Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το πολιτικό σύστημα είχε πάντα την τάση να κατευθύνει την ασφάλεια της χώρας. Όχι το κράτος αλλά το πολιτικό σύστημα. Δηλαδή το κόμμα που κάθε φορά "κατακτά" το κράτος, μετά από μακροχρόνια λυσσαλέα προσπάθεια και πολιορκία. Επί καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑ, όμως, η κατάσταση έχει ξεφύγει. Και η εξήγηση βρίσκεται κάπου μεταξύ σταλινικού υποσυνείδητου και ιδεοληπτικού δογματισμού.
Από τη μία ο Ρουβίκωνας αλωνίζει κι από την άλλη συλλαμβάνονται προληπτικά, πολίτες που πλησιάζουν υπουργούς της κυβέρνησης! Από τη μία, γίνονται ανεξέλεγκτα επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα κι από την άλλη, η αστυνομία παίρνει σαφείς εντολές από την κυβέρνηση για προστασία των μελών της.
Εν τω μεταξύ, προκαλεί αγανάκτηση η αξιολύπητη θέση των αστυνομικών και των αξιωματικών τους οι οποίοι αναγκάζονται να εκτελούν εντολές στα όρια της φαιδρότητας. Να συλλαμβάνουν ανυποψίαστους πολίτες που πάνε για καφέ και αγνοούν τελείως, ότι στο διπλανό κτίριο βρίσκονται στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Σε κάθε περίπτωση, ήθελαν και θέλουν ακόμα να γίνουν κάτι σαν τον Μαδούρο. Με άλλα χρώματα, με άλλη ιδεολογία και με άλλη «λεοντή». Πίστευαν πάντα ότι έχουν την ευελιξία να το καταφέρουν σε μία χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ομολογουμένως, πρόκειται για ένα φιλόδοξο σχέδιο από ανθρώπους που διαπνέονται από ένα ασυνήθιστο μεγαλείο, που σε κάθε περίπτωση τους καθιστά ανώριμους και γελοίους.
Η μεγαλύτερη φαντασίωση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα η προσαρμογή της αστικής δημοκρατίας στα πρότυπά τους. Ήξεραν καλά, ότι μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, δεν υπήρχε περίπτωση να γκρεμίσουν ανάκτορα ούτε και να χτίσουν τείχη για να προφυλάξουν την ευδαιμονία τους. Όπως και ότι κάθε αναχρονιστική απόπειρα επιβολής δικτατορίας, θα έφερνε στον Πειραιά, τον έκτο στόλο για να τους μαζέψει το συντομότερο.
Ό τι μπορούν κάνουν οι άνθρωποι. Και δεν έχουν καν το στοιχειώδες τακτ να το συγκαλύψουν. Να προσποιηθούν τουλάχιστον μία επίφαση νομιμότητας.
Σε ό τι αφορά την αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ για την ασφάλεια, είναι σημαντικό να δούμε ότι ο ανορθολογισμός βασίζεται στη λατρεία της δράσης για τη δράση. Επειδή η δράση είναι από μόνη της όμορφη, πρέπει να αναλαμβάνεται πριν, ή χωρίς, οποιαδήποτε σκέψη. Με πιο απλά λόγια, προλαμβάνουμε καταστάσεις πριν αυτές μας δημιουργήσουν πρόβλημα στις κινήσεις ή στις επιλογές μας. Και επιπλέον, μεταξύ άνεσης και φόβου, επιλέγουμε τον φόβο για απόλυτη σιγουριά. Ο πρωθυπουργός ας πούμε, αδειάζει πάντα τις αίθουσες πριν μιλήσει σε συνέδρια και εκδηλώσεις.
Και το άλλο είναι πως ενώ αυτοί οι άνθρωποι επικαλούνται πάντα τις πιο «ευγενικές» ιδέες του σοσιαλισμού, ταυτόχρονα, χρησιμοποιούν ως μηχανισμούς επιβολής και ασφάλειας τον ολοκληρωτισμό και αν χρειαστεί και την βαναυσότητα.
Είναι γεγονός ότι η επιβολή δικτατορικών καθεστώτων δεν είναι πλέον εφικτή πουθενά στην Δύση ή σε άλλες χώρες που προσπαθούν να ενταχθούν στην σφαίρα επιρροής της. Ο «ήπιος ολοκληρωτισμός» όμως μπορεί να επιβληθεί με άλλα μέσα, πιο «δημοκρατικά» και αποδεκτά από την νόρμα της πολιτικής φιλοσοφίας. Έχουμε ήδη πολλά δείγματα, όπως του Όρμπαν, του Ερντογάν και του Πούτιν.
