Ένα συνέδριο, μια έρευνα και μια είδηση μας προσφέρουν άφθονες πληροφορίες και δεδομένα, ώστε να συνειδητοποιήσουμε τον κόπο, ίσως και το μάταιο, της προσπάθειας, για να επιτευχθούν τα βήματα προόδου που έχουμε ανάγκη ως χώρα. Υποφέρουμε από σημαντική «αστοχία υλικού». Ανθρώπινου.
Ας πάρουμε αρχικά τους 5.700 ανθρώπους - στελέχη και απλούς συνέδρους- που συγκεντρώθηκαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Ενός προοδευτικού κατά δήλωσή του, πολιτικού φορέα, που κυβέρνησε τη χώρα επί 4,5 χρόνια και φιλοδοξεί να βρεθεί ξανά στο τιμόνι της χώρας. Για την επιστροφή στον σοσιαλισμό και την αποτροπή της βαρβαρότητας όπως βεβαίωσε ο κ. Τσίπρας.
Τα πρόσωπα των συνέδρων, ως φορείς μιας κάποιας εξουσίας, ήταν απογοητευτικά.
Δεν τα κρίνω με όρους καλλιστείων, μανταμ- σουσουδίστικης υπεροψίας ή διάθεση κατεδάφισης του στελεχιακού και ανθρώπινου δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε είναι απότοκος ψευδο- ελιτισμού η ανάγκη για στοιχειώδη ευπρέπεια στην εμφάνιση. Ούτε από την άλλη πλευρά είναι ένδειξη ουσίας και περιεχομένου η αφροντισιά και η περιφρόνηση της αισθητικής.
Αισθάνθηκα πραγματικά βαθιά θλίψη, για τους απλούς συνέδρους που ανέβηκαν στο βήμα του συνεδρίου στο Τάε Κβον ντο. Όχι βλέποντας τις μορφές τους – χλευάστηκαν χωρίς έλεος και χωρίς δικαίωμα διαμαρτυρίας αφού η εμπροσθοφυλακή τους είχε δείξει το δρόμο ξεσκίζοντας τον δυστυχή Μιχαήλ από τη Μαριούπολη - αλλά ακούγοντας τις σκέψεις, τις ιδέες, τα πιστεύω τους.
Είμαι περίεργη πώς να διάλεξε άραγε ο καθένας το σημαντικότερο που έκρινε ότι πρέπει να πει. Περισσότερο από τα ρούχα που έβγαλε από την ντουλάπα του το πρωί πριν πάει στο συνέδριο
Αναρωτιέμαι ακόμη και για τις λέξεις που επέλεξε να χρησιμοποιήσει. Πώς ήθελε να καταγραφεί σε μια στιγμή τόσο κρίσιμη για το κόμμα που τον αντιπροσωπεύει, και ως εκλεγμένος σύνεδρος το εκπροσωπεί στην κοινωνία.
Σκέψεις πολυτελείας…
Από τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ, να δούμε τους πολίτες.
Τους 1.240 συγκεκριμένους, που πήραν μέρος στην έρευνα της ΔιαΝΕΟσις για το «Τι πιστεύουν οι Έλληνες». Πιστεύουν ότι είναι καλό και βολικό για τον υψηλής ευκρίνειας ατομισμό. Αυτή είναι η μόνη λογική απάντηση για τον πολίτη ο οποίος ταυτόχρονα απαντά ότι αν μπορούσε να διαλέξει δουλειά θα διάλεγε το δημόσιο αλλά δεν θέλει να πληρώνει μεγάλη φορολογία για να υπάρχει ισχυρό κράτος πρόνοιας για όλους. Να πληρώνουν δηλαδή οι φόροι το δικό του ασφαλές εισόδημα αλλά ο ίδιος να μην χρειάζεται να καταβάλει υψηλούς φόρους για να χτιστεί ένα αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος.
Καταλήγουμε έτσι και στις 12.000 συμπολίτες που δήλωσαν «εγκλωβισμένοι» και βασανισμένοι της Αττικής Οδού. Προσήλθαν και κατέθεσαν αιτήσεις αποζημίωσης. Η πλειοψηφία, χωρίς να διαθέτει τα αναγκαία αποδεικτικά ώστε να πέσει το διχίλιαρο.
Τόση βεβαιότητα ότι το κράτος είναι κορόιδο. Άκουσαν τον πρωθυπουργό να λέει για τις αποζημιώσεις και σκέφτηκαν «το κράτος πληρώνει… ποιος θα ψάξει και πότε έψαξε …».
Να συμβιβαστούμε, να μετοικήσουμε ή να επιδιώξουμε με μεγαλύτερο πάθος την αλλαγή (μας) μήπως αλλάξει και η μοίρα της χώρας;
