Του Δημήτρη Λιγνάδη
Το σημείωμα τούτο, έχει εξομολογητικό αλλά ΚΑΘΟΛΟΥ απολογητικό περιεχόμενο. Λοιπόν, θα πάω στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, επειδή:
- Θέλω ως πολίτης αυτής της χώρας, να δώσω το παρών στην τελευταία «μάχη», εναντίον μιας -στην καλύτερη περίπτωση- επιβλαβούς συμφωνίας. Μιας συμφωνίας την οποία θεωρώ ότι μελέτησα σφαιρικά και με ψυχραιμία. Όπως σφαιρικά και με ψυχραιμία έχω μελετήσει, παλαιόθεν, και ελληνική Ιστορία και Ελληνική Γραμματεία+Γλώσσα. Αλλά και Γεωγραφία!
- Θέλω, ως –εδώ και δεκαετίες- πολίτης μιας ευρύτερης επικράτειας που ονομάζεται Ευρώπη/Ευρωπαϊκή Ένωση, να διατρανώσω πως η εθνική μου υπόσταση και καταγωγή, μαζί με τον υπερ-εθνικό/ευρωπαϊκό μου προσανατολισμό, συνυπάρχουν. Και αυτή την συνύπαρξη, δε μπορεί κανείς, ένθεν κακείθεν, να μου την θέσει εν αμφιβόλω.
- Ακόμη και αν η συμφωνία των Πρεσπών είναι μια «χαμένη υπόθεση» θέλω να έχω εκφράσει τις δικές μου αντι-θέσεις. Απέναντι στις... θέσεις (sic), εκείνων που για ένα τόσο κρίσιμο σε βάθος χρόνου, ζήτημα, αποφάσισαν «χωρίς εμένα,για μένα». Ερμηνεύοντας στενά το κοινοβουλευτικό «γράμμα» και παρερμηνεύοντας ευρέως το συνταγματικό «πνεύμα».
- Όπως η -ελαφρά τη καρδία- αντιμετώπιση του «Μακεδονικού», δεν είναι παρά η κορυφή ενός παγόβουνου ιστορικών παραχωρήσεων και μειοδοσιών, εδώ και πολλά χρόνια, έτσι και το συλλαλητήριο αυτό (για μένα,τουλάχιστον) ΔΕΝ είναι μόνο για την υπόθεση της Μακεδονίας. Αλλά μια καθ' όλα αυθόρμητη αλλά καθόλου σπασμωδική αντίδραση. Απέναντι στους μεν και στους δε (νομίζω είμαι σαφής), που εδώ και δεκαετίες, θεωρούν τις λέξεις, Πατρίδα, Ιστορία,κ.λπ. (είναι μακρύς ο κατάλογος), εντελώς ξεπερασμένες. Και άχρηστες για κάτι που, γενικά κι αόριστα, το ονομάζουν «Πρόοδο». Το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αναμενόμενη,εναλλασσόμενη(και συναλλασσόμενη)εξέλιξη. Χωρίς κάποιο πρόσημο. Εξέλιξη η οποία επενδύει πότε σε... φιλελεύθερους και πότε σε ανελεύθερους όρους Οικονομίας και Τεχνολογίας. Μόνο. Και η οποία, μη έχοντας ΠΛΕΟΝ κάποια -οποιαδήποτε- Ηθική, κάποια -οποιαδήποτε- Ιδέα ως κίνητρο, επενδύεται με την εκάστοτε εξουσιαστική... ιδεολογία.
Θα πάω, λοιπόν, στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Για να μην αφήσω χώρο σε κανένα να καπηλεύεται τις παραπάνω αξίες. Και να δίνει έτσι έρεισμα στους «απέναντι» (;), να θεωρούν όσους έχουν ανάλογες με μένα θέσεις, πως είμαστε εθνικιστές και μέλη θρησκευτικών οργανώσεων. Στην καλύτερη περίπτωση... οπισθοδρομικοί και γραφικοί. (Πόσο γελοίο. Πόσο κατασκευασμένο. Πόσο βαθιά φασιστικό. Άρα και πόσο επικίνδυνο).
- Θα πάω στο συλλαλητήριο. Όπως θα πάω σε κάθε διαδήλωση για τον κάθε Ζακ, σε κάθε διαμαρτυρία για τον κάθε Βαγγέλη Γιακουμάκη. Για κάθε ένα που οι ιδέες του και η στάση ζωής του ποδοπατήθηκαν... μέχρι θανάτου. Βιολογικού και μη... Θα αντιταχθώ σε κάθε θρυαλλίδα φασισμού και επιβολής. Όποιο προσωπείο κι αν φέρει. Σε όποια κλίμακα δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Αυτό μου επιτάσσει ο τρόπος που μεγάλωσα, η στάση ζωής μου, η ελευθερία πνεύματος που μου δίνει η Τέχνη μου, η ελευθερία έκφρασης που μου εξασφαλίζει η δημοκρατία στον τόπο μου. Η συνείδησή μου. Έτσι και την Κυριακή, θα κάνω χρήση αυτού του ύστατου πολιτικού μου δικαιώματος.
- Όχι δεν θα πάω στο συλλαλητήριο για να «τιμωρήσω» δια βοής την κυβέρνηση και τα πεπραγμένα της. Κι ας μοιάζουν με κάκιστη θεατρική παράσταση για την οποία πληρώσαμε πανάκριβο εισιτήριο! Που ενώ μας υποσχέθηκαν κομεντί, μας παγίδεψαν σε τραγωδία. Τα πεπραγμένα αυτής της υποκριτικής εξαπάτησης -με άγνωστο ακόμη φινάλε- είναι απότοκο άλλων παλαιότερων... θιάσων. Πολιτών και πολιτικών. Που τώρα κάθονται κεχηνότες και απορούν «πώς φτάσαμε εδώ!». Υπάρχουν όμως θέματα –όπως η εν λόγω συμφωνία των Πρεσπών- που δημιουργούν τετελεσμένα. Και μη αναστρέψιμα. Που υπερβαίνουν τους βίους τους δικούς μας και των κυβερνήσεών μας. Και για τα οποία τετελεσμένα θα κληθούμε να λογοδοτήσουμε στους επιγενόμενους. Αλλά και στη συνείδησή μας. Όχι μόνον την ιστορική.
- Θα πάω, επειδή δεν δέχομαι κάποιοι με κοσμοπολίτικο ύφος να ελεεινολογούν όσους μιλάνε για μνήμη, ιστορία, γλώσσα και άλλοι «προχώ» και (πάντα κατ' επίφασιν) αριστεροί να θεωρούν -ανιστόρητα- ότι η ιστορική, ταυτότητα είναι ένα... άχρηστο βαρίδι η καταγωγική υπόσταση ένας ανυπόστατος μύθος. Είναι συνήθως εκείνοι που θέλουν να ξεχάσουν ότι ο παππούς τους φορούσε τσαρούχια. Επίσης εκείνοι που -μη μπορώντας να το ξεχάσουν- τρέμουν μήπως τα παρατηρήσει κανείς! Είναι συνήθως εκείνοι οι «θαγινουμερεζιλιστουςξένους» που επικαλούνται καιρό τώρα την «διεθνή τετελεσμένη συγκυρία», λες και η προσεχής εκδήλωση έχει μοναδικό στόχο την ακύρωση της συμφωνίας!
- Την Κυριακή θα αθροιστώ ΜΟΝΟ με εκείνους που έχουν αγαθές προθέσεις και καθαρή σκέψη γύρω από το γενικότερο διακύβευμα του συλλαλητηρίου. Γιατί αγαπώ αυτό το γενέθλιο, ψυχικό τοπίο που είναι η χώρα μου. Όπως θα αγαπούσα το παιδί μου κι ας μην ήταν ούτε το καλύτερο, ούτε το ομορφότερο απ' όλα. Και μετά θα πάω στο θέατρο να κάνω τη δουλειά μου. Που την αγαπώ με όλα τα στραβά που κι εκείνη έχει. Όπως αγαπώ και σας που διαφωνείτε μαζί μου!
