνησης είναι να ερευνήσει το οικονομικό κομμάτι του προσφυγικού, μεταναστευτικού. Με μεγαλύτερο ζήλο από όσο θα ερευνήσει τα deals του υπουργείου Εθνικής Αμυνας. Και να καταλήξει που τα χρήματα κατέληξαν. Από μια κυβέρνηση που σαν αντιπολίτευσης κατηγορούσε τους αντιπάλους της ότι κλείνει τους μετανάστες στην Αμυγδαλέζα χωρίς air condition για να τους έχει κλεισμένους τρία χρόνια αργότερα στην Μόρια χωρίς τουαλέτες.
