Ο λόγος που ζητούσαμε την ίδρυση πρότυπων σχολείων είναι γιατί αυτός είναι ένας δίκαιος και δημοκρατικός τρόπος να δοθεί η ευκαιρία σε όσα παιδιά έχουν τις δυνατότητες να προχωρήσουν γρήγορα μπροστά. Μια επένδυση στο μέλλον της κοινωνίας μας είναι τα πρότυπα σχολεία, καθόλα δημοκρατική και καθόλου ελιτίστικη.
Έτσι κι αλλιώς, μια ίδιας τάξης ευκαιρία δίνεται σε κάποιους νέους να σπουδάσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεν είναι ελιτίστικο να διαχωρίζεις τη νεολαία με κάποιο σύστημα αξιολόγησης ανάμεσα σε αυτούς που μπορούν να σπουδάσουν στα ΑΕΙ και σε αυτούς που δεν μπορούν;
Και τι είναι τέλος πάντων αυτός ο διαχωρισμός;
Περί τίνος πρόκειται;
Τι κάνουμε όταν επιλέγουμε τους νέους που μπορούν να σπουδάσουν στο Πανεπιστήμιο που είναι, μάλιστα, δημόσιο;
Στην πραγματικότητα, τους εξαιρούμε για κάποια χρόνια από την υποχρέωση της εργασίας, πληρώνουμε, επενδύουμε, για να αποκτήσουμε νέους δικηγόρους, γιατρούς, καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης και Δασκάλους, Γεωπόνους, Μηχανικούς, Χημικούς.
Στην ίδια φιλοσοφία στηρίζεται το πρότυπο σχολείο. Μόνο που η επιλογή αυτή γίνεται σε μικρότερη ηλικία ώστε τα παιδιά δηλαδή ολόκληρη η κοινωνία να αποκομίσει τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη.
Αυτή είναι όλη η ιστορία με τα πρότυπα σχολεία! Αυτός είναι ο τρομερός ελιτισμός που προάγουν και οι δεινόσαυροι απ’ όλα τα πολιτικά κόμματα έχουν βγει από τις σπηλιές τους να καταγγείλουν.
Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τόσο τραγικό και δηλωτικό των νοοτροπιών που τα κόμματα συντηρούν για να μην χάσουν τους πελάτες.
Θα περίμενε κανείς ότι η εμπειρία της πανδημίας θα μας είχε ευαισθητοποιήσει για τη σημασία των καλών επαγγελματιών.
Θα περίμενε κανείς ότι η ερώτηση που θα κυριαρχούσε στο δημόσιο διάλογο, στη συγκυρία της ψήφισης του νομοσχεδίου για την Παιδεία, θα ήταν «Πώς θα αποκτήσουμε περισσότερους Τσιόδρες».
Αντ’αυτού ο διάλογος δηλητηριάστηκε από τον αντιδραστικό λόγο των συνδικαλιστών του ίδιου του κυβερνητικού κόμματος, της Νέας Δημοκρατίας.
Τι είχε κάνει η Νέα Δημοκρατία για να ξεφορτωθεί τους δεινόσαυρους ενόψει της έλευσής της στην εξουσία; Τόσο πολύ «σαρξ εκ της σαρκός» της είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν μπορεί να διανοηθεί την ύπαρξή της χωρίς αυτούς;
Και η κυβέρνηση, με τη σειρά της, γιατί υποχώρησε από τις αρχικές της διακηρύξεις για τις εξετάσεις στα πρότυπα μεταξύ Γυμνασίου και Λυκείου; Γιατί να μην δοθεί η ευκαιρία και σε άλλα παιδιά να εισαχθούν σε αυτά;
Η πολιτική δεν εξαντλείται στην αποτελεσματική διαχείριση της εξουσίας σε καθημερινό επίπεδο. Είναι μια καθημερινή, ιδεολογική σύγκρουση. Καμία κοινωνία δεν μεταρρυθμίζεται χωρίς να έχει προηγηθεί μια μακροχρόνια συζήτηση στη βάση των ιδεών, με ανταλλαγή απόψεων για το ποια κοινωνία οραματίζεται ο καθένας και πως πιστεύει ότι θα τη χτίσουμε.
Βρισκόμαστε στη θέση να επιχειρηματολογούμε εκ νέου σε συζητήσεις του 2010, του 2012, του 2014. Πιο πολύ κι από τους δεινοσαύρους των κομμάτων, το βάλτωμα το δηλώνει η επιστροφή στις ίδιες συζητήσεις, σε συζητήσεις που θα έπρεπε να έχουν λήξει προ πολλού ώστε σήμερα να μας ασχολούμαστε με εντελώς διαφορετικά πράγματα. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι με άλλο ένα άτολμο νόμο για την Παιδεία θα μείνουμε να συζητάμε τα ίδια, κολλημένοι στο παρελθόν. Αξίζουμε καλύτερα από αυτό.
