Του Σάκη Μουμτζή
Προχθές ήταν ο Ν.Βούτσης που δήλωσε πως ήταν ανέτοιμοι να κυβερνήσουν, και πολλά άλλα. Χθες ήταν η σειρά του Στ.Κούλογλου.
Σε στιγμές αυτοκριτικής, μας είπε πως «δεν έπρεπε να εκβιάσουν τις εξελίξεις» και πως έπρεπε να αφήσουν τον Α.Σαμαρά να κυβερνήσει. Προφανώς εννοεί πως έπρεπε να συναινέσουν στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2015.
Αυτές οι δηλώσεις και όσες παρεμφερείς ακολουθήσουν, το μόνο που φανερώνουν είναι το εσωκομματικό παιχνίδι που γίνεται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο την ηγετική του ομάδα.
Εκ των υστέρων, όλοι κάνουν την σωστή διάγνωση. Όταν υπάρχει μπροστά μας το αποτέλεσμα, είναι πολύ εύκολο να κάνουμε την κριτική μας.
Ο πολιτικός ηγέτης, ξεχωρίζει από τον ηγετίσκο και τον πολιτικό του συρμού, στο ότι αυτός βλέπει σε ενεστώτα χρόνο, αυτά που οι υπόλοιποι βλέπουν μετά την έλευση των γεγονότων.
Έτσι, τότε σε ενεστώτα χρόνο, δεν ακούσαμε καμιά φωνή μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που να υποστηρίζει πως έπρεπε να αφήσουν την κυβέρνηση Σαμαρά—Βενιζέλου να ολοκληρώσει το έργο της.
Τότε, όλο το αριστερό λεφούσι, ομόφωνα, ετοίμαζε την έφοδο για την εξουσία. Άλλωστε, ουδείς διαφώνησε με την αντιμνημονιακή πολιτική, που ήταν η σημαία του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν άφηναν τον Α.Σαμαρά να εξαντλήσει την τετραετία του, αυτό θα σήμαινε πως αποδέχονταν την μνημονιακή πολιτική του. Κανένας Κούλογλου και κανένας Βούτσης δεν θα αμφισβητήσει την μνήμη μας.
Εξάλλου, αν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε τις εκλογές, ουδείς θα ανέτρεχε στο παρελθόν και ουδείς θα ασκούσε κριτική στις τότε επιλογές της ηγεσίας του κόμματος, που σήμερα τις θεωρούν λανθασμένες.
Αυτές οι φωνές της αυτοκριτικής, που αγγίζουν τα όρια της κλάψας, είναι βγαλμένες μέσα από το DNA της Αριστεράς. Πάντοτε, μετά από κάθε ήττα, σε πρώτο στάδιο, άρχιζε η εσωκομματική γκρίνια, τα αυτομαστιγώματα, η αναζήτηση ευθυνών.
Σε ένα δεύτερο στάδιο συγκροτούνταν η ηθική της ήττας. Δηλαδή, προσέδιδαν στην ήττα τους ηρωικά χαρακτηριστικά, που τυλιγόταν έτσι με τον μανδύα της θυματοποίησης.
Γιατί η θυματοποίηση της Αριστεράς ήταν μια κατ΄εξοχήν ηθικής τάξεως πράξη.
Σήμερα που οι εποχές είναι λιγότερο ηρωικές από το παρελθόν, αυτοί οι μελοδραματικοί τόνοι, ενδεχομένως, να είναι ηπιότεροι.
Όμως στην ήττα του καλοκαιριού του 2015 οι διανοούμενοι της ριζοσπαστικής Αριστεράς, δεν προσέδωσαν μιαν ηθική διάσταση; Γιατί τι άλλο ήταν η εικόνα ενός άπειρου σαραντάχρονου που τα βάζει με όλο το ευρωιερατείο για 17 ώρες, και τελικά να υποκύπτει;
Να συμβιβάζεται μετά «από άνιση μάχη κι αγώνα!»
Επειδή τα ζήσαμε όλα αυτά και ζήσαμε και τις συνέπειες τους, δεν θα δείξουμε καμιά συμπάθεια σε όσους, οψίμως, διαχωρίζουν την θέση τους. Ήταν τότε παρόντες, στην πρώτη γραμμή, και χειροκροτούσαν τον εναγκαλισμό του Α.Τσίπρα με τον Π.Καμμένο, που σήμερα όλοι αυτοί τον βρίσκουν καταστροφικό.
Φυσικά και είναι συνυπεύθυνοι για την ζημία που προξένησαν στην πατρίδα μας και όσες αυτοκριτικές και να κάνουν, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.
Και το κυριότερο.
Το μέτρο της ειλικρίνειας τους βρίσκεται στην ποιότητα του αντιπολιτευτικού τους λόγου. Όσο ακολουθούν τον δρόμο που χαράζει ο Α.Τσίπρας, οι κριτικές αποτιμήσεις του παρελθόντος δεν θα έχουν καμιά αξία σήμερα.
Απλώς, μετά από τέσσερα χρόνια θα επισημαίνουν τα λάθη του Τσίπρα την περίοδο 2019- 2023.
