Κάντε μια απλή δοκιμή. Μια μέρα θέλει να τελειώσει το 2021, προσπαθήστε το λοιπόν να θυμηθείτε τις σπουδαιότερες στιγμές και τα πιο εμβληματικά πρόσωπα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης μέσα στη χρονιά που πέρασε. Στην κυβέρνηση θα βρείτε πεντέξι (καλές ή κακές) στιγμές κι άλλα τόσα εμβληματικά πρόσωπα. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βρείτε καμιά στιγμή άξια να τη θυμόμαστε (άντε τη στιγμή που ζήτησε εκλογές), όσο για τα πρόσωπα, τον εξής έναν. Το Πολάκη.
Τελικά, ο πατριώτης μου ο Παυλής έχει χάρισμα. Έχει τόσο μεγάλες φτερούγες που κουκουλώνει όλο τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να είναι τοξικός, να διώχνει τους κεντρώους όπως το λιβάνι τους διαόλους, μπορεί να δημιουργεί ένα ανάχωμα αισθητικής ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στους σοβαρούς ανθρώπους, αλλά ότι είναι πληθωρικός και καταφερτζής κανείς δεν μπορεί να του το αρνηθεί. Έχει καταφέρει να γίνει σταδιακά, όχι απλώς επικοινωνιακά κυρίαρχος στο κόμμα του, αλλά το επικοινωνιακό άπαν του ΣΥΡΙΖΑ.
Για θυμηθείτε το τεράστιο στελεχιακό μωσαϊκό του κραταιού ΣΥΡΙΖΑ όταν έμπαινε σε τροχιά εξουσίας. Μιλάμε για σαράντα πενήντα άτομα που περνούσαν για στελέχη πρώτης γραμμής. Που έβγαιναν στις τηλεοράσεις και έκαναν ντόρο, πουλούσαν το «όραμα» τους με σαράντα τρόπους και σε σαράντα συσκευασίες. Από τον Βαρουφάκη ως την Κωνσταντοπούλου, από τον Φίλη ως τον Μπαλτά, από τον Κοτζιά ως τον Κουρουμπλή, από τον Κατρούγκαλο ως τον Λαφαζάνη, από τον Μητρόπουλο ως τον Σκουρλέτη, από τον Δραγασάκη ως τον Φλαμπουράρη, από τον Σπίρτζη ως τον Σταθάκη.
Πώς εξαϋλώθηκε αυτό το τρομερό σούπερ μάρκετ απόψεων, ιδεών και προτάσεων; Πού είναι τώρα όλοι τούτοι; Πού χάθηκαν, πως κάηκαν; Και πως τα κατάφεραν μέσα από τις πολιτικές στάχτες όλων αυτών να ξεπροβάλλει μόνο ένας Πολάκης; Πού όποια αντιπολιτευτική πέτρα κι αν σηκώσεις, αυτόν θα βρεις από κάτω; Πού αν δεν δώσει τη δική του τοξική χροιά στον αντιπολιτευτικό τους λόγο, αυτός περνάει απαρατήρητος; Έλα ντε.
Το 2021, για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν χρονιά Πολάκη. Καλό για τον Παυλή, κακό για τον ΣΥΡΙΖΑ. Πλάκα-πλάκα, είναι ο μόνος που συσπειρώνει τον σκληρό πυρήνα του κόμματος γύρω του, όλοι οι άλλοι κάθονται και τον κοιτάνε να κάνει παιχνίδι. Οι νουνεχείς λουφάζουν, οι αντιγραφείς αυτοκαταστρέφονται. Ένας πήγε να τον παραστήσει στη Βουλή και βρέθηκε καρατομημένος. Ακόμα κι όταν ο ίδιος ο Αλέξης μπει μπροστά σε μια πολιτική επιλογή, η κατά Πολάκη ερμηνεία αυτής της πολιτικής φθάνει στον κόσμο τους.
Οι καθημερινές ανακοινώσεις των τομεαρχών και του εκπροσώπου τύπου μοιάζουν με κρωξίματα κοράκων μέσα σε αχανές δάσος. Ουδείς τους δίνει σημασία. Μόνο η φωνή του Παυλή, σαν την κραυγή του Ταρζάν μέσα στη ζούγκλα, ξεχωρίζει. Έχει γίνει πια το σημείο αναφοράς τους, το καμπαναριό του χωριού τους. Το ξαναγράφω. Καλό για τον Παυλή, καταστροφικό για τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι δεν κερδίζεται εξουσία.
